از جمع جبری یک واقعه تاریخی تا انعکاس چین و شکن سالمندان در تخیل هنرمند
«سه در سه» فرصتی است تا انعکاس رویکردهای ذهنی متفاوت از سه هنرمند را در قالب یک نمایشگاه مشاهده کنیم.
به گزارش خبرنگار ایلنا، گالری اُ با هدف معرفی هنرمندان جوان و نوظهور پروژه‌ای با عنوان (سه درسه) را برگزار می‌کند. این برنامه شامل ۵ دوره نمایش است و در هر دوره ۳ نمایشگاه انفرادی برگزار می‌شود. همچنین اصالت آثار، استعداد و آتیه دار بودن افراد و توانایی آنها در استفاده بهینه از فضای کوچک‌تر از موارد اولویت انتخاب هنرمندان در این گالری است.
سپیده بهروزیان متولد ۱۳۶۴ نمایشگاهی با عنوان «درخت ناکام» در گالری اُ به نمایش درآورده است. او تلاش می‌کند در آثارش به تصویری خلاق و متعالی برسد.
این مجموعه که در طی ۲، ۳ سال گذشته جمع آوری شده؛ اولین نمایشگاه انفرادی بهروزیان است.
او با بیان اینکه نقاشی مانند زندگی کردن است، گفت: در آثارم پارادوکس اتفاق بسیار مهمی است و نقاشی هم مانند زندگی یک نقطه شروع، پایان، هدف، بهانه، انرژی مثبت و گاهی اوقات هم انرژی منفی دارد.
او معتقد است؛ زندگی در نقاشی و روند آن وجود دارد و استحاله ایجاد می‌کند، در نقاشی هیچ وقت همه چیز طبق خواست ما و انرژی ما پیش نمی‌رود.
این هنرمند ادامه داد: ممکن است گاهی اوقات از یک نقطه و انرژی مثبت کار را شروع می‌شود اما در جریان و روند کار همه چیز تغییر می‌کند، این پارادوکس‌ها در خیلی از موارد در زندگی ما اتفاق می‌افتد، در نقاشی هم در کنار روند اصلی جریان یک اتفاق دیگر در حال شکل‌گیری است و خودش را به اجبار تحمیل می‌کند، هیچ وقت نمی‌توان این پارادوکس‌ها را هم از یکدیگر جدا کرد. و در نهایت نقاشی در زندگی خود به یک تروما و یا فاجعه ممکن است ختم شود البته شاید این اتفاق به صورت برعکس نیز رخ دهد و از یک فاجعه شروع و به یک نقطه مثبت ختم شود.
او با بیان اینکه قصد ندارد در نقاشی‌هایش چیزی را نشان دهد، اظهار کرد: نقاشی هم مانند خالقش زندگی جداگانه‌ای برای خود دارد. نقاشی برایم حالت دوگانه دارد، گاهی خودم را به نقاشی می‌سپارم در برخی موارد نیز نقاشی را در کنترل خود می‌گیرم.
این هنرمند معتقد است هیچ نقاشی نمی‌تواند ادعا کند از لحظه اول تا آخر نقاشی‌اش را در کنترل دارد و اگر این اتفاق بیفتد قطعا اتفاق هنرمندانه‌ای رخ نداده‌است.
بهروزیان افزود: برخی معقتدند نقاشی پس از اینکه کامل شد، زندگی جدید خود را با زمینه، مخاطب و تاریخ شروع می‌کند و این اتفاقات رقم می‌خورد اما به عقیده من نقطه شروع از مدت‌ها قبل آغاز شده است. از زمانی که زمینه را اتنخاب می‌کنیم زندگی نقاشی شروع می‌شود.
او با بیان اینکه همیشه نقاشی‌هایش براساس یک اتفاق ناخواسته شکل نگرفته است، ادامه داد: همیشه دوست دارم در نقاشی به این کشف وشهود برسم و این پارادوکس‌ها و اتفاقات ناخواسته رخ می‌دهد همانطور که در زندگی‌ام اتفاق می‌افتد.
او با بیان اینکه برای نقاشی‌هایش ایده مشخصی دارد، گفت: محدوده مشخصی از بهانه‌های نقاشی، متریال و سایز وجود دارد اما وقتی نقاشی را شروع می‌کنم دوست دارم زندگی را در نقاشی‌هایم تجربه کنم.
او درباره همخوانی ایده‌اش با طرح پایانی گفت: گاهی اوقات بسیار متفاوت است، برخی موارد ممکن است ۹۰ درصد ایده به طرح پایانی نزدیک باشد اما از نتیجه آن خیلی راضی نباشم و گاهی اوقات هم ممکن است ۱۰ درصد ایده به طرح پایانی نزدیک باشد و در نهایت از آنچه اتفاق افتاده است احساس رضایت داشته باشم.
این هنرمند درباره تکنیک استفاده شده در آثارش گفت: از میکس مدیا در کار‌ها استفاده کردم و در اکثر کار‌ها از چند متریال استفاده کردم.
تصویری خلق می‌کنم که با مخاطب صحبت کند
ایمان ایزدی نیا متولد ۱۳۶۷، طرح رفتاری برای بایگانی کردن اسناد تصویری را در قالب یک اثر هنری با عنوان «جمع جبری صفر» به کمک طراحی کردن رویدادهای تاریخی موخر در یک جدول آماری با معیار اندازه‌گیری صفر نمایش داده است.
او با بیان اینکه این نمایشگاه اولین نمایشگاه انفرادی‌اش است، گفت: سعی کردم در این آثار بیشتر رخدادهای تاریخی را مد نظر داشته باشم و این رخداد‌ها مربوط به جریان‌های تاریخی معاصر جهان است.
این هنرمند با اشاره به رخدادهای انتخاب شده برای این آثار افزود: رویدادهایی را انتخاب کردم که فعل انسانی در آنها دخیل است مانند جنگ جهانی، انقلاب رومانی، جنگ ایران و عراق.
ایزدی نیا افزود: سعی کردم اتفاقاتی را که خیلی خوشایند نیستند انتخاب کنم و آنها را در قالب یک نمودار به تصویر بکشم.
او با اشاره به اینکه همیشه نمودار‌ها را با یک سری خط می‌شناسیم، تصریح کرد: نمودار‌ها همیشه دارای خط و خطوطی گرافیکی است و به آنها نگاه علمی داریم اما در این مجموعه این نمودار‌ها تصویری شده‌اند یعنی اگرچه با آن خط‌ها همچنان در آن دیده می‌شود اما همراه با تصاویر و فیگور‌ها هستند و همه این‌ها با هم تلفیق شدند تا تصویر را بسازند.
این هنرمند درباره آثارش توضیح داد: سعی داشتم در این آثار حالت بایگانی اسناد را نیز نشان دهم به همین دلیل آنها را به صورت مجموعه‌ای از کاغذ‌ها نشان دادم مانند آنچه در دفا‌تر بایگانی‌ها وجود دارد.
ایزدی نیا درباره تصاویر نقاشی شده در این نمایشگاه گفت: این آثار را براساس عکس‌ها و فیلم‌های تاریخی مستند به تصویر کشیدم.
او خاطرنشان کرد: سعی کردم همان تکنیک و رفتاری که در بایگانی کردن اسناد و نمودار‌ها استفاده می‌شود را در این آثار به کار بگیرم. تلفیقی از یک پرینت دیجیتال معمولی و از گواش و مرکب استفاده کنم.
این هنرمند گفت: بیشتر سعی کردم تصویری خلق کنم که با مخاطب صحبت کند و نیازی به توضیحات نداشته باشم.
او درباره ایده این نمایشگاه و عنوان انتخاب شده برای آن گفت: ایده این نمایشگاه به مرور زمان و با مطالعات زیاد در حدود دو سال پیش به ذهنم رسید. براساس بایگانی کردن یکسری اسناد تصویری به تصمیم گرفتم این کار را شروع کنم البته در ابتدا هیچ تصویر مشخصی از کاری که می‌خواستم انجام دهم نداشتم.
این هنرمند با اشاره به اینکه جمع جبری صفر در حقیقت اصطلاحی است که به صورت اتفاقی در کتاب «تاریخ معاصر ایران» نوشته آبراهامیان مشاهده کرده، افزود: آن کتاب به دوران قاجار اشاره داشت و مفهوم آن این بود که وقتی در یک اتفاقی طرفی امتیازی را به دست می‌آورد به معنی این نیست که طرف مقابل صفر است و در حقیقت از ناعدالتی دوره قاجار را بیان می‌کرد.
معمولا در هر جنگ و انقلابی بحران‌هایی بوجود می‌آید که می‌توانیم بگوییم که این جمع جبری صفر در آن تحمیل می‌شود و هر انقلابی و جنگی به دلیل بی‌عدالتی‌هایی که در آن وجود می‌آید.
زیبایی سالمندان از جنس زیبایی جامعه و مصنوعی نیست
میلاد فیروزفر با توجه به نگاه و دلبستگی شخصی‌اش به افراد سالمند تخیل و شگفتی خود را در مجموعه‌ای از چین و شکن‌ها، خطوط و زوایا و بخصوص نگاه پر عمق چهره افراد مسن را منعکس می‌کند.
او تصور گذشته‌ای نادیده و زمانی دور از دسترس را در صورت این افراد جستجو می‌کند و زیبایی از جنس عمر و تجربه را در آثارش به تصویر می‌کشد.
این هنرمند درباره تکنیک استفاده شده در آثارش اظهارکرد: در این آثار از تکنیک اچینگ منو پیرینت و طراحی تلفیقی و قیر و رنگ و روغن استفاده شده است.
او با اشاره به نام مجموعه با عنوان زبان زمان گفت: در این مجموعه به افراد کهن‌سال نگاهی خاص و ویژه داشتم.
این هنرمند ادامه داد: از زمان کودکی چهره این افراد برای من دنیا و جهانی را تداعی می‌کرد و ذهنم را به دنیای دیگری می‌برد. چراکه آنها مسائلی را دیده بودند که امکان تجربه آن برای من وجود ندارد.
فیروزفر تصریح کرد: وقتی پدربزرگ و مادربزرگ قصه‌ای را تعریف می‌کردند همیشه دوست داشتم آن فضا را زندگی کنم و آن را تجسم می‌کردم. برای من گذر به زمان گذشته احساس خوبی دارد و فکر می‌کنم باری در آن است که در زمان حال نیست.
او با بیان اینکه زمان گذشته غیرقابل احیا است، گفت: اگر بخواهیم گذشته را ایجاد کنیم کاملا مصنوعی می‌شود در حالی که زندگی در آن زمان درحال جریان بوده است و هر چه دور‌تر می‌شود عجیب‌تر و دسترسی به آن کمتر می‌شود.
این هنرمند ادامه داد: شاید بتوانیم گذشته را با تکنیک‌های پیشرفته سینمایی احیا کنیم و بسازیم اما به عقیده من آنچه که در آن زمان بوده کاملا متفاوت است با فیلم‌ها.
فیروزفر با بیان اینکه به سالمندان بسیار علاقه‌مند است، خاطرنشان کرد: سالمندان بی‌واسطه رفتار می‌کنند و شفاف هستند. آنها خلوص دارند و چهره‌های آنها پر از زیبایی است اما این زیبایی از جنس زیبایی‌ای که عرف جامعه می‌شناسد و مصنوعی نیست. در حقیقت این زیبایی به بهای گذر عمر در صورت‌هایشان نمایان شده‌است.
او بیان کرد: چین و چروک صورت افراد سالمند صورتی را برایم ایجاد می‌کند که در هیچ چهره جوانی نیست و این صورت روایتی است از گذشته افراد.
این هنرمند با بیان اینکه در این نمایشگاه آثاری از سال ۸۵ به نمایش درآمده است، گفت: این مجموعه را همیشه در گذشته کار کردم و راه من بوده است و همیشه فی‌البداهه بوجود می‌آید و این پرتره‌ها را از روی چهره واقعی افراد به تصویر نمی‌کشم بلکه ناخودآگاه به ذهنم می‌رسد و در زمان بسیار کم بوجود می‌آید به جز چیزی که تکنیک آن نیازمند زمان باشد.
فیروزفر با بیان اینکه معتقدم هنر مسئله‌ای است که در طبعیت وجود دارد، گفت: هنر مخصوص ذات خالق ما است و من فقط واسطه آن هستم و با یک کشش و انگیزه‌ای به سمت آن می‌روم و چیزی را ببینم که من را جذب کند فرا‌تر از توانایی‌هایم و جاوادنگی ایجاد کند و آثارم کاملا به ایده‌هایم نزدیک است.
گالری ا با هدف معرفی هنرمندان جوان و نوظهور پروژه‌ای با عنوان (سه درسه) را برگزار می‌کند. این برنامه شامل ۵ دوره نمایش است و در هر دوره ۳ نمایشگاه انفرادی برگزار می‌شود. همچنین اصالت آثار، استعداد و آتیه دار بودن افراد و توانایی آنها در استفاده بهینه از فضای کوچک‌تر از موارد اولویت انتخاب هنرمندان در این گالری است.
