چرا نمایندگان علاقه‌ای به عضویت در کمیسیون فرهنگی ندارند؟!
محسن هاشمی (کارشناس سینما و مسائل فرهنگی) با انتشار یادداشتی به واکاوی عدم ترغیب نمایندگان مجلس برای عضویت در کمیسیون فرهنگی مجلس پرداخته است.
خبر ساده بود؛ تنها پنج تن از نمایندگان مجلس شورای اسلامی نامزد عضویت در کمیسیون فرهنگی هستند. مجلس شورای اسلامی به عنوان یکی از سه رکن دولت جمهوری اسلامی ایران و در جایگاه انحصاری مقام تقنین برای بررسی لوایح و طرح‌های مختلف دارای کمیسیون‌های تخصصی است. این کمیسیون‌ها افزون بر بررسی کارشناسانه پیش‌نویس قوانین مرتبط امکان تصویب برخی قوانین را به مدت مشخص دارا هستند. جمهوری اسلامی ایران خود را در جهان با برچسب (اتیکت) فرهنگ معرفی می‌کند. این سومین دوره پیاپی است که هم هنگام با تصویب اعتبار نامه‌های نمایندگان مجلس، اعلان ثبت‌نام عضویت در کمیسیون‌ها مجلس شورای اسلامی این کمیسیون فرهنگ است که با کمترین نامزد ثبت نام شده مواجه می‌شود!
پرسش این است علت نبود اقبال به این مهمترین کمیسیون اجتماعی (و نه اقتصادی و صنعتی) مجلس چیست؟ برخی از صاحب‌نظران نبود تأثیر جدی این کمیسیون در مدیریت فضای فرهنگی کشور را علت این نبود اقبال می‌دانند. عده‌ای نیز نداشتن امتیازات لازم برای ویترین‌سازی در حوزه انتخابیه نمایندگان را علت این بی‌توجهی برمی‌شمارند. پاره‌ای از ناظران و مراقبان اوضاع فرهنگی، نیز عنصر دوری جستن از مسئولیت‌پذیری در این عرصه پرالتهاب را سبب‌ساز این دوری می‌شناسند.
چنانچه هرکدام از این سه علت را جداگانه نیز واکاویم در نتیجه این ادبار به عضویت در کمیسیون فرهنگی در این سه دوره متوالی مجلس تغییری ایجاد نمی‌کند. چاره آنست که این ادبار را به مثابه چراغ هشدار برای بررسی این امر و تدبیر برای گره‌گشایی بدانیم. همین چند روز پیش در رسانه‌ها از قول معاون رئیس‌جمهور آمده بود که قریب هفتاد و پنج درصد از بودجه فرهنگی دولت صرف نهادهایی می‌شود که دولت نقشی در مدیریت و نظارت بر نحوه هزینه‌کرد آنها ندارد! سازمان‌هایی که عمدتاً پیش‌تر خودگردان و یا فلسفه وجودی‌شان تأمین هزینه‌ها از محل خیرات و نذورات بوده یا می‌تواند باشد و یا در مأموریت تأسیس‌شان ربط مستقیمی به سپهر فرهنگ و هنر ندارند! در هر حال این نبود اقبال به عضویت در کمیسیون فرهنگی مجلس را می‌توان در چارچوب رفتار تناقض‌آمیز اعلانی و اعمالی ما ایرانیان نیز بررسی کرد. آن هنگام که فرهنگ را در کلام و خبر بر صدر می‌نشانیم اما در مقام عمل و اقدام به لوازم و مقتضیات‌اش وفادار نمی‌مانیم!