آرزویم ایجاد پرسش‌های بیشتر در مخاطب است
نشست رسانه‌ای نمایش «چمدان» با حضور فرهاد آئیش و عوامل اجرایی این نمایش، امروز سه‌شنبه ۲۷ بهمن در تالار مشاهیر مجموعه تئاترشهر برگزار شد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، فرهاد آئیش اظهار کرد: من هنرمند متعهد به آن معنا که خودم را ناجی بدانم نیستم و تنها به ارتباط با انسان‌های دیگر می‌اندیشم که ناخواسته روشی را بوجود می‌‌آورد که از کلمه دموکراسی مدنظر داریم. هنرمندان افرادی مستقل هستند که در ارتباط با یک موضوع مشخص کار می‌کنند. شیوه مواجهه من با اعضای گروه نیز به همین صورت است.
کارگدان نمایش چمدان درباره این اثر توضیح داد: این نمایش کلاژی از مفاهیم و تصاویر در کنار یکدیگر است که همه حول یک چیز - چمدان - معنا یافته‌اند. وقتی تصمیم به اجرا گرفتم به این فکر کردم که در کارم رشد وجود داشته باشد اتفاق تکراری نباشد. حضور آقای آریان‌پور این تفاوت را به همراه داشت و ویدئو اینستالیشن پیش از اجرا پیش‌فرضی را به مخاطب ارائه می‌دهد.
این هنرمند تصریح کرد: این اتفاق برایم چالش برانگیز بود اما تلاش کردیم مفهوم چمدان را به شیوه‌های گوناگون در ذهن مخاطب جاری کنیم.
آئیش در ادامه به بخش نخست نمایش که روایتی از داستان نویسنده ژاپنی است؛ اشاره کرد و گفت: او هم در متن خود به چمدان اشاره کرده و به همین دلیل اقتباسی از آن را به متن خودم اضافه کردم تا با دو زاویه نگاه متفاوت که ویژگی‌های مشترکی را پیش می‌کشد؛ مواجه باشیم.
این کارگردان و بازیگر ادامه داد: به این ترتیب ما ملقمه‌ای از مفاهیم گوناگون را به مخاطب ارائه می‌دهیم که به اشکال مختلف بر آنها تاثیر می‌گذارد. آرزوی من هم این بود که وقتی تماشاگر از سالن بیرون می‌رود پرسش‌های بیشتری داشته باشد.
کارگردان نمایش «هفت شب با مهمان ناخوانده در نیویورک» با تاکید براینکه کمترین دخالت را در طراحی صحنه داشته بیان کرد: اگر قرار است با آرا و سلایق گوناگون در انجام کار مواجه باشیم باید هزینه آن را هم بپردازیم. بنابراین حتی حاضر بودم متناسب با طراحی لباس و صحنه تغییراتی در کار بوجود بیاورم تا اینکه بار دیگر یک نمایش قبلا روی صحنه رفته را اجرا کنم.
آئیش خاطرنشان کرد: اگر امکانی وجود داشته باشد هنرمند حتما خودش را به چالش می‌کشد.
مائده طهماسبی، یکی از بازیگران نمایش «چمدان» درباره همکاری در نمایش جدید فرهاد آئیش گفت: همکاری ما از 25 سال قبل آغاز شده و در تمام این مدت از نظر کار و فکری و سلیقه‌ای به یکدیگر نزدیکتر شده‌ایم. شاید یکی از نقاط قوت کمپانی‌های تئاتری در اروپا و آمریکا در کار کردن با بازیگران و طراحان ثابت به همین علت باشد؛ چون بعد از مدتی همکاری از نظر فکری به یکدیگر نزدیکتر می‌شوند.
او درباره نقش خود توضیح داد: فضای بخش اول نمایش «چمدان» سورئال است و من نقش زنی را ایفا می‌کنم که قصد دارد بفهمد در چمدان همسرش چه چیز وجود دارد؟ در نمایش دوم، نقش زنی خیاط را برعهده دارم و این دو شخصیت بسیار از یکدیگر جدا هستند که درک و اجرا آنها برایم چالش بزرگی محسوب می‌شد.
منوچهر شجاع (طراح صحنه این نمایش) نیز درباره طراحی «چمدان‌ها» بیان کرد: در طراحی‌هایم تلاش کردم زمان و مکان خاصی بازسازی نشود تا چیزی فراتر از آن را ببینیم و کشف کنیم. به این ترتیب مخاطب هم می‌توانست راه‌های دیگری برای رسیدن به نمایش پیدا کند. چمدان‌ها در این نمایش مانند بسته‌هایی هستند که هیچ‌گاه باز نمی‌شوند.