درخشش هما روستا زیر نور مهتاب

به گزارش خبرنگار ایلنا، این نمایش در ابتدا با صحبت های محمد رحمانیان برای تماشاگرانی آغاز شد که علاوه بر صندلی ها، تمام فضای باقیمانده را پر کرده بودند و عملا جای خالی در سالن «قشقایی» وجود نداشت.

رحمانیان با بیان اینکه متن را بر اساس نمایش نامه  «دعوت» به قلم غلامحسین ساعدی نوشته است، از حاضران در سالن درخواست کرد تا اگر قصد خروج از سالن را داشتند این کار را  در میان دو اپیزود و هنگام تعویض صحنه انجام دهند.

او گفت: من و تعدادی از همکارانم در دوره های گذشته نیز شاهد این رفتار بودیم که بعضی تماشاگران در میانه اجرا سالن را ترک می کردند، اما گویا در این دوره جدی تر شده است. این کار موجب بهم ریختن تمرکز بازیگران می شود. درخواست می کنم اگر چنین قصدی داشتید در میان دو اپیزود سالن را ترک کنید.

اپیزود نخست این نمایش با دیالوگ هما روستا در فیلم سینمایی «مسافران» به کارگردانی بهرام بیضایی آغاز شد. «ما می‌ریم تهران... ما به تهران نمی‌رسیم. ما همگی می‌میریم!» این سرآغاز نمادی شد برای شکل‌گیری حدسی در ذهن مخاطب که آیا نویسنده و کارگردان به شخص خاصی اشاره دارد؟ به‌ویژه که کارکتر روی صحنه «هما» نام داشت!؛ اشاره‌ای به بازیگر تئاتر و سینمای ایران که چندی قبل بر اثر ابتلا به سرطان از دنیا رفت.

مهتاب نصیر پور در اپیزود دوم نمایش «دعوت به دو نمایش همراه» به اسامی نمایش‌هایی اشاره کرد که هما روستا با ایفای نقش در آن آثار خاطرات ماندگاری از خود به یادگار گذاشت. «آنتگون»، «سانتاکروز»، «زمستان»، «مرغ دریائی»، «مرده‌های بی‌کفن و دفن»، «باغ‌وحش شیشه‌ای»، «ازدواج آقای می‌سی‌سی‌پی» از جمله آثاری بودند که نصیرپور با استادی هر چه تمام‌تر روی صحنه سالن قشقایی به بخش‌هایی از آنها جان بخشید.

نمایش دو اپیزودی «دعوت به دو نمایش همراه» علاوه بر تمام ویژگی‌هایش بویژه در زمینه متن و کارگردانی به شدت تحت تاثیر درخشش مهتاب نصیرپور روی صحنه قرار گرفت. و به این ترتیب هفتمین شب از برگزاری‌ سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی‌ تئاتر فجر به نام بازیگری مزین شد که همچنان در خاطر مخاطبان و هنرمندان تئاتر و سینمای کشور زنده است.