سوسن تسلیمی: "باشو غریبه کوچک" فیلمی در ستایش صلح و دوستی‌ست
تسلیمی می‌گوید که بازی در فیلم باشو غریبه کوچک ابراز ستایش و قدردانی بود از مادربزرگم که مرا از کودکی و پس از مرگ نابهنگام مادرم بزرگ کرد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، فیلم سینمایی "باشو غریبه کوچک" به کارگردانی بهرام بیضایی از 16 خرداد در گروه سینمایی هنر و تجربه اکران شده است. بهرام بیضایی این فیلم را در سال ۶۴ و در دوران جنگ ساخت. فیلمی که پس از پنج سال توقیف در سال ۶۹ به نمایش درآمد، دوباره امسال بعد از 30 سال از ساخت فیلم در شرایطی روی پرده می‌رود که بیضایی (کارگردان فیلم) و سوسن تسلیمی (بازیگر اصلی فیلم) در ایران نیستند.
فیلم "باشو غریبه کوچک" داستان زندگی باشو(عدنان عفراویان) پسرک جنگ‌زده جنوبی‌ست که از زادگاهش فرار می‌کند و گذارش به شمال ایران و خانه نایی‌جان (سوسن تسلیمی) می‌افتد.
تهیه‌کنندگی این فیلم را کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برعهده داشت و سوسن تسلیمی، عدنان عفراویان و پرویز پورحسینی بازیگران اصلی فیلم هستند.
سوسن تسلیمی که سالهاست در کشور سوئد زندگی می‌کند؛ 19 خرداد سال 86 در گفتگویی با شبکه بی‌بی‌سی انجام داده؛ فیلم باشو غریبه کوچک را فیلمی در ستایش صلح و دوستی معرفی می‌کند و می‌گوید: سال ۱۳۶۴، در گیرودار جنگ ایران و عراق، ایده فیلم باشو غریبه کوچک را در طرح کوتاهی، با بیضایی در میان گذاشتم و او هم که در آن زمان در اندیشه ساخت فیلمی درباره بچه‌ها بوده، آن را می‌‌پذیرد و پرورش میدهد: زنی گیلانی، بچه جنگ‌زده‌ای از جنوب را در پناه خودش می‌گیرد: "این فیلم را با تمام وجودم می‌‌فهمیدم. البته به دلیل اینکه نقش اول فیلم زن بود، همان مشکلات همیشگی در کار وجود داشت. یادم می‌آید در این فیلم، نوعی از دویدن را اختراع کردم که بدنم تکان نخورد تا صحنه‌های فیلم سانسور نشود!"
وی ادامه میدهد: باشو غریبه کوچک، در سال ۱۳۶۹، پس از پنج سال توقیف، اکران می‌شود. من آن موقع دیگر در ایران نبودم. این فیلم، به دلیل نگاه انتقادی به اصل و نفس جنگ، در زمان خودش نمایش داده نشد. فیلمی بود در ستایش صلح و دوستی. خیلی دلم می‌خواست آن را در ایران و در میان تماشاگران ایرانی می‌دیدم. بخصوص اهالی گیلان، چراکه اولین بار بود که در تاریخ سینمای ایران، در یک فیلم ایرانی به طور جدی از زبان گیلگی استفاده می‌شد. بدون اینکه از این زبان به‌عنوان وسیله‌ای برای ایجاد خنده و شوخی استفاده شود. برای من بازی در این فیلم، ابراز ستایش و قدردانی‌ای بود از مادربزرگم که مرا از کودکی و پس از مرگ نابهنگام مادرم، منیره تسلیمی که از بازیگران مهم تئاتر و سینمای ایران در سال‌های ۱۳۲۰ و ۱۳۳۰ بود، بزرگ کرد. برایم این فیلم ادای احترامی بود به همه بازیگران زن تئاتر گیلان که در آن سال‌ها با وجود همه مشکلاتی که برای بازیگران زن وجود داشت؛ روی صحنه رفتند و تهمت‌های ناروا را به جان خریدند ولی به دلیل عشق به حرفه نمایش به راهشان ادامه دادند.
وی ادامه میدهد: من به جز فیلم مادیان، دیگر فیلم‌هایی را که در ایران بازی کرده‌ام در شرایط معمولی و در کنار تماشاگران عادی روی پرده ندیده‌ام.