سرچشمه کمبودِ کیفی نمایش‌ها دانشجو نیست
آرش دادگر معتقد است نظام آموزش‌عالی باید نقص سیستمی خود را بپذیرد و آن را برطرف کند. چون ریشه ضعف آثار دانشجویی آنجاست و ارتباط چندانی به دانشجو ندارد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، عضو هیات انتخاب جشنواره تئاتر دانشگاهی درباره کیفیت نمایش‌های راه‌یافته به دوره هجدهم اظهار کرد: ما هیات 5 نفره انتخاب آثار بودیم و کارها را در حد یک "ترای‌اوت" بررسی می‌کردیم که به دلیل شرایط نمایش‌ها و دکور آنها در این مرحله امکان قضاوت آنچنانی وجود نداشت. بر همین اساس به درستی نمی‌توان به بررسی جوش و خروش تئاتر دانشگاهی که قرار است دنیا را به هم بریزد، پرداخت.
این کارگردان و مدرس دانشگاه به یکی از آسیب‌های فعالیت‌های دانشجویان اشاره کرد و ادامه داد: شاهد هستیم دانشجویان تا حدی سمت و سو فرمی پیدا کرده‌اند و به نظر می‌رسد این هدایت از سمت اساتید رخ می‌دهد. یا اینکه شاهد هستیم دانشجو اجرای عموم داشته آن هم خارج از فضای دانشگاهی و در سالن حرفه‌ای. اینها آسیب‌هایی به همراه دارد.
او تصریح کرد: حذف تماشاگر در تمام این شرایط یک خطر مهیب است چون دانشجو به تماشاگر و نیازهای او فکر نمی‌کند بلکه فقط به شکل و شمایل صحنه‌ای آن چیزی که در ذهن دارد می‌اندیشد.
دادگر با تاکید بر اینکه دانشجوی جوان تاثیرپذیری زیادی دارد؛ اظهار کرد: آنها می‌خواهند مثل استاد خود باشند، گاهی در دانشگاه ما تئاتر و شیوه خود را تدریس می‌کنیم که موجب می‌شود شاگرد به جای آنکه خلاقیت‌هایش را اجرایی کند؛ راه استاد را در پیش بگیرد.
کارگردان نمایش «هملت» خاطرنشان کرد: این نکته‌ای است که همه باید به آن توجه کنیم چون علاوه بر پرورش دادن نیروها باید آنها را پژوهنده و جستجوگر بار بیاوریم که به این ترتیب بعید به نظر می‌رسد.
سرپرست گروه تئاتر کوآنتوم بیان کرد: دانشجویان باید به این نکته توجه داشته باشند اگر فرم اجرای نمایش به اساتید شباهت نداشته باشد ایراد ندارد بلکه غلط از آنجا شروع می‌شود که کار نتواند با مخاطب ارتباط برقرار کند. تئاتر یک امر نامرئی‌ست به این معنا که امور غیرقابل لمس را مرئی می‌کند و فراموش‌شده‌ها دوباره پیش چشم ما ظاهر می‌شوند. این ویژگی در تمام نمایش‌نامه‌ها و شیوه‌ها وجود دارد و هیچ ارتباطی به یک متن خاص یا شیوه‌ای خاص ندارد.
این هنرمند گفت: دانشجو باید تجربه کند و بیاموزد و نکته اینجاست که آنها هنگام تحصیل چه اندازه دست به تجربه‌اندوزی می‌زنند تا نسبت به مخاطب و نیازهای او آگاهی پیدا کنند.
دادگر افزود: در سرزمینی زندگی می‌کنیم که همه چیزش باید به همه چیزش بیاید. وقتی خودروهای فلان کارخانه آتش می‌گیرند و مسئولان سازنده این خودرو عنوان می‌کنند که به هیچ وجه چنین نیست و در مقابل می‌بینیم کارخانه میتسوبیشی برای برطرف کردن یک نقص فنی به تمام خودروهایی که فروخته فراخوان بازگشت به کارخانه می‌دهد پس در مورد آموزش هم با مشکلاتی مواجه هستم و این عدم پذیرش اینجا هم به چشم می‌خورد.
کارگردان نمایش «کالون و قیام کاستلیون» اظهار کرد: به نظر من تقصیر کمبودهای کیفی برعهده دانشجو نیست بلکه ما باید مقصر را در نهادهای پرورش‌دهنده دانشجویان جستجو کنیم. این سیاست‌های کلان است که با مشکلاتی روبه‌رو شده و نیاز به بازبینی اساسی دارد اما به شرطی که بپذیریم در سیستم نقصی وجود دارد و باید برطرف شود.