هیچ دارویی تاثیرگذارتر از صدای تشویق تماشاگران نیست

به گزارش خبرنگار ایلنا، در یادداشت آرش عباسی آمده است:

هم ولایتی‌ام حالش خوب نیست. درد، سال‌هاست در وجودش خانه کرده اما حالا دیگر آن درد بی‌مرام به استخوانش رسیده است. یک کارگردان فقط باید درد به استخوانش رسیده باشد که بتواند شب‌های اجرا جایی دور از سالن نفس بکشد. تحمل کند و هر شب بازیگرانش را از اتاق فرمان نظاره نکند و با هر پس و پیش شدن جمله یا حرکتی نمیرد و زنده نشود. تئاتر یعنی همین اضطراب‌های هر شب اجرا و بی این اضطراب‌ها، بی‌آنکه صدای دست زدن تماشاگر را بشنوی، بی‌آنکه برق لذت را در چشم‌هایش ببینی، بی‌آنکه هر شب دستی به شانه بازیگران بزنی، تئاتر کار کردن به لعنت خدا هم نمی‌ارزد.

مصطفی عبدالهی الان در چنین وضعیتی است. مدت‌ها برای کارش رویا ساخته، اما حالا که رویاهاش به ثمر نشسته تن‌اش یاری بودن کنار گروه را ندارد. جسم‌اش روی تخت بیمارستان است اما تردید ندارم هر روز دلش زمان اجرا در سالن پرمی‌کشد. تئاتر ما به عبدالهی نیاز دارد. به کسی که بتواند رویاهایش را با تن رنجور بسازد احتیاج دارد. از هرکسی که این نوشته را می‌خواند؛ عاجزانه تقاضا دارم نمایش‌اش را ببیند. دیگران را هم تشویق به دیدن کند. مطمئنم هیچ دوایی تاثیرگذارتر از صدای تشویق تماشاگران نیست. این صدا می‌تواند از دیوارهای سالن اصلی تئاتر شهر عبور کند، همه خیابان‌های شلوغ شهر را طی کند و به تخت عبدالهی در بیمارستان برسد و آنوقت تئاتر می‌تواند معجزه کند. بگذارید یک بار معجزه تئاتر را به چشم ببینیم. اجرایش فقط 15 روز است اما اگر سالن پرشود 15 روز دیگر بر صحنه می‌ماند و این خیلی مهم است.

نمیاش در "اعماق" نوشته ماکسیم گورکی و کارگردانی مصطفی عبداللهی هر شب ساعت 19 در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می‌رود.

مصطفی عبداللهی به دلیل شرایط نامساعد جسمی ناشی از بیماری سرطان این روزها در بیمارستان پارسیان تهران بستری است و امکان همراهی با گروه خود را ندارد.