به هر نوشته‌ای نمی‌توان عنوان شعر داد

فاطمه راکعی در گفتگو با خبرنگار ایلنا گفت: اگر بخواهیم علت ماندگاری شعر را با مطالعات دقیق بسنجیم و دلیل ماندگاری برخی اشعار شاعران بزرگ را بدانیم و اینکه چطور توانسته‌اند بعد از گذشت سال‌ها ماندگار باشند و مخاطب انسانی خود را حفظ کنند؛ به این موضوع می‌رسیم که این شعر‌ها شعرهای «عالی» محسوب می‌شوند. عالی به این معنا که علاوه بر اینکه تأثیرگذار است دارای مضامینی انسانی است که کهنگی نمی‌پذیرد.

راکعی افزود: مضامینی که در شعر کهنه نمی‌شود مثل: فراماده، طبیعت، فلسفه مرگ و زندگی و عشق به معنای باشکوه آن، شعر را تا قرن‌ها زنده نگاه می‌دارد. عشق‌های بزرگ انسانی مانند لیلی و مجنون و شیرین فرهاد از جمله عشق‌های باشکوه زمینی هستند که کهنه نمی‌شوند و فناناپذیرند.

این شاعر در رابطه با نوشته‌هایی که نمی‌توان نام شعر بر آن نهاد؛ گفت: هرکس می‌تواند چیزی بنویسد و اسم آن را شعر بگذارد. مهم این است که شاعران بزرگی وجود دارند که درگیر معنی و مفاهیم انسانی هستند. اگر شاعری بخواهد شعرش ماندگار شود باید مثل سعدی بگوید: «بنی آدم اعضای یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهرند/ چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار» و یا دیگر شاعران بزرگی که با موضوعات و مفاهیم انسانی سروکار دارند. این شعر از سعدی نمونه واقعی یک شعر ماندگار اجتماعی است که سردر سازمان ملل نصب شده است.

او با بیان اینکه شاعران جوان باید به محافل شعری رجوع کنند؛ گفت: انجمن شاعران ایران یکی از این محافل است که کارش ایجاد جریان سالم شعری در جامعه است. کسانی که اهل شعر باشند به این محافل رجوع می‌کنند. آن‌ها در کتابفروشی‌ها هم می‌دانند که به سراغ چه کتابی بروند. آن‌ها تکلیفشان روشن است. نمی‌توان جلوی کسانی  را که برای تفنن شعر می‌گویند و احیاناً‌ شعرشان در مجله‌ای هم منتشر می‌شود؛ گرفت.

راکعی در پایان بیان کرد: تنها انتظاری که از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می‌توانیم داشته باشیم این است که به هر چیزی به اسم شعر مجوز ندهند. ممکن است بعضی اشعار در توصیف عشق‌های زمینی و هم به لحاظ ساختار و هم به لحاظ محتوا شایستگی این عنوان را نداشته باشند.