توان برقراری دیالوگ نداریم، مونولوگ می‌نویسیم

به گزارش خبرنگار ایلنا، دایانا فتحی درباره نمایش‌نامه برگزیده جشنواره مونولوگ دانشگاه هنر توضیح داد و گفت: قبلا داستان کوتاهی نوشته بودم که به شیوه اول شخص روایت می‌شد. وقتی تصمیم گرفتم این متن را با تغییراتی به جشنواره مونولوگ ارائه کنم، فضاهایی به آن اضافه شد.

برگزیده ششمین جشنواره مونولوگ دانشگاه هنر با بیان اینکه قواعد داستان‌نویسی پست مدرن را در شیوه روایت به کارگرفته است؛ اظهار کرد: در دانشگاه شاگرد آقای آبکنار بودم که نقش مهمی در زمینه گرایش من به داستان‌نویسی پست مدرن داشت. معتقدم این شیوه به زندگی امروز نزدیک است و آنچه در روزمره جریان دارد کلاژی از همه چیز به نظر می‌رسد.

نویسنده مونولوگ «خانه‌ی شماره ۱۴» خاطرنشان کرد: از طرفی مخاطب در انتزاعی‌ترین امور نیز علاقه دارد شاهد داستان باشد. به همین دلیل در جریان نگارش متن خط داستانی را حفظ کردم و یک قصه مشخص تا آنتها پیش رفت.

فتحی درباره موضوع متن خود بیان کرد: این مونولوگ راجع به زندگی زن و مردی است که مرد قصه حضور دارد و قصه را از گذشته تا امروز روایت می‌کند. اما زن در این داستان بی‌زمان است و از طریق نامه‌هایی که توسط مرد خوانده می‌شود با او آشنا می‌شویم.

بازیگر نمایش «قصر» ضمن تاکید بر دشواری مونولوگ‌نویسی نسبت به نگارش نمایشنامه با محوریت چند شخصیت عنوان کرد: به نظرم مونولوگ نویسی یکی از سخت‌ترین شیوه‌های نمایشنامه‌نویسی است و حاضرم نظرم را مستدل اثبات کنم. چون ترسیم فضایی نمایشی و برقراری ارتباط با مخاطب از طریق یک بازیگر خیلی دشوارتر است.

این نویسنده و بازیگر جوان درباره اهمیت برگزاری جشنواره‌های مونولوگ گفت: باتوجه به اینکه این گونه نمایشی چندان فرصت بروز و ظهور روی صحنه را ندارد؛ برگزاری جشنواره‌های مونولوگ که تعدادشان زیاد نیست ضروری به نظر می‌رسد.

او تصریح کرد: من با صحبت آقای معجونی در جشنواره موافقم که یک سوم مونولوگ‌های جهان در ایران نوشته می‌شود؛ به این دلیل که توان برقراری دیالوگ نداریم و همواره در حال مونولوگ‌گویی هستیم.

فتحی که برای دومین بار موفق به دریافت جایزه مونولوگ‌نویسی شده؛ درباره اجرای عمومی این نمایش اظهار کرد: برخلاف عده‌ای که برای جمع آوری رزومه به هر شرایطی تن می‌دهند، به هیچ وجه حاضر نیستم نمایش را بدون درنظر گرفتن استانداردهای لازم روی صحنه ببرم. تئاتر برای من حرمت زیادی دارد و سالن‌های خصوصی در وضعیتی نیستند که گروه حضوری آسوده و استاندارد را تجربه کند.

نویسنده مونولوگ «خانه شماره 14» تصریح کرد: معتقدم قبل از کارگردان دیگر عوامل نمایش باید از آنچه به صحنه می‌رود احساس لذت و رضایت کنند. اتفاقی که در بسیاری از سالن‌های کوچک خصوصی رخ نمی‌دهد و تا زمانی که چنین امکانی وجود نداشته باشد دلیلی برای اجرا نیست.

این هنرمند ادامه داد: سالن‌های نمایش حرفه‌ای هم امکانی برای اجرای مونولوگ در اختیار متقاضیان نمی‌گذارند. وقتی برای ارائه درخواست به مدیران سالن‌ها مراجعه می‌کنم؛ عنوان می‌کنند شما بازیگر هستید و باید تجربه کارگردانی داشته باشید؛ اما معلوم نیست وقتی امکان اجرا فراهم نمی‌شود این تجربه چطور قرار است اتفاق بیفتد.