نقش زن در سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

به گزارش ایلنا به نقل از دفتر ارتباطات مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، نگاه دین مبین اسلام به زن، فراتر از نقش‌های اجتماعی و اقتصادی و امثال آن است. مهم‌ترین رسالت زن ایفای نقش همسری و مادری است. کارکردهای اجتماعی و اقتصادی زن در کنار نقش فطری و ذاتی او، معنی پیدا می‌کند.

برای نقش همسری و مادری زن، هیچ بدیلی وجود ندارد. به همین دلیل هر گونه آسیبی به نقش فطری و ذاتی زن، مشکلات عدیده‌ای را بر جامعه تحمیل خواهد کرد. آیاتی از قرآن مجید که ناظر بر حرمت و حریم خانواده است، نیز بیشتر معطوف به حقوق زن به عنوان مدیر داخلی خانواده است.

براساس تاکید دین مبین اسلام و با توجه به مقام والای زن در استحکام خانواده، در یکی از تدابیر سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت «اعتلای منزلت و حقوق زنان و ارتقای جایگاه اجتماعی و فرصت‌های عادلانه آنان و حمایت از نقش مقدس مادری»، آمده است.

اجرایی شدن این تدبیر، موجب ارتقای حقوق و منزلت اجتماعی زنان و نگاه خانواده محوری در مجموعه رفتارهای حاکمیتی، بروز و ظهور پیدا خواهد کرد وخانواده درعرصه‌های مختلف تقویت خواهد شد.

با چنین رویکردی زن در مقام همسری و مادری، رفتارهای هوشمندانه و عقلانی‌تری خواهد داشت و موجب جلوگیری از رفتارهای هیجانی و احساسی در فضای خانواده می‌شود. هنگامی که زن در خانواده احساس مثبتی از وجود خود داشته باشد و احترام به خود و دیگران را پایبندی به شئونات اخلاقی و اجتماعی بداند، این رفتار موجب استحکام خانواده می‌شود. چرا که زنان با داشتن حس خوب از خود و دیگران، قادر به ایفای نقش مهمی در سازوکارهای خانوادگی هستند.

از سویی دیگر، در این تدبیر، حقوق اجتماعی زن را فراتر از حقوق اقتصادی و سیاسی دانسته و معتقد است، زنان به دلیل برخورداری از ظرفیت مادری و پرورش کودک، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار هستند. مادر اولین الگوی رفتاری و شناختی فرزند است. آغوش گرم و مهرآفرین مادر، بهترین تکیه‌گاه و آرامش‌بخش کودکان محسوب می‌شود. فرزند از طریق مادر با جهان جدید و محیط پیرامونی آن آشنا می‌شود. مادر اولین ایستگاه شناختی فرزند از دنیای جدید است. نقش تربیتی پدر در دوران طفولیت عمدتاً در تأمین امنیت و آرامش محیط خانواده و سنگربانی او تجلی می‌کند. چنانچه الگوپذیری و تقلید فرزند از پدر و مادر در دوران کودکی و نوجوانی از مباحث اصلی تعلیم و تربیت است. مادران و پدرانی که از عزت نفس، کرامت ذاتی و شرافت خانوادگی برخوردارهستند، از نقش تربیتی سالم‌تر و پویاتری نسبت به مادران و پدرانی که فاقد این خصیصه هستند، برخوردار می‌باشند. کفویت مادران با پدران از نظر اجتماعی و فرهنگی، موجب تحکیم و تعالی خانواده و کاهش منازعات و تعارض‌ها می‌شود.

بر همین اساس، به هر میزانی که زنان و مادران در کنار مردان و پدران، از رشد و تعالی شخصیتی و رفتاری بالاتری برخوردار باشند، فرزندان آنان نیز از فرصت‌های بیشتری در دستیابی به اهداف متعالی و شرافت انسانی برخوردار خواهند بود.

زنان و به تبع آن مادران، نقش مهم و بی‌بدیلی در تربیت فرزندان و نقش‌آفرینان آینده جامعه دارند، علاوه بر این، دین مبین اسلام، حقوق و منزلت زن را از منظرهای مختلف به کلی متحول و به مشارکت اقتصادی و سیاسی آنان در عرصه اجتماع مشروعیت بخشیده است.

در صورت تحقق این تدبیر، با تاثیر بخشی نقش زن در خانواده، نتایج مناسبی در جهت تحکیم خانواده ایجاد خواهد شد، که آثار آن را می‌توان در موارد ذیل مشاهده کرد:

- فراهم شدن زمینه برای استفاده بهینه از ظرفیت‌های بالقوه زنان و مادران در حوزه‌های مختلف

- تقویت اعتماد به نفس و خودباوری زنان و مادران

- ایجاد میل و رغبت بیشتر زنان در کنش‌های مختلف اجتماعی

- کاهش زمینه‌های اعتراضی و نارضایتی زنان با اعتلای حقوق و منزلت اجتماعی آنان

- تقویت عدالت اجتماعی و جنسیتی با حضور فعال زنان در عرصه‌های مختلف

- تقویت نقش زنان به عنوان سرمایه اجتماعی

- فراهم شدن موجبات تحکیم و تعالی خانواده

- اعتلای نقش همسری و مادری در نهاد خانواده

- تحول اساسی در چرخه تعلیم و تربیت

- ایجاد انگیزه و تحرک بیشتر مردان در خانواده و حوزه‌های مشترک.