نویسنده «ژَستَن» مطرح کرد:
کودکان کار، صفِ اولِ تماشاچیان این پرفورمنس هستند/ اجرا در ساختمانی مخروبه برای روایت تاریخ به شیوه ویل دورانت
«ژستن» که پرفورمنسی بر اساس طراحی و ایده پردازی آرمان طیران با مشارکت آرش ابراهیمی است، روایتی غیر خطی از تاریخ معاصر دارد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، پرفورمنس - تئاتر محیطی «ژَستَن» که بر اساس طراحی و ایده پردازی آرمان طیران و با مشارکت آرش ابراهیمی به رشته تحریر درآمده، از ۱۶ خرداد در بوتیک تئاتر ایران روی صحنه رفته است.
آرمان طیران در خلق متفاوت‌ترین اثر خود با خروج از قاب و چارچوب‌های معمول صحنه نمایش، دیالکتیک شکل گیری درام را در فرایندی زنده و رونده خلق می‌کند تا در ذهن او حتی پس از پایان اجرا، ایجاد سوال کند. او مخاطب را در فرآیندی سیال به وسیله فکت‌های گزیده‌ای از تاریخ سرزمین‌اش، گرچه قطره چکانی اما مدام بمباران اطلاعاتی می‌کند. طیران معتقد است در ژستن، مخاطب با صدسال تاریخ خود آشنا شده و برهه‌ها و بزنگاه‌های روزگارش را که به ظاهر، اتفاقی و به واقع موزائیکی طراحی شده، دیگر گونه تجربه کند.
صحنه/ ساختمان اجرای پرفورمنس «ژستن»
او اجرایش را به ساختمانی مخروبه کشانده تا با همراهی دانشجویان خود مخاطب را به مثابه عنصری از اجرا، مصادره به مطلوب کند. آرمان طیران در پرفورمنس ژَستَن با خلق خرده درام‌هایی در سراسر اجرا و چیدمان تعریف شده‌ای از مهم‌ترین عکس‌های ثبت شده از تاریخ اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و... صدساله اخیر، روایتی عرضی از تاریخ دارد. چیزی شبیه به روایت تاریخ به شیوه ویل دورانت.
آرمان طیران نویسنده و طراح این پرفورمنس، درباره شیوه و ساختار نمایش «ژَستَن» توضیح داد: اینکه پیام واحد و نتیجه‌گیری اخلاقی کنید برای مخاطبی که ممکن است از اقشار، طبقات، تفکرات و نگاه متفاوت و متضادی با شما باشد، امری‌ست باطل! پس سعی بر آن شده که به شیوه سقراط حکیم، آنجا که قرار بر تامل بیشتر است ایجاد سوال کنیم. پرسش‌گر شویم و اجازه بدهیم مخاطب، به تکاپوی پاسخ به سوال برخیزد. از بین گونه‌ها و اشکال مختلف حوزه فعالیتم، پرفورمنس را که مهم‌ترین دستاوردش پرسش‌گری‌ست، مناسب‌ترین شیوه وصول به نتیجه یافتم.
طیران درخصوص استقبال مخاطبین از این دست آثار هم یادآور شد: این نمایش، ره‌یافتی است که مرزهای قشری و طبقاتی را درنوردیده و زنجیره سنی و نسلی در آن بی معناست. طیف مخاطبین ژستن، سیاهه‌ای‌ست متنوع از «کودکان کار» که همه روزه ۵ نفر، اول صف تماشاچیان هستند تا توریست غیر ایرانی و نسل‌های چند دهه اخیر جامعه. اتفاقا در این اثر، هیچ محدودیتی نیست چراکه تاریخ به مثابه آینه، مقابل طبیعت زیست شده ما قرار گرفته و لحظه‌ای تلخ و لختی بعد شیرین، دمی سرد و آنی دیگر گرم‌تان می‌کند.
او همچنین تصریح کرد: باید ببینید! اینجا اوج است و حضیض. حُب است و بغض، راستی و نیستی، توامان! اعتراض و خشم و تردید و احتمال! اینجا وحشت می‌کنید آن قدر که می‌خندید. تجربه‌ای‌ست جالب.
این نویسنده در پایان تاکید کرد: این نمایش، رجعتی است به عرض تاریخ، مواجهه مخاطب با خودش در برش‌های چیدمان شده‌ای از پیشینه خود؛ آن‌قدر که اقتضائات ممیزی و بضاعات اداری به ما اجازه داد تا مخاطب روند تکاملِ تدریجی امروزه روزش را تحلیل‌گر شود.
علیرضا مجیدی، مهرداد امیری، هلیا حکیمی، محمد ابراهیم خلیلیان، هلیا کوشکی، رضا بیرانوند، مهشید فلک دین، نگار میرزایی، امیرحسین صارمیان، مهسا فرهادی، فاطمه پولادخای، نازنین ایرانی شاد، کیمیا مظفری، الهه نورانی، سحر صفریان، هدیه بختیاری، سید محمدپارسا رضوی و دنیز میرزائی بازیگران (همیاران اجرا) در ژَستَن هستند؛ پرفورمنسی که به دنبال ارائه تجربه‌ای در روایت دراماتیک از تاریخ در بازه زمانی ۱۲۹۹ تا ۱۴۰۰ خورشیدی است و تا ۳۱ خرداد اجرا خواهد شد.
