«جایی که قصه‌ای ندارد» قصه روستایی‌ست که همه مردمش بیمارند/ مسئولین مزد علاقه به خاکشان را به آنها بدهند

به گزارش ایلنا، میترا روحی‌منش تهیه کننده و کارگردان مستند «جایی که قصه‌ای ندارد» درباره کسب  جایزه «پانزدهمین جشنواره بین المللی فیلم رودخانه» گفت: این فیلم که ساخت آن در سال جاری یعنی ۱۴۰۰ به اتمام رسید برای اولین بار در یک جشنواره بین‌المللی شرکت داده شد. البته به جز این جشنواره برای دو جشنواره دیگر اقدام کردیم که به مرحله نهایی نرسید. با توجه به آشنایی قبلی با جشنواره فیلم رودخانه، تصمیم گرفتیم شانس خود را در بخش مسابقه جشنواره امتحان کنیم که خوشبختانه موفق شدیم. پیش از این، مستند‌های دیگری که من به عنوان تهیه‌کننده در آن‌ها حضور داشتم، موفق به کسب موفقیت‌هایی شده بودند، اما این اولین فیلمی بود که تهیه‌کنندگی و کارگردانی توأم آن برعهده من بود و از این بابت خوشحالم. 

تهیه کننده مجموعه سریال‌های «تاج زاگرس»، «در قلب کومش» و «رویای کارمانیا» درباره شکل‌گیری ایده اولیه فیلم، گفت: با توجه به مستند‌های متنوعی که در مناطق مختلف ایران ساخته‌ایم، در کشاکش ساخت یکی از همین مستند‌ها متوجه روستایی به نام حاجی‌آباد مربوط به شهرستان کردکوی در استان گلستان شدیم که در کمال ناباوری همه اهالی روستا بیمار بودند؛ تعدادی از آن‌ها نابینا و تعدادی به بیماری راشیتیسم و سایر بیماری‌های استخوانی مبتلا بودند، حتی برخی نیز دچار معلولیت ذهنی بودند. آن‌ها حتی امکانات اولیه زندگی مثل آب لوله‌کشی و برق نداشتند، اما با تمام این‌ها حاضر به ترک محل اقامت خود و مهاجرت به روستاهای اطراف یا شهر نبودند. همین دلبستگی و عشق به زادگاه در این افراد موجب شکل‌گیری ایده ساخت یک مستند شد. 

وی درباره استقبال از این فیلم در جشنواره ایتالیا گفت: خوشبختانه استقبال خوبی از فیلم در جشنواره شد و بسیاری از هنرمندان جهانی که در جشنواره حضور داشتند، پس از برنده شدن فیلم «جایی که قصه‌ای ندارد» برای من پیام‌های تبریک فرستاده و برای تیم مستندساز ما آرزوی موفقیت‌های بیشتر کردند. از جمله این افراد می‌توانم به فیلمساز فرانسوی Francesco، کارگردان شناخته‌شده و به نام آلمانی Volfgan Heinrich و خانم Ozela Heimlich، فیلمساز و رئیس کمپانی سوئدی Erik Larshon اشاره کنم. 

وی به سختی‌ها و مسائلی که گروه مستندساز طی ساخت این مستند با آن مواجه بودند، اشاره کرده و ابراز داشت: ساخت این فیلم با مشکلات خاصی همراه بود، از جمله اینکه مسیر این روستا صعب‌العبور و رفت و آمد به آن سخت است. از این رو تصویربرداری فیلم حدود یک سال به طول انجامید. حتی ما به دلیل نبود برق و نبود نور کافی بعد از غروب آفتاب محدودیت زمانی برای ثبت تصاویر داشتیم. گویی که ما در عصری مربوط به صد سال پیش در حال ساخت فیلم هستیم و به آن دوران باز گشته‌ایم. شب‌ها با کمک نور فانوس حرکت می‌کردیم و حتی امکان شارژ باطری و دوربین برایمان وجود نداشت، نه خط تلفنی بود و نه موبایلی آنتن داشت. در طول ایام ساخت فیلم لحظاتی تجربه کردیم که بعد از این همه کار در زمینه مستند در شرایط خاص و مشکلاتی که گاه برایمان به وجود می‌آمد، تجربه نکرده بودیم. 

عضو انجمن تهیه‌کنندگان سینمای ایران در ادامه، بیان کرد: نکته جالب توجه در خصوص روستای حاجی‌آباد با قدمت ۷۰۰ ساله، قرارگرفتن آن در استان سرسبز و خوش آب و هوای گلستان بود که با آن همه نعمت و بارندگی در کل استان، همچنان محروم است و حتی کشت و کار در آن فقط درحد رفع نیاز شخصی محدود شده است. ازدواج اهالی این روستا به دلیل نداشتن سواد و نبود مرکز درمانی و پزشک، در داخل خودشان و به صورت فامیلی انجام می‌شود که یکی از دلایل معلولیت‌های ذهنی و نابینایی آن‌ها به همین مسأله مربوط می‌شود و برخی بیماری‌ها به شکل ژنتیکی به فرزندانشان منتقل می‌شود. 

وی در خاتمه تأکید کرد: در واقع اهالی روستا انسان‌های ساده و بی‌ادعایی هستند که از زندگی در آنجا و از در کنار هم بودن رضایت دارند، اما این مسأله از مسئولان مربوطه سلب مسئولیت نمی‌کند. ما امیدواریم با اکران این فیلم در داخل، حمایت‌هایی از جانب نهادهای مسئول از اهالی این روستا بشود تا لااقل مزد علاقه به خاکشان را که سال‌هاست در آن زندگی کرده و نگذاشته‌اند این روستا از بین برود، با بدست آوردن امکانات اولیه زندگی، بدست آورند. 

پانزدهمین جشنواره بین المللی فیلم رودخانه از ابتدای ماه ژوئیه ۲۰۲۱ در Padova شهری در کشور ایتالیا برگزار شد و میترا روحی‌منش به نمایندگی از مستند‌های ایرانی توانست برای به تصویر کشیدن دلبستگی روستاییان «جایی که قصه‌ای ندارد» به محل آبا و اجدادی خود، جایزه اول این جشنواره را به خود اختصاص دهد.