آرزوهای ابراهیم شیبانی برای جشنواره فیلم فجر؛
کاش هدف مسئولان منافع مدیریتی نباشد/ قرار ندارند کاستی‌ها را جبران کنند
ابراهیم شیبانی در یادداشتی نسبت به برگزاری جشنواره فیلم فجر و وضعیت فیلم «طلا خون» واکنش نشان داد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، ابراهیم شیبانی در پی برگزاری سی و نهمین جشنواره فیلم فجر و وضعیت نمایش آخرین ساخته سینمایی‌اش «طلاخون» یادداشتی در اختیار ایلنا قرار داده است.
در متن این یادداشت آمده است:
برای من و بسیاری از هم‌نسلانم، جشنواره فیلم فجر «به‌ذات» عزیز است و افسوس که این عزت با مرور زمان، به اما و اگر آلوده شده است.
امسال در جنگ نابرابر با ویروس کرونا و در حالی که برای غلبه بر آن فقط هنر به گوشه رینگ برده شده و از نفس افتاده، قرار است بازهم شاهد برگزاری جشنواره فیلم فجر باشیم.
جشنواره‌ای که گویا متولیانش نه تنها درصدد جبران کاستی‌های ادوار گذشته آن نیستند بلکه به اقتضای شرایط، پذیرفته‌اند تا با معایب دیگری نیز در روند برگزاری آن کنار بیایند.
جشنواره امسال، جشنواره‌ای است که برای گزینش آثارش، هیات انتخاب ندارد و تا امروز قرار نیست تماشاگران سینما و منتقدان و اهالی رسانه نیز در آن حضور داشته باشند.
در همین حال برای ارائه نسخه کامل‌شده و نهایی فیلم‌ها (DCP) به دفتر جشنواره، مهلت زمانی خاصی اعلام شده و البته نیک می‌دانیم که این محدودیت زمانی، درباره تعدادی از آثاری که پشت و پناه دارند، رعایت نخواهد شد. بارها و بارها شاهد نزول ناگهانی فیلم‌هایی بوده‌ایم که حتی در روزهای ابتدای برگزاری جشنواره، آماده نمایش نبوده‌اند اما ناگهان از راه رسیده‌اند و کار را تمام کرده‌اند!
از گوشه و کنار خبر می‌رسد که اگر سالن‌های سینما بازگشایی شوند، شاید اولویت اکران با فیلم‌هایی باشد که قبول کرده اند در جشنواره امسال فیلم فجر شرکت کنند.
در چنین فضایی، من و امثال من باید چه تصمیمی بگیریم؟ به ماه‌هایی از زندگی‌ام که صرف نوشتن فیلمنامه، گرفتن پروانه ساخت، پیش‌تولید، تولید و دریافت پروانه «طلا خون» شد، فکر می‌کنم و نگرانی‌ام بیشتر می‌شود. بدون تعارف بگویم: نمی‌دانم تصمیم درست کدام است؟ فقط آرزو می‌کنم هدف مسئولان سینمای ایران بابت برگزاری جشنواره امسال، فراتر از آن باشد که منافع مدیریتی خودشان را در نظر بگیرند.
عصر امروز قرار است به کافی‌شاپ بروم تا یکی دو ساعت با رفیقم که بعد از تمرین روزانه‌اش در یک باشگاه ورزشی به آنجا می‌آید، همفکری کنیم. انگار در دوران کرونایی، باشگاه‌ها و کافه‌ها نسبت به سالن‌های سینما و تئاتر و کنسرت‌ها و نمایشگاه‌های فرهنگی و هنری، کمتر خطر سازند.
