دریاچه‌ای با هزینه نگهداری ماهیانه ۵۰۰ میلیون تومان از جیب مردم تهران

دریاچه چیتگر قرار بود به تلطیف هوا و بالا بردن رطوبت در سطح شهر تهران کمک کند، ‌اما نه‌ تنها به بهبود هوا کمکی نکرد، بلکه به موضوعی برای نگرانی فعالان محیط‌ زیست آن هم با هزینه نجومی نگهداری مبدل شد.

به گزارش خبرنگار ایلنا، دریاچه چیتگر یا دریاچه شهدای خلیج‌فارس در نیمه اردیبهشت سال گذشته در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری توسط شهردار تهران با هدف بالا بردن توان اکولوژیکی منطقه از طریق ایجاد و ارتقاء قابلیت‌های تفریحی، تفرجی، جذب توریسم، سرمایه گذاری بخش خصوصی و ایجاد اشتغال، کمک به رشد و توسعه اقتصادی، ایجاد چشم انداز‌های زیبا، دل انگیز و منحصر به فرد برای منطقه، تغذیه سفره‌های آب زیرزمینی و تلطیف هوای منطقه ۲۲ حوزه غرب شهرافتتاح شد.

پروژه‌ای که قرار بود توان اکولوژیک منطقه را بالا برده و باعثتلطیف هوای منطقه شود، حالا در نوک پیکان نقد کار‌شناسان محیط زیست قرار گرفته است.

رئیس کمیته محیط زیست شورای اسلامی شهر تهران با اشاره به اینکه قبل از اجرای این پروژه و یا هر پروژه دیگر باید طرح به صورت کلان دیده شود به خبرنگار ایلنا گفت: قبل از اجرای پروژه‌های موضعی و موضوعی باید علاوه بر توجیه اقتصادی، توجیه زیست‌ محیطی نیز لحاظ شود که متاسفانه فکر نمی‌کنم، در این پروژه پیوست محیط زیست لحاظ شده باشد.

نخستین و مهم‌ترین موضوعی که اکثر کار‌شناسان محیط زیست بر روی آن اتفاق نظر دارند؛ موضوع عدم هوادهی و جریان آب است که با رونق ساخت و ساز‌ها در اطراف دریاچه تشدید و مشکل را دو چندان کرده است، به گفته حقانی ساخت و ساز‌ها تا کناره‌های این دریاچه رسیده و ۱۲۰ تا ۱۳۰ هکتار از مساحت دریاچه توسط ساختمان‌ها احاطه شده به طوری که گویی این دریاچه به عنوان یک استخر یا دریاچه اختصاصی برای ساختمان‌های اطراف لحاظ شده است، در حالی که این فضا برای استفاده عموم مردم مورد بهره‌برداری قرار گرفته است.

وی با تاکید بر اینکه بساز و بفروش‌های حاشیه دریاچه چیتگر از این دریاچه سوء استفاده کرده‌اند، افزود: ساخت و سازهای فراوانی در حاشیه این دریاچه انجام شده که بسیاری از آنها طبق طرح جامع و تفصیلی نیست و برج سازی بدون قاعده و قانون انجام می‌شود.

تراکم بیش از حد در اطراف دریاچه و به طور کلی منطقه باعثشده شاخص‌های زیست محیطی نقصان یابد، به دلیل عدم هوادهی و جریان آب، این دریاچه تبدیل به محلی برای تجمع حشرات و پشه در اطراف آن شده است.

شجاعی، دانشجویی که در رساله دکترای خود موضوع پیوست زیست محیطی دریاچه را بررسی کرده، معتقد است: دلیل راکد بودن آب و احتمال ایجاد بوی بد آن، بیشتر به دلیل این است که بستر این دریاچه طبیعی نبوده و گردش هوا و اکسیژن و گیاهان دریایی وجود ندارد که بتوانند آب را تصفیه کند.

وی ایجاد تصفیه خانه را نیز نادرست دانست و گفت: در دنیا تالاب‌ها را برای تصفیه ایجاد می‌کنند از این رو ایجاد تصفیه خانه به کلی مردود است ولی با ایجاد فواره‌هایی با ارتفاع مناسب که باعثگردش آب شود و استفاده از یکسری مواد شیمیایی که باعثنابودی پشه‌های اطراف می‌شوند، می‌توان این مشکلات را تا حدودی حل کرد.

همچنین تامین آب مورد نیاز این دریاچه نیز در شرایطی که تهران با بحران آب دست و پنجه نرم می‌کند به یک چالش تبدیل شده است، چالشی که دلیل اصلی وزارت نیرو برای عدم اجرای این پروژه محسوب می‌شد.

در حال حاضر حدود ۸۰ درصد از آب این دریاچه از محل آب رودخانه کن و مابقی از روان‌آب‌های حوزه میانی و سطحی منطقه تأمین می‌شود.

عضو شورای شهر تهران در این باره گفت: حتی در دریاچه‌های بزرگ دنیا، آب‌‌ها ورودی داشته تا هم در جهت تامین کسری و هم در جهت هوادهی و جریان آب مشکلی وجود نداشته باشداما اشکال عمده در این دریاچه عدم جریان آب است که راکد مانده و دچار گندیدگی می‌شود.

حقانی با تاکید بر اینکه این دریاچه نیاز به جریان آب دارد؛ افزود: آبگیری این دریاچه از رودخانه کن بوده و نیاز به تصفیه‌خانه مطرح نیست بلکه موضوع اصلی ایجاد جریان در این آب برای جلوگیری از گندزدگی است که نصب فواره یا تولید موج در جهت حل این مشکل موثر خواهد بود.

بنابر اظهارات وی این دریاچه ماهیانه ۵۰۰ میلیون تومان هزینه نگهداری دارد که به گفته شهرداری از مراکز تفریحی خود مجموعه تامین می‌شود.

توجیه اقتصادی این پروژه از یک سو و اقدامات صورت گرفته در جهت حل مشکل این پروژه از سوی دیگر ابهاماتی دارد که باید شفاف سازی شود، اما آیا مشکلات عدیده زیست محیطی برای تهران کافی نبود که پروژه‌ای دیگر مشکلی دیگر بر آن بیافزاید؟

همچنین ساخت و سازهای بی‌رویه در اطراف دریاچه و فروش تراکم آن هم خارج از طرح تفضیلی اشکال فاحشی است که لازم است مسئولان شهردای نسبت به آن پاسخگو باشند.