نمایندگان مجلس «عصبانی نیستم» را ندیده؛ قضاوت کردند

داوودی؛ رسیدن به یک تعریف مشخص از سینمای اجتماعی که بتواند خواسته‌ی تمام جناح‌ها و افکار را دربرگیرد را برای سینما الزامی دانست.

به گزارش خبرنگار ایلنا؛ در سلسله نشست‌های نسبت سینمای ایران که بعداز ظهر دیروز(۱۰ آذر) سومین نشست آن در حوزه هنری با حضور علی معلم و‌ ابوالحسن داوودی برگزار شد، داوودی گفت: ما تعریف مشترکی از سینمای اجتماعی نداریم و طی این سالها شاخصه‌های مشخصی که مورد قبول تمام افراد و جناح‌ها باشد؛ مشخص نکرده‌ایم.

وی ادامه داد: توانایی سینمای ایران مطابق با استانداردهای جهانی، سطح ارتباطش با مخاطب و نقطه نظر و دیدگاه‌هایی که از جانب تفکرهای مختلف نظام وجود دارد؛ ظرفیت عامش را در همین حدی که هست؛ نگه می‌دارد و اجازه‌ی شکوفایی بیشتر از این را به آن نمی‌دهد. به همین دلیل ما نمی‌توانیم رقابتی با سینمای هالیوود یا بالیوود داشته باشیم.

این کارگردان سینما با بیان این مطلب که ما بیشتر متکی بر نقطه نظرهای شخصی هستیم تا آمارهای رسمی؛ ادامه داد: در بسیاری از موارد در تعریف از فیلم اجتماعی دارای اختلاف فاحش هستیم که منجر به سیاه و سفید شدن این فیلم‌ها می‌شود و بیشتر معضل ما به دلیل وجود تفاوت دیدگاه‌هاست.

داوودی با اشاره به اینکه سینما بیشتر از هر چیزی از دستورالعمل دور است؛ افزود: کمتر در مواردی پیش آمده که یک دیالوگ به شاخصه‌های رسمی تبدیل شود. به دلیل گران بودن حرفه‌ی سینما و عام شمول بودن آن؛ این حوزه با بسیاری از دیدگاه‌های مختلف ارتباط دارد و یک فیلمساز با یک جریان تفکری و یک دستورالعمل روبرو نیست.

وی ادامه داد: فیلم سینمایی باید متکی بر تاثیرگذاری باشد و این تاثیرگذاری؛ ارتباط تنگاتنگی است که با جریان‌های قدرت، پول و سرمایه بوجود می‌آوریم و آنرا به‌عنوان یک فرهنگ شکل می‌دهیم.

این کارگردان سینما با بیان این مطلب که ما باید به یک تعریف مشترک از سینمای اجتماعی برسیم؛ افزود: در این تعریف مهم است که بدانیم وظیفه سینمای اجتماعی چیست؛ از چه چیز برمی‌آید و دارای چه شاخصه‌هایی است. ما به دلیل برخوردهای هیجانی چاه را به چاله و شکاف را به دره تبدیل می‌کنیم و تا زمانی که به یک تعریف مشخص از سینمای اجتماعی نرسیم؛ قادر به مهار این هیجان‌ها نیستیم.

این کارگردان سینما به فیلم " عصبانی نیستم " اشاره کرد و گفت: نمایندگان مجلس بدون آنکه این فیلم را ببینند درمورد عدم اکران آن نظر دادند درصورتی‌که فیلم یک تصویر است و تنها با شنیده‌ها نمی‌توان آنرا قضاوت کرد.

داوودی ادامه داد: در ده سال گذشته در جامعه‌ی ما رشد بی‌اخلاقی نسبت تصاعد هندسی بوده و نه حسابی. و این نشان از یک بیماری اجتماعی می‌دهد که بزرگترین عارضه‌اش را بر سینما می‌گذارد.

داوودی اشاره‌ای هم به فیلم برف کرد و ادامه داد: بنده این فیلم را به‌عنوان یک فیلم اجتماعی و شاخصه‌ی فیلم اجتماعی قبول ندارم.

فیلم با مضمون واقعی سیاسی نداریم / سینما برای نظام؛ بچه خودی نیست