داریوش مهرجویی: نبود فیلمنامه خوب و خندان تماشاگر؛ سینما را پایین کشانده‌است

داریوش مهرجویی؛ کارگردانی است که بدون شک بهترین اقتباس‌های ادبی را تاکنون تصویری کرده است.

کارگردان " پری " درباره وضعیت سینمای امروز به خبرنگار ایلنا می‌گوید: متاسفانه سینمای امروز رو به نابودی است. نبود فیلمنامه خوب و استفاده ابزاری از بازیگرها صرفا به دلیل خنده گرفتن از تماشاگر باعثشده سینما از روزهای اوج خود فاصله زیادی بگیرد.

مهرجویی درباره اقتباس‌های ادبی که تصویری می‌شود؛ می‌گوید: کسی که قصد می‌کند از یک کتاب فیلمی بسازد باید ادبیات را خوب بداند و از روایت‌های مختلفی که ممکن است در ذهن خواننده نقش ببندد الهام بگیرد و بهترین روایت را تصویر کند. به دلیل اینکه وقتی کتابی را می‌خوانیم به تعداد آدم‌هایی که آن کتاب را می‌خوانند روایت وجود دارد و کار فیلمساز به مراتب سخت‌تر از ساخت یک سناریوی یک خطی است بنابراین باید روایتی را تصویر کند که در بیشتر خوانندگان نقش می‌بندد تا بتواند با تماشاگر ارتباط برقرار کند.

او درباره اقتباس‌هایی که خودش جلوی دوربین برده؛ می‌گوید: اقتباس‌هایی که من آنها را ساختم توانست با قشر عظیمی از مردم ارتباط برقرار کند به دلیل اینکه از یک هوش جمعی می‌آمد. سعی کردم سلیقه‌ای عمل نکنم و در نظر بگیرم که کدام ورژن می‌تواند با مردم ارتباط بهتری برقرار کند درست به همین خاطر توانستم فیلم‌هایی را بسازم که همه اقشار جامعه را تحت تاثیر قرار دهد.

کارگردان " پری " درباره ژانر طنز و پرداختش در سینمای ایران می‌گوید: ژانر طنز هیچ اشکالی ندارد و اتفاقا خیلی هم خوب است که در شرایط اجتماعی که مردم برای امرار معاش بسیاری از ناملایمات را تحمل می‌کنند بتوانی فیلمی بسازی که برای لحظاتی خنده به لبشان بیاید و سختی روزمرگی را فراموش کنند اما نباید این نکته را فراموش کنیم که ساخت فیلم کمدی هم قواعد خود را دارد و نمی‌توان هر چیزی را در لباس کمدی به خورد تماشاگر داد و از بازیگرها استفاده ابزاری کرد و به هر قیمتی از تماشاگر خنده گرفت.

کارگردان " چه خوبه که برگشتی " ادامه می‌دهد: بسیاری از فیلم‌های کمدی را می‌بینیم که بسیار بی‌محتوا هستند و صرفا چند بازیگر می‌آیند و با چند تکه کلامی که در کوچه و خیابان‌ها مد شده است مردم را به خنده وامی‌دارند که از نظر من این درست نیست. باید کارگردان حتی برای اینکه از تماشاگر خنده بگیرد فکر کند و بیندیشد وقتی این اتفاق می‌افتد و اندیشه پشت روایت کارگردان باشد قطعا تماشاگر ضمن اینکه می‌خندد قطعا چیزی از فیلم را هم می‌گیرد که می‌تواند در زندگی‌اش از آن استفاده بهینه کند.

کارگردان " لیلا " می‌گوید: برخی از بازیگرها هستند که صرف حضورشان خنده به لب تماشاگر می‌آورد و این مسئله باعثمی‌شود که کارگردان‌ها دیگر با خیال راحت بدون داشتن سناریویی که بتوانند ثانیه‌ای به آن استناد کنند یک بازیگر را به خدمت فیلم بگیرند و عنان فیلم را به او بدهند و متکلم وحده‌اش کنند و تماشاگر را بخندانند و در نهایت نام خود را فیلمساز و فیلمشان را فیلم کمدی بخوانند.

کارگردان " هامون " درباره ژانر وحشت در سینمای ایران می‌گوید: ژانر وحشت در سینمای ایران به این دلیل مردم را به خنده وامی‌دارد که ممیزی‌هایی وجود دارد که نمی‌توان از تصویر کمک گرفت و مردم را در موقعیت ترس قرار داد اما در ابعاد کوچک‌تر می‌توان با فضاسازی کاری کنیم که تماشاگر در موقعیت‌های مختلف دچار اضطراب شود و با بضاعت خودمان فیلمی بسازیم که ژانر دلهره حداقل محسوب شود. مگر چقدر می‌توان در ژانر کمدی و ملودرام اجتماعی فیلم ساخت؟ باید ژانرهای گوناگون در سینما وجود داشته باشد البته برخی از فیلم‌های انگشت‌شمار هم در سینما ساخته شده است که در ژانر دلهره قابل قبول بوده اما برای اینکه بتوانیم حرفی برای گفتن داشته باشیم راه بسیار زیادی را باید بپیمائیم.