پنج‌ستاره برای صداقت و عریانی مضمون؛ مخاطبش را بازمی‌یابد
پنج ستاره جزو فیلم‌های شسته ورفته‌ای است که داستانش را سر راست و بدون هیچ پیچیدگی روایت می‌کند و اتفاقا مخاطب خود را نیز بدلیل همین صداقت وعریانی مضمون خواهد یافت.
دختر با ورود به دانشگاه برای تامین هزینه‌هایش ناگزیر به کسب درآمد است. او بامادر به محل کارش - هتل ۵ستاره - می‌رود و به عنوان خدمه مشغول به کار می‌شود. ورود او به هتل شروع ماجراهایی است که قصه اولین فیلم بلند سینمایی مهشید افشارزاده را با عنوان پنج ستاره رقم می‌زند.
این قصه دوخطی علی‌رغم سادگی در اجرا بسیار خوب وموفق از کار درآمده است. سازه‌های ساختاری اثر در کنار ریزبینی‌های محتوایی نوعی هم خوانی و هارمونی دلچسب را به نمایش می‌گذارد. شخصیت‌ها در قصه همه از شناسنامه معتبری برخوردارند. طبقه وخط وربط و آرزوهاشون مشخص است.
در پرده اول فیلم، دختر از دنیای کوچک خانه و خانواده سه نفره اشان با آرزوهای کوچکش قدم به دنیای بزرگ واقعی و بی‌رحم جامعه می‌گذارد.
کارمندان هتل از بالا‌ترین رده شغلی تا پایین ترینشان، هویت طبقات وعقاید اجتماعی جامعه‌ای هستند که او در آغاز راهش با آن مواجه خواهد بود. پرده دوم فیلم اما مشکلات آهسته رخ می‌نمایند. حجاب‌ها کنار زده می‌شوند و واقعیات تلخ وشیرین آدم‌های قصه عیان می‌گردند. اختلافات، حسادت‌ها، تنگ نظری هاو… نمود یافته وبده بستان‌های حسی درام در تنگاتنگ همین دعوا‌ها سر وشکل می‌گیرد. موانع و حوادثپیشامده، قلاب‌های حسی تماشاگر را یک به یک ساخته وبیننده را با خود می‌کشانند تا… ورود هنرپیشه معروف و مقبول هندی و ماجرای دزدی از او…
شخصیت‌ها از این نقطه که نقطه عطف دوم است، یک به یک از حالت تیپ در آمده وهویت شخصیتی خود را به نمایش می‌گذارند… هویتی که در راستای اندیشه نویسنده و فیلمساز پیام فیلم را در پایان به خوبی منتشر می‌سازد.
پنج ستاره یک فیلم خوب و بی‌ادعاست. نقش‌ها خیلی خوب در قالب بازیگرانش تراش خورده‌اند. اگرچه فیلمنامه، فیلمنامه پرشخصیتی است اما این تعدد شخصیت‌ها نه تنها به کار ضربه‌ای نزده بلکه اتفاقا در راستای تبلور موضوع وپیام باعثموفقیت بیشتر کار بوده است.
شهاب حسینی که گویا به دلیل بیماری، حنجره و صدای آزرده‌ای دارد، با همین صدا ویژگی و شناسنامه درستی برای شخصیتش ساخته که به اقبالش نزدمخاطب کمک شایسته‌ای نموده است.
اندیشه حضور «آمیتا باچان» درکنار بزرگان عرصه بازیگری سینمای ایران آنقدر دلچسب و زیبا طراحی شده که علی‌رغم اینکه بیننده حتی یک پلان از او وسایر بازیگران مدعو جشن نمی‌بیند، اما حضور واقعی آنان را با حسش لمس کرده به باور می‌نشاند. این امر یکی از نقاط قوت کارگردانی وتولید اثر به شمار می‌رود.
پنج ستاره از لوکیشن‌های محدودی بهره می‌گیرد. عمده اتفاقات در هتل می‌گذارد و این اگرچه به لحاظ تولیدی به صرفه به نظر می‌رسد، اما سختی‌ها و تنگناهایی راهم برای گروه گارگردانی به همراه خواهد آورد که مبادا تکرار فضای قصه، بیننده راخسته وفراری نماید.
اما افشارزاده به خوبی این تک لوکیشنی را راهبری کرده و فضا را بسیار دلنشین و مطلوب برای مخاطبش به تصویر کشیده است. پنج ستاره دکوپاژ خوبی هم دارد. شخصیت‌پردازی‌های فیلم مناسب و نور وتصویر با قصه همراه است. اما ریتم قصه در بعضی از سکانس‌ها به دلیل طولانی شدن پلان می‌افتدواز این لحاظ تدوین در قیاس با مجموعه متوسط ارزیابی می‌شود. پنج ستاره به دلیل تجربه کارگردانش در حیطه بازیگری بازی‌های قابل قبولی را هم به نمایش می‌گذارد.
این فیلم جزو فیلم‌های شسته ورفته‌ای است که داستانش را سر راست و بدون هیچ پیچیدگی روایت می‌کند و اتفاقا مخاطب خود را نیز بدلیل همین صداقت وعریانی مضمون خواهد یافت.
یادداشت از: فریبا اشویی
