کتایون ریاحی با دالایی لاما دیدار کرد
کتایون ریاحی با سفر به هند، به دیدار و ملاقات با پناهجویان و رانده شدگان مسلمان میانماری رفت و از تعدادی از کمپ ها و اماکن زندگی آنان بازدید کرد؛ و به درد دل ها و حرف های آنان گوش فرا داد.
ایلنا: کتایون ریاحی در روز نخست فروردین امسال، در هند با دالایی لاما رهبر راهبان بودایی دیدار و گفت‌و‌گو کرد.
ریاحی در این دیدار، پیشنهاد داد که روزنخست فروردین(۲۳ مارس) هر سالرا به عنوان روز خدا(خود آ) نامگذاری کنند؛ روز صلح و آرامش بشر، روزی که نباید در آن، هیچ خونی نه از انسان و از نه حیوان بر زمین ریخته شود.
به گزارش ایلنا؛ بنیانگذار بنیاد نیکوکاری کمک، در پی سفرهای همیشگی خود برای همدردی با محرومان و شنیدن صدای خاموش آوارگان و بی‌پناهان، در روزهای پایانی سال ۱۳۹۲ با سفر به هند، به دیدار و ملاقات با پناهجویان و رانده شدگان مسلمان میانماری رفت و از تعدادی از کمپ‌ها و اماکن زندگی آنان بازدید کرد؛ و به درد دل‌ها و حرف‌های آنان گوش فرا داد.
در هند، هشت کمپ متعلق به مسلمانان رانده شده میانماری وجود دارد که اغلب در بد‌ترین شرایط زیستی بسر می‌برند و بویژه وضعیت بهداشت و تحصیل برای کودکان و نوجوانان بسیار تاسف آورست. ریاحی در این سفر، ضمن بازدید از کمپ می‌انماری‌های حومه دهلی، به کمپ دیگر آنان در حومه شهر هاریانا هم رفت و از نزدیک با تعدادی از بزرگان آنان ملاقات کرد، درد دل‌ها ومشکلاتشان را شنید و کمک‌هایی، از جمله ساخت جایگاه و خریداری هشت مخزن آب دو هزار لیتری برای داشتن آب آشامیدنی و سالم برای هشت کمپ فوق، به ایشان اختصاص داد.
ریاحی درباره این سفر گفت: «مثل همیشه انگار صدایی از درونم از جایی به گوشم می‌رسد، و بی‌طاقت می‌شوم برای انسانی که گاهی بشدت درمانده و تنها شده است، چند ماه پیش هم نقل مردمی آواره و بی‌پناه به گوشم رسید و به اینجا فراخوانده شدم، خوشبختانه اینجا با سومالی تفاوت‌هایی محسوس دارد، این مردم آرام و صبور، فقیر نبودند، بلکه آواره از شهر و دیار و کاشانه‌شان؛ و با مناعتی غریب ما را پذیرا شدند و با گفتن درد‌هایشان؛ فکر می‌کنم که تا حدی تسکین یافتند، ما نمی‌توانیم اینهمه مشکل را حل کنیم، و فقط در حد بضاعت خود قدمی برداشتیم، اما من امیدوارم و هدفم بطور کلی اینست که صدای کمک این مردم، به گوش آنان که باید این درد دل‌ها را بشنوند برسد؛ و من می‌دانم که می‌رسد. ما باید امید داشته باشیم.»
پس از آن، کتایون ریاحی به دعوت دفتر فرهنگی دالایی لاما و برای همراهی با ایشان، در روز آخر اسفند ماه ۹۲، به دهکده جذامیان دهلی رفت و در مراسم بازدید و سخنرانی مسئولان مربوطه و مدیران چند موسسه نیکوکاری شرکت کرد؛ شایان ذکرست که هند نزدیک به ۱۵۰ هزار بیمار جذامی دارد و از این نظر در صدر بیماران جذامی جهان قرار گرفته است. دالایی لاما در این دیدار، ضمن آنکه بار‌ها با دلجویی و همدردی با جذامیان، دست‌های آسیب دیده آنان را گرفت و نوازش کرد، خطاب به بیماران گفت: «با اینکه مشکلات جسمى دارید، اما لبخند، اعتماد بنفس و ذهن زیبا و پاک را همیشه حفظ کنید، تا زمانى که مغزو دل انسان خوب کار می‌کند، هیچ مشکل جسمانى نمی‌تواند خیلی مهم و موثر باشد.»
همچنین ریاحی، مه‌مان ویژه دانشگاه دخترانه «لیدی شری رام» بود و با رئیس دانشگاه، دیدار و گفت‌و‌گو کرد؛ در این مراسم دالایی لاما خطاب به دانشجویان گفت: «شما جوانان این شانس را دارید تا دنیاى بهترى برای خودتان بسازید.
من به سیستم آموزشى بطور کلی نقد دارم و می‌گویم که کامل و درست نیست. باید تلاش کنیم تا خاصیت مهرپرورى و توانایى محبت کردن و کلاً انسانیت را در سیستم‌های آموزشى وارد کنیم و در این راه بسیار بکوشیم.
از نظر بیولوژیک، زن توانایى و پتانسیل بیشترى براى مهر ورزیدن دارد، پس زنان باید در راه گسترش مهر و صلح، بیشتر از قبل و فعال‌تر باشند؛ در هستی، فقط انسانِ است که می‌تواند به مرتبه بالاى مهر و محبت دست پیدا کند؛ مهر بورزیدبه همه، حتى به دشمنانتان…»
پس از این دیدار‌ها، در روز اول فروردین، ملاقات نهایی با دالایی لاما بشکل اختصاصی و با حضور تعدادی از همکاران بنیاد کمک صورت پذیرفت؛ ابتدا دالایی لاما، سال نو را به کتایون ریاحی و همراهان ایشان تبریک گفت؛ سپس ریاحی با ابراز خوشحالی از دیدار فوق، پیشنهاد «روز خدا» را طرح کرد: «آرزوى دیرینه من سلامتى و صلح در جهان هست، و فکر می‌کنم که در این زمینه، با هم همعقیده باشیم. من مدام از خودم می‌پرسم چه اتفاقى براى بشریت افتاده که این قدر به فکر جنگ افتادهاست!؟ در حالى که انسان ذاتاً باید که خواستار صلح باشد. من این روز‌ها از کمپ مسلمانان میانماری هم دیدن کردم، وضعیت آنان اسفبار است! و در گوشه گوشه دنیا می‌توان تبعیض و فقر و جهل و جنگ را دید! من شما رایکی از مظاهر صلح و مهر در جهان می‌دانم و از آنجا که صلح و سلامتی در جهان آرزوی دیرینه من هم هست، پیشنهادی با خودمهدیه آورده‌ام؛ پیشنهاد می‌کنم در سال، یک روز را هم به نام» خدا «نامگذاری کنیم، که در این روز هیچ خونی روی زمین ریخته نشود؛ نه از انسان و نه از هیچ جانداری؛ جنگ‌ها در این روز آتش بس شوند، اعدام‌ها لغو و هیچ قربانی‌ای صورت نپذیرد. باشد که این روز، اولین روز صلح در جهان شود…»
دالایی لاما نیز با استقبال وزیبا خواندن چنین اندیشه ایگفت: «بسیار ایده و فکر خوبی ست و فکر می‌کنم که سرزمین هند بهترین جا برای طرح آن باشد؛ زیرا هند مظهر همجواری و همزیستی زیبای همه مذاهب و قومیت‌ها و نژادهاست؛ من این ایده را دریک مراسم و یا کنفرانسی با حضور سران کشور‌ها، و با افتخار مطرح خواهم کرد و حتما عنوان می‌کنم که این فکر را از دوست ایرانی‌ام کتایون ریاحی دریافت کرده‌ام. من از فعالیت‌های شما در زمینه کمک رسانی به محرومان مطلع شده‌ام، تبریک می‌گویم و از آنجایى که شما را خیلى مشتاق گسترش مهر و صلح می‌بینم، تقاضا دارم بیشتر در این زمینه‌ها فعالیت کنید.»
دالایی لاما در ادامه افزود: «متاسفانه در تمام تیره‌های مذهبی و قومی، جنگ و بی‌عدالتی دیده می‌شود، و ما از دیدن اینهمه درگیری در جای جای جهان ناراحتیم، باید بیشتر بکوشیم و بیشتر انرژی صلح را در جهان گسترش بدهیم؛ من واقعا امید دارم که سرانجام بشریت یکی شود و بسوی صلححرکت کند، ما همه انسان هستیم و در احساسات با هم مشترکیم؛ من هم به صلح امید بسیار دارم.»
پایان بخش سفر کتایون ریاحی به هند، دیدار از خانواده مسلمان هندی، زنی به نام فاطمه بود که بدلیل دست و پنجه نرم کردن با مشکلات، مصائب فراوانی از سر گذرانده بود، ریاحی ضمن کمک به اسکان یکساله فاطمه و بچه‌هایش در دهلی، درباره تحصیل فرزندان وی نیز اقداماتی را صورت داد.
