" خط ویژه " بازگشت مطلوب و دوباره‌ای به سینمای دغدغه‌مند کیایی‌ست
" خط ویژه " هم حرفهایی برای گفتن دارد و هم سر گرم کننده است. به دنبال زیاده گویی نیست. فیلم مانند همه‌ی آثار اجتماعی با تم حادثه، می‌خواهد برای طیف‌های متعدد سرگرم‌کننده باشد و قصه‌ی سرراستش را به‌درستی تعریف کند.
ایلنا: " خط ویژه " قصه‌ای ماجرامحور با رگه‌های طنز را دستمایه کار خود قرار داده است. قصه بستر یک رویداد پراهمیت اجتماعی است که در ۲۰ دقیقه آغازین گره اصلی را با همین رویداد می‌سازد و بعد با بهره‌گیری از پیرنگ‌های فرعی موقعیت‌ها و لحظات حساس و استثنایی را خلق می‌کند.
کارگردان در پرداخت قصه، شناخت نمایه و نشانه، قاب دوربین و بویژه باورپذیری شخصیت‌ها بسیار درست و حرفه‌ای عمل می‌نماید. چینش صحیح اتفاقات فرعی و تقاطع آن با گره اصلی داستان از شاخص‌های زیرساختی اثر محسوب می‌گردد. شاخصی که از اصول و پایه هنر نمایشی محسوب گردیده و متاسفانه کمتر شاهد اجرای صحیح واصولی آن در تولیدات فیلم بوده‌ایم.
مصطفی کیایی بعداز فیلم " بعداز ظهر سگی سگی " که شروع خوبی را در کارنامه فیلمسازی خود رقم می‌زند، با " ضدگلوله " از سینمای ایده‌آلش فاصله می‌گیرد. اما " خط ویژه " بازگشت مطلوب و دوباره‌ای به سینمای دغدغه‌مند کیایی است. فیلم با تسلط بر ابزار سینما ی حادثه، ریتم وتمپوی متناسب قصه وپرداخت بازی های کاملا متفاوت حسی که دوبه دو طرح ریزی کاراکتر شده وبا یک حلقه موضوعی به هم اتصال یافته وگره خورده می تواند به خوبی در جذب مخاطب موفق عمل نماید.
" خط ویژه " هم حرفهایی برای گفتن دارد و هم سر گرم کننده است. به دنبال زیاده گویی نیست. فیلم مانند همه‌ی آثار اجتماعی با تم حادثه، می‌خواهد برای طیف‌های متعدد سرگرم‌کننده باشد و قصه‌ی سرراستش را به‌درستی تعریف کند. کارگردان تلاش کرده تا مخاطبش را تا پایان روی صندلی نگه دارد و برای رسیدن به این مهم، از فیلمنامه تا انتخاب بازیگران و بهره‌گیری از موسیقی و خوانندگان پرمخاطب پاپ همه و همه استفاده شایسته‌ای دارد.
بازیگران در نقش‌های خود حضور ارزشمند دارند. نقش را زندگی می‌کنند و از تیپ فاصله گرفته‌اند. حتی شخصیت رانت خوار(bad man) با بازی موثر سام قریبیان نیز از نقاط عطف اثر به شمار می‌آید. سکانس‌های موقعیتی که با چاشنی طنز همراه شده خوب از کار در آمده است.
" خط ویژه " به نوبه خود می‌تواند تماشاگر را با سینما آشتی دهد. داستانش معضلات فردی و اجتماعی نسل جوان و معترض جامعه است که کاملاً با شنیده‌های روزانه مردم مثل تورم، اختلاس و غیره همخوانی دارد.
مصطفی کیایی بدون ادعا و روشنفکرنمایی و فرم گرایی، توانسته با استفاده‌ی درست از ابزار سینما داستانی سرگرم‌کننده و در مرحله‌ی بعد تامل‌برانگیز را ارائه نماید.
فیلم تامل و ورانگری رابا استفاده شایسته از " هلی‌شات " روی شخصیت‌هایی که از میان جمعیت حاضر در لانگ‌شات انتخاب می‌شوند، آغاز و تا فصل‌های تعقیب و گریزی با نمای " پی او وی(pov) " روایت موثری را دنبال می‌کند.
دور از واقعیت است که کاستی‌هایی در اثر وجود نداشته باشد، اما کارگردان تلاش نموده، با شناخت دقیق قاب سینما، نشانه‌شناسی و تسلط بر روایت و قصه این کاستی‌ها را به حداقل برساند.
در پایان قابل ذکر این که مصطفی کیایی، کارگردانی است که دغدغه‌ها و چالش های جامعه و مخاطبش را به‌خوبی شناخته و تسلط شایسته‌ای بر روایت فیلمنامه و قواعد و اصول ساختاری آن یافته است. همین مهم موجب خواهد شد تا در آینده شاهد آثار بهتر و شایسته‌تر بیشتری از او باشیم، آثاری که علاوه بر جذب مخاطب عام، مخاطبان خاص و ریزبین سینما را هم اغنا و راضی نماید.
یادداشت از: فریبا اشویی
