بیادی در گفت‌وگو با ایلنا:
اکثر منتخبان مجلس یازدهم، برای مبارزه با دولت وارد پارلمان شده‌اند، نه برای کمک/ کرونا به مسئولان ما یاد داد که باید از مدیریت جزیرهای دست بردارند
یک فعال سیاسی اصولگرا گفت: با شیوع کرونا مسئولان ما در این مدت کوتاه تجربیات زیادی را آموخته و مهم‌تر از آن این تجربیات را باور کردند یعنی یاد گرفتند که باید از مدیریت‌های جزیرهای دست بردارند و این جزیره‌ها را با یک مدیریت یکپارچه اداره کنند
حسن بیادی در گفت‌وگو با ایلنا در پاسخ به این سوال که چرا در سال ۹۸ در انتقاد از مجلس دهم هم از سوی خودِ نمایندگان و هم از سوی ناظرانی که از بیرون از پارلمان، عملکرد مجلس را می‌دیدند موضوع خارج شدن مجلس از رأس امور مطرح شد و نسبت به این مهم هشدار می‌دادند؟ گفت: یکی از نکات اصلی و مهم در تفکر گردانندگان این بحث این است که باور داشته باشند مجلس باید در رأس امور باشد نه تحت امر. یعنی نه تنها نمایندگان، بلکه تمام اعضا و اجزاى تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر در نظام و حکومت باید باور کنند مجلس در رأس امور است. اگر یک فرهنگ عمومی بر این مطلب اساسی حاکم نباشد، این مهم محقق نخواهد شد. فکر می‌کنم همه ما فرهنگ عمومی و دیدگاهمان نسبت به مجلس عوض شده و انتظارات و خواسته‌هایمان تغییر کرده که عملکرد مجلس بدین شکل در آمده است.
دبیرکل جمعیت آبادگران جوان ایران اسلامی تصریح کرد: بسیاری از مسئولان اجرایی کشور خودشان مدتی نماینده بودند و یا تعدادی از نمایندگان قبلا مسئولیت اجرایی داشته‌اند. به نظرم تا فرهنگ عمومی و دیدگاهمان نسبت به عملکرد مجلس عوض نشود، این مشکل و چنین شیوه‌ای کماکان ادامه دارد و مجلس ما همچنان به جای در رأس امور بودن، تحت امر خواهد بود و به صورت فرمایشی جلوه خواهد کرد.
عضو شورای شهر دوم و سوم تهران در پاسخ به این سوال که چرا این انتقاد امسال اینقدر زیاد در جامعه مطرح شد و آیا این به این معناست که تا پیش این مجلس ما در رأس امور بوده است و اکنون دچار این معضل شده است؟ گفت: قبلا این گونه نبوده است. به نظرم پارلمان اساسی کشور بعد از مجلس پنجم دیگر رو به سقوط بوده و نه حتی رو به نزول. مجلس‌های قبل از مجلس پنجم مدتی خوب بوده و مدتی ضعیف شده و دوباره قوی شدند و دائم فراز و فرود داشتند بالاخره در آن دوران کارهای اساسی از طریق مجلس صورت می‌پذیرفت ولی بعد از مجلس پنجم دیگر شاهد مجلس خوبی نبودیم و روز به روز به سقوط نزدیک‌تر شد تا اینکه مجلس دهم به صورت نرم همراه با دولت این روند را طی کردند.
وی در تشریح راهکار خود برای بازگشت مجلس به جایگاه اصلی خود که در رأس امور بودن است، اظهار داشت: راهکار حل این مشکل توجه همگانی است؛ یعنی حل این مشکل نمی‌تواند تنها از خود مجلس صورت پذیرد بلکه تمام سران نظام و حکومت باید به این باور برسند که مجلس در رأس امور است. قانون زمانی به نفع مردم می‌شود که اجرایی شود. بنده چرا می‌گویم فرهنگ عمومی در همه نظام؟ چون دولتمان باور ندارد مجلس در رأس امور است که به مصوبات آن جامه عمل بپوشاند. الان دولت هر کاری که بخواهد انجام می‌دهد و مجلس هم کاری نمی‌تواند کند و دولت قبلی هم همین طور بود؛ مخصوصاً مجلس هفتم.
این فعال سیاسی در ادامه صحبت‌های خود یادآور شد: مجلسی که قدرت ندارد، در استیضاح و سوال از وزرا بطور آشکار ضعف خود را نشان خواهد داد. مثلا مجلس این هفته می‌خواهد وزیری را استیضاح کند ولی وزیر مربوطه استعفا می‌دهد همین مجلس با لابی‌گری به همان وزیر در سمت دیگر رأی اعتماد می‌دهد و یا یک نماینده اگر بخواهد از یک وزیر سوال کند آنقدر استدلال لازم و منطقی را ندارد و یا در برخی موارد که شاید خیلی کم باشد نماینده خریداری می‌شود و گاهی اوقات در هجوم باندها و یا تحت تأثیر سوء مسائل سیاسی قرار می‌گیرد و کلا ممکن است عواملی باعث شود تا یک نماینده نتواند به رسالت خود عمل کند. همانطور که قبلا بیان کردم نقش باندهای متصل به قدرت و ثروت در این زمینه جدی است.
بیادی در پاسخ به این سوال که فکر می‌کنید مجلس آینده می‌تواند این مشکل را حل کند و مجلس را به راس امور بازگرداند؟ گفت: مجلس آینده هم با توجه به افرادی که ورود پیدا کردند و ضعف‌هایی اساسی که در آنها وجود دارد فکر نکنم موفقیتی داشته باشد مگر اتفاقی خاص رخ دهد یک دلیل این است که اکثر منتخبان در شعارها و مقالات و مصاحبه‌های خود مبارزه با دولت را سر لوحه کار خود می‌دانستند و برنامه‌ای برای کمک به دولت نداشتند. خودتان قضاوت کنید کسانی که بدین شکل و بعضاً با صحنه‌سازی وارد مجلس شدند، می‌توانند کار مفیدی به نفع مردم انجام دهند؟ بنابراین به همین دلایل روشن این مجلس هم با مجلس قبل هیچ فرقی نخواهد داشت. نکته مهم دیگر اینکه اکثر این افراد که با شعار مبارزه با دولت وارد مجلس شدند خودشان عامل بخش مهمی از این نابسامانی‌ها بودند یعنی اکثراً فرماندار، شهردار، بخشدار، معاون شهردار، معاون فرماندار و... و یا نماینده مجلس بوده‌اند.
دبیرکل جمعیت آبادگران جوان ایران اسلامی در پاسخ به این سوال که مجلس یازدهم برای بازگرداندن پارلمان به رأس امور نیازمند چه نوع نگاه‌ها و رویکردهایی است؟ عنوان کرد: اگر مجلس بعدی بخواهد قوی باشد، حتما باید از نظرات و دیدگاه‌های کارشناسان و متجربیان امور فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی استفاده کند و از منشور گام دوم انقلاب ابلاغی مقام معظم رهبری غافل نباشند و دیگر اینکه منتخبان محترم مردم بدانند که پاشنه آشیل کشور ما مدیریت‌های جزیرهای و محلی است که متاسفانه این تفکر غلط در مجلس هم وجود دارد و این نقیصه بدین معناست که نمایندگان مجلس نوعا نمایندگان کشوری و ملی نیستند و قریب به اتفاق نمایندگان محلی هستند و برای حیطه و حوزه نمایندگی خود کار می‌کنند. نمایندگان ما نوعا یا به شکل معاون فرماندار یا معاون و یا مشاور کاری استانداران در آمده‌اند در حالی که نماینده باید ملی باشد.
عضو شورای شهر دوم و سوم تهران گفت: اگر قبول کنیم مدیریت‌های جزیرهای یک معضل و مشکل است باید به سمت محقق شدن «مدیریت های یکپارچه» روی بیاوریم که در دنیا از آن استفاده شده و نمونه‌های بارز آن در اروپا و کشورهای آسیایی و حتی جهان سومی‌ترین کشورها مانند بنگلادش این مدیریت وجود دارد. بنابراین اگر می‌خواهیم توسعه پیدا کنیم و توسعه‌مان همراه با پیشرفت باشد حتما باید به مدیریت‌های یکپارچه روی آوریم و برای این کار باید به برنامه‌هایمان اعتقاد داشته باشیم و حتما باید شبکه‌های اجتماعی و مردمی را قوی کنیم و گروه‌ها و احزاب سیاسی فراگیر و اثرگذار باید نقش اساسی داشته باشند و حضور فعال و قانونی آنان می‌تواند گره‌های اساسی را حل و فصل کند. اگر گروه‌های سیاسی و اجتماعی ما نقش اجتماعی نداشته باشند مشارکت مردم روز به روز رو به افول می‌گذارد و نقش مردم و منافع آنان کاهش می‌یابد و در نتیجه نشاط اجتماعی و تعلقات ملی مردم معلوم نیست به کدام ناکجاآباد میل پیدا خواهد کرد.
بیادی در پایان در زمینه شیوع ویروس کرونا در پهنه کشور و ابتلاء مردم به این بیماری بیان داشت: اگرچه در این حمله و جنگ بیولوژیکی صدمات زیادی به مردم شریف ایران تحمیل شد ولی شک ندارم مسئولان ما در این مدت کوتاه تجربیات زیادی را آموخته و مهم‌تر از آن این تجربیات را باور کردند یعنی یاد گرفتند که باید از مدیریت‌های جزیرهای دست بردارند و این جزیره‌ها را با یک مدیریت یکپارچه اداره کنند بجای اینکه هرکسی یک حرف بزند؛ همه باهم یک حرف بزنند.
