گزارش نشنال اینترست از قابلیت موشک‌های بالستیک ایران
نشنال اینترست در گزارشی به بررسی قابلیت‌های نظامی ایران پرداخت و ویژگی برخی از موشک‌های بالستیک ایران را به همراه قابلیت‌های آنها توضیح داد.
به گزارش ایلنا به نقل از نشنال اینترست، جلوگیری از تهدید رقبای منطقه‌ای، مهم‌ترین دلیل ایران برای ایجاد بزرگ‌ترین قدرت موشک بالستیک در خاورمیانه است. برنامه موشکی ایران از سال‌ها قبل شروع شد، اما در جنگ ایران-عراق به آن سرعت بخشیده شد و هدف از آن تهدید علیه صدام به انجام حملات موشکی در داخل عراق بود. از آن زمان تاکنون، ایران با کشورهایی مانند لیبی، کره شمالی و چین همکاری کرده است تا کلکسیونی عظیم و متنوع از موشک‌های کروز و بالستیک ایجاد کند، این اقدام بخشی از استراتژی بازدارنده سه مرحله‌ای ایران است. ایران اکنون می‌تواند از این موشک‌ها در جنگ استفاده کند. بد نیست نگاهی به قابلیت‌های نظامی ایران داشته باشیم.
سری شهاب
شهاب، موشک بالستیک با سوخت مایع است که معمولا برد کوتاهی دارد. سه نوع موشک شهاب وجود دارد: شهاب ۱، شهاب ۲ و شهاب ۳. شهاب ۱ در واقع اولین موشک پیشرفته ایران است. ایران به نظر می‌رسد این موشک‌ها را ابتدا از لیبی و احتمالا سوریه خریده است اما کره شمالی اصلی‌ترین تامین‌کننده آن بوده است. شهاب ۱ بردی بین ۲۸۵ تا ۳۳۰ کیلومتر دارد و قادر است کلاهکی با وزن تقریبی معادل هزار کیلوگرم با خود حمل کند. تصور می‌شود که ایران ۳۰۰ فروند موشک شهاب ۱ دارد. ایران پس از مدتی شهاب ۲ را نیز به مجموعه خود اضافه کرد و احتمالا آن را از کره شمالی خریداری کرده است. این موشک براساس مدلی از اسکاد-C است و برد آن ۵۰۰ کیلومتر است و می‌تواند کلاهکی با وزن ۷۷۰ کیلوگرم حمل کند. آزمایش شهاب ۲ در سال ۱۹۹۸ آغاز شد این موشک مانند شهاب ۱ از یک پرتابگر متحرک استفاده می‌کند.
اما شهاب ۳ مهم‌ترین موشک ایرانی است که با سوخت مایع و پرتابگر متحرک فعالیت می‌کند. شهاب ۳ نخستین موشک بالستیک میانبرد است که ایران آن را تهیه کرده است و برد احتمالی آن ۱۰۰۰ تا ۱۳۰۰ کیلومتر است، البته این مساله به وزن کلاهک آن نیز بستگی دارد. وزن کلاهک‌ها معمولا بین ۷۶۰ تا ۱۲۰۰ کیلوگرم است. تصور می‌شود که شهاب ۳ الگوگرفته از موشک نودونگ-۱ کره شمالی است که از فناوری شوروی سابق بهره می‌برد. شهاب ۳ موشکی دو مرحله‌ای است که یک موتور و کلاهک خوشه‌ای مجزا دارد.
واضح نیست ایران چه تعداد موشک شهاب ۳ در مناطق مختلف مستقر کرده است؛ چرا که انواع مختلفی از این موشک وجود دارد که با نام‌های دیگری شناخته می‌شوند. برد ارتقا یافته آنها ۱۵۰۰ تا ۱۸۰۰ کیلومتر و ارتفاع احتمالی آنها ۲۵۰۰ کیلومتر است.
سری فاتح
موشک‌های سری فاتح سوخت جامد دارند. مانند شهاب ۱ و ۲، موشک‌های فاتح – ۱۰۰ و فاتح – ۳۳۱ دارای برد کوتاه با پرتابگر متحرک هستند. فاتح ۱۱۰ موشکی یک مرحله‌ای با برد ۲۱۰ کیلومتر است. این موشک احتمالا دقت بالاتری از مدل‌های شهاب دارد و برخی منابع می‌گویند شعاع خطای آن ۱۰۰ متر است. ایران تولید فاتح ۱۱۰ را در سال ۱۹۹۵ آغاز کرد، و نخستین آزمایش آن در می ۲۰۰۱ انجام شد. فاتح ۳۱۳ برد مدل قبلی را به حدود ۵۰۰ کیلومتر افزایش داده و برخی قابلیت‌های دیگر آن نیز به روز شده است، از جمله اینکه دقت بیشتری دارد. گفته می‌شود این موشک در سال ۲۰۱۵ به کارگرفته شد. وزارت خزانه‌داری آمریکا شرکت‌های چینی را متهم می‌کند که به ایران در تولید موشک‌های سری فاتح کمک کرده‌اند.
ایران سال گذشته هم از نوع جدیدی از سری فاتح به نام ذوالفقار رونمایی کرد. ذوالفقار ظاهرا همان شکل و اندازه فاتح – ۱۱۰ را دارد، اما سیستم هدایت‌کننده آن مورد طراحی مجدد قرار گرفته است.
سجیل
اندازه، وزن و برد موشک سجیل با شهاب – ۳ یکسان است. این موشک دومرحله‌ای، مشخصا ۲ هزار کیلومتر برد داشته و می‌تواند کلاهکی به وزن ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ کیلوگرم با خود حمل کند. تولید آن ظاهرا در اواخر دهه ۱۹۹۰ شروع شد اما اولین آزمایش آن تا سال ۲۰۰۸ انجام نشده بود. این موشک در یک پرتاب آزمایشی حدود ۱۹۰۰ کیلومتر را طی کرد. گرچه سجیل از طراحی ایرانی برخوردار است، اما در تولید آن چینی‌ها به ایران کمک کرده‌اند. برخی معتقدند سجیل از موشک های DF-۱۱ و DF-۱۵ الهام گرفته است.
خلیج فارس
ایران موشک بالستک ضدکشتی تولید کرده است. نام این موشک خلیج فارس است. خلیج فارس ابتدا در اوایل سال ۲۰۱۱ آزمایش شد، ایران سپس اعلام کرد که این موشک به تولید انبوده رسیده است. در آزمایشاتی که از آن زمان تاکنون صورت گرفته، این موشک در اصابت به اهداف مستقر در خلیج فارس دقت ۱۰۰ درصدی داشته، البته باور این ادعا کمی سخت است. این موشک‌ها حامل کلاهک‌های ۶۵۰ کیلوگرمی است، و به شدت دقیق هستند.
نتیجه گیری
این گزارش، فهرست چندان جامعی از کلسیون موشکی ایران نیست،. ایران موشک‌های کروز هم دارد. از سوی دیگر ایران نیروهایی دارد که در جنگ به کمک ایران خواهند آمد و آمریکا باید به دقت به این مساله توجه کند و برای آن برنامه‌ای داشته باشد.
