هیچ‌گاه نمی‌توانیم بگوییم که همه مثل یکدیگر فکر می‌کنند

وی در مورد آفات کار حزبی اظهار داشت: ممکن است نتایج کار دو نفر در یک فرآیند انسانی به مراتب بیشتر باشد اما اگر آن دو نفر همدل نباشند و به آسیب‌‌ها توجه نکنند نتایج کمتری از حدّ انتظار خواهند گرفت.

یادگار امام با تأکید بر اینکه علت اصلی به نتیجه نرسیدن کار جمعی «انانیّت» است، تصریح کرد: انانیت این است که برای انسان خودش از همه امور مهمتر باشد و معتقد باشد میزان اهمیت اشیای عالم این است که «من» کجا قرار دارم؛ این امر بحرانی را در کارهای جمعی ایجاد می‌‌‌کند. البته در این رویکرد برخی افراد مستقیما منیّت خود را ابراز می‌‌کنند و برخی دیگر هم می‌‌دانند که چگونه به طور غیرمستقیم مسیر شخصی خویش را دنبال کنند و با دیگران بازی کنند.

سید حسن خمینی افزود: یکی از فیلسوفان معاصر گفته بود، «باید به گونه ای قانون را بنویسید که اگر شما هم نبودید آن قانون عادلانه باشد». کسی می‌‌تواند یک قانون عادلانه بنویسد که خودش را از این شرایط خارج کند. اِنانیت به معنای منیّت منفی و این حالت است که انسان خود را ملاک خوب و بد بداند؛ این نگاه باعث هزاران ایراد دیگر می‌‌شود.

وی مادر بت‌‌ها را بت نفس انسان خواند و با بیان اینکه شکوفایی جامعه شرط شکوفایی هرکس است، خاطرنشان کرد: اگر بخواهیم به این نقطه برسیم که وقتی یک تیم پیروز می‌‌شود، افتخار خودمان بدانیم؛ باید انانیت را کمرنگ کنیم.

یادگار امام درهمین زمینه ابراز داشت: شما افتخارات پیشینیان را افتخارات خودتان می‌‌دانید؛ زیرا با آنها حس رقابت ندارید، اما در روزگار خودتان در قبال کسی که احساس رقابت دارید، ولو اینکه می‌‌فهمید پیروزی او به نفع شما است، انانیت مانع می‌‌شود که او را تصدیق کنید. 

سید حسن خمینی، «اِنانیت» را آفت بزرگ کار جمعی خواند و بیان کرد: کار جمعی حتما با همدلی و همفکری ارزش مضاعف پیدا می‌‌کند اما شرط رسیدن به آن آشنایی با قواعد کار جمعی است. ما اگر از خودمان و کارهای کوچک شروع کردیم در کارهای بزرگ هم می‌‌توانیم موفق شویم و الّا ممکن است لغزش‌‌های کوچک به اشتباهات بزرگ بینجامد.

وی افزود: ممکن است در ابراز رضایت از دیگران بگوییم حزب من، دوست من، گروه من، شهر من یا جناح من؛ همه اینها از «من» بلند می‌‌‌شود. این «من» مادر همه مشکلات است؛ نمی‌‌توانیم «من» را حذف کنیم، بلکه می‌‌توانیم آن را تربیت کنیم، چون اگر «من» را از انسان‌‌ها بگیریم، حرکت به وجود نمی‌‌آید.

یادگار امام با اشاره به بی‌‌توجهی به تفاوت میان حزب و جبهه در کشور ما یادآور شد: هر دو اینها به عنوان نیاز جامعه بشری لازم هستند. جبهه‌‌ها برای مقاطعی شکل می‌‌گیرند و بیشتر رویکرد سلبی دارند؛ در جبهه گروهی از افراد پیرامون یک مسئله سلبی مسأله مشترک پیدا می‌‌کنند و یک حرکت جمعی می‌‌کنند، اما کارکرد احزاب ثبوتی و پیرامون یک امر خواستنی است؛ لذا احزاب، حداکثری و جبهه ها حداقلی هستند. 

سید حسن خمینی با اشاره به اینکه دوره انتخابات دوره فعالیت جبهه‌‌های سیاسی است، عنوان کرد: وقتی جبهه شکل می‌‌گیرد همه باید پیرامون سلب یک امر خاص کار کنند ولی در احزاب افراد باید به حداکثر همدلی برسند و یک موضع سلبی عامل تأسیس حزب نمی‌‌شود.

وی با تأکید بر ضرورت تدوین مانیفست در کار جمعی گفت: انسان باید عقیده خود را در مقام ایجاب بگوید؛ البته طبیعی است که عده‌‌ای هم آن را نپذیرند، اما این امر نباید مانع طرح نظرات مختلف شود و هیچ‌‌‌گاه نمی‌‌توانیم بگوییم که همه مثل یکدیگر فکر کنند.

یادگار امام در این سخنان همچنین، حضور پررنگ امام راحل را یکی از الطاف الهی به ملت ایران در جریان انقلاب اسلامی خواند و اظهار داشت: اتفاقات پس از انقلاب باعث چند دستگی در جامعه نشد، زیرا نگاه قاطبه ملت به یک نفر بود؛ و این در حالی است که انقلاب‌‌ها معمولا آغاز درگیری‌‌ها هستند.