برجام هم نشان پیروزی، هم بستر یک نبرد جدید است
دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام با نگارش یادداشتی به بررسی ابعاد نامه تاریخی مقام معظم رهبری درباره نحوه اجرای برجام پرداخت.
به گزارش ایلنا، در یادداشت محسن رضایی که با عنوان «برجام و رهبری» منتشر شده است، پس از جمع‌بندی وضعیت کشور برای تصویب برجام، پیشنهادهایی برای پسابرجام مطرح شده است.
متن کامل این یادداشت به شرح ذیل است:
دوازده سال از بزرگ‌ترین میز مذاکرات دیپلماتیک تاریخ و تهدیدات جدی و تحریم‌های ظالمانه ناشی از آن گذشت و ملت ایران با سرافرازی کارنامه درخشانی از اقتدار و تدبیر را به نمایش گذاشت. در حقیقت طی این دوازده سال کشور با حوادث بسیار سنگینی مواجه شد. از تحریم بی‌سابقه گرفته تا تهدیدات بی‌رویه و رفتن کشور به آستانه سه جنگ و حتی تا بالا رفتن احتمال هرج‌ومرج یا بازگشت استبداد به داخل کشور! ولی ملت ما با موفقیت بی‌نظیری توانست از تمامی آن‌ها عبور کند و اجازه وقوع بسیاری از آن رویدادهای احتمالی را ندهد؛ و آنچه هم که اتفاق افتاد (مثل تحریم‌ها) با ایستادگی و تدبیر پشت سر گذاشته شد. اکنون‌که از این حادثه مهم عبور کرده‌ایم باید دید که چگونه این برگ زرین و پرافتخار در ایران شکل گرفت. بدون شک رهبری و ملت ایران بیشترین سهم را داشته‌اند ولی دولت و مذاکره‌کنندگان و حتی منتقدان نیز نقش‌های مؤثری را در این پیروزی بر عهده گرفتند.
دلی آرام و قلبی مطمئن
طرفداران و منتقدان مذاکرات هسته‌ای افرادی معتقد و دارای استدلال‌های قوی در رفتار و گفتار خود بودند. بنابراین چالش آن‌ها با یکدیگر می‌توانست به درگیری‌های داخلی کشیده شود. هردو طرف ابزار لازم را برای تخریب یکدیگر در اختیار داشتند. اگر این مذاکرات قبل از انقلاب اسلامی صورت می‌گرفت یا کشور به هرج‌ومرج کشیده می‌شد و دولت سقوط می‌کرد و یا منافع ملی در مذاکرات از بین می‌رفت و منتقدان توسط دولت سرکوب می‌شدند.
انتشار گفت‌وگوهای دو طرف در رسانه‌ها و گفت‌وگوهای مجلس شورای اسلامی بهترین سند بر این مدعاست. معتقدان به برجام و منتقدان به آن هرکدام روی اعتقادات خویش حرکت می‌کردند و ابزار لازم برای از پادرآوردن یکدیگر را داشتند؛ اما چرا این اتفاقات تا مرز وقوع پیش رفت ولی عملی نمی‌شد؟
در تمامی مذاکرات دوازده ساله هسته‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی مانند یک چشم بینا و مدافعی سرسخت، در چند میدان به‌صورت هم‌زمان حضور می‌یافتند و از منافع ملی و عزت ملت دفاع می‌کردند. از یک طرف مراقب مذاکره‌کنندگان بودند و برخی مواقع به مذاکرات ورود می‌کردند و هشدارهای لازم را می‌دادند؛ از یک طرف مراقب منتقدان بودند و ضمن حمایت از انتقاد، از تیم مذاکره‌کننده پشتیبانی می‌کردند و آن‌ها و دولت را متذکر می‌شدند که با منتقدان برخورد نامناسب نکنید.
از یک طرف در مقابل جنگ روانی کم‌نظیر دشمن ایستاده و به آن‌ها نهیب می‌زدند که جلو‌تر نیایند؛ از طرف دیگر نیروهای مسلح را آماده نگاه داشته به پیشرفت آن‌ها می‌افزودند تا از حمله احتمالی دشمن جلوگیری کنند. به‌گونه‌ای که طی دوازده ساله اخیر دو بار رژیم صهیونیستی و یک‌بار آمریکا قصد حمله به کشور را داشتند که به دلیل آماده‌باش و هوشیاری نیروهای مسلح از حمله به ایران بازماندند. حقیقتاً اگر رهبری در ایران نبود و یا مثل دوران مشروطه و ملی شدن نفت رهبری ضعیفی کشور را اداره می‌کرد، چه اتفاقی می‌افتاد؟ در طول مذاکرات چند بار به این جمله امام فکر می‌کردم که فرمودند با «دلی آرام و قلبی مطمئن» به جایگاه ابدی سفر می‌کنم.
طرفداران و منتقدان مؤدب
البته نباید تأثیر باور و عقلانیت طرفداران و منتقدان برجام را کم‌اهمیت بدانیم. هم دولت و مذاکره‌کنندگان و هم منتقدان چه از روی باور و چه با درس گرفتن از فتنه‌های گذشته هرگاه با ورود رهبر انقلاب مواجه می‌شدند با ایشان همراهی می‌کردند.
به همین دلیل هم هست که رهبر معظم انقلاب در نامه به ریس‌جمهور محترم از همه آن‌ها حمایت کرده است. البته در نامه رهبری فاصله بین خواسته‌های ایشان که خواسته‌های ملت ایران است با عملکرد دولت و مجلس کاملاً پیداست. ولی این فاصله دلیلی بر سرکوب طرفداران و منتقدان برجام نیست. بلکه بیانگر یک واقعیت تاریخی جدید و به ظهور رسیده است.
از طرف دیگر درسی است برای کسانی که در پی تضعیف جایگاه رهبری هستند. هدایت‌های رهبری نشان داد که سخن حکیمانه امام که فرمودند: «پشتیبان ولایت‌فقیه باشید تا به کشور آسیبی وارد نشود» چه قدر دقیق و درست بوده است. در طی دوازده سال مذاکرات و تهدیدهای غرب و تحریم‌های ظالمانه وجود رهبری عامل اصلی و بی‌بدیل در پیروزی ملت ایران شد.
هوشیاری ملت ایران
هوشیاری ملت ایران که پابه‌پای رهبری حرکت می‌کرد و جلو‌تر از منتقدان و دولت در صحنه‌ها حاضر می‌شدند، یکی دیگر از عوامل عبور موفقیت‌آمیز ایران از مذاکرات و تهدیدات بود. تشییع جنازه باشکوه غواصان در شرایطی که مذاکرات قفل شده بود، یک نمونه برجسته نقش ملت ایران در پیروزی سیاسی ماست. مهم‌تر از آن صبر و تحمل در برابر چند سال تحریم‌های سخت و ظالمانه‌ای است که خود آنان نام فلج‌کننده به آن داده بودند. ملت ایران تمامی آن تحریم‌ها و تورم چهل درصدی را تحمل کرد و کمترین فشار را به دولت و حاکمیت وارد نکرد.
دست غیبی
البته در تمامی عوامل فوق نقش دست غیبی الهی هویدا است؛ چه در رفتار و گفتار رهبری و چه در حضور بی‌سابقه ملت ایران و چه در برآیند رفتار منتقدان و طرفداران.
نتیجه‌گیری
خیلی‌ها هم بودند که با موضع‌گیری‌های روشنفکرمآبانه سعی کردند که این زحمات طاقت‌فرسای ملت و دولت و رهبری را به نفع خود مصادره کنند. بد‌تر آنکه عده‌ای خودخواه و ناراحت بار‌ها و بار‌ها نظام جمهوری اسلامی را به تدبیر نداشتن و درک نکردن واقعیت‌های بین‌المللی متهم کردند؛ اما ملت بزرگ ایران و نخبگان و روشنفکران متعهد از این دوازده سال ایستادگی همراه با تدبیر و اقتدار درس‌های بزرگی برای آینده گرفتند. آری ما دیگر اجازه نخواهیم داد دوران پهلوی و قاجار در ایران تکرار شود. این انقلاب حسینی بوده است: «هیهات من الذلّة»، ما همیشه در برابر دشمنان خود بر سر دوراهی شهادت و یا پیروزی قرار گرفته‌ایم که هر کدام برای ما اتفاق بیافتد پیروزی است. دو نکته را باید در نظر بگیریم:
۱- ما از ماجرای هسته‌ای با کارنامه بهتری (هم در زمان دولت قبلی و هم در زمان دولت فعلی) می‌توانستیم خارج شویم. تنها به یک مورد آن اشاره می‌کنم که تحریم‌های اقتصادی بهترین فرصت و تاریخی‌ترین موقعیت در ایجاد یک تحول اقتصادی بود. ایران می‌توانست بسیاری از موانع تولید ملی را از سر راه بردارد؛ و از دل تحریم‌ها اقتصاد کشور را از مسیر انحرافی به مسیر واقعی خودش بکشاند. البته رهبر انقلاب سیاست‌های این تحول را به مجلس و دولت ابلاغ کردند.
اگر سیاست‌های کلان اقتصادی که توسط رهبر معظم انقلاب به دولت و مجلس ابلاغ شده بود به درستی اجرا می‌شد، وضعیت اقتصادی مردم و کشور حتی با وجود تحریم‌های اقتصادی چند برابر امروز بهتر شده بود. در فرصت مناسب برای درس گرفتن و نه محکوم کردن کسی باید به این مساله رسیدگی شود.
۲- هرچند ما از یک نبرد واقعی سیاسی و اقتصادی و نظامی با سربلندی بیرون آمدیم، ولی بلافاصله وارد نبردی جدید تحت عنوان نفوذ شده‌ایم؛ ماجرا این است که می‌خواهند از طرفی نفوذ معنوی ما را در منطقه یعنی در عراق و سوریه و لبنان و یمن و فلسطین و بحرین و جهان اسلام از بین ببرند و از سوی دیگر نفوذ خود را در داخل کشور افزایش دهند. لذا برجام هم نشان پیروزی و هم بستر یک نبرد جدید است. باید همان‌طور که در ذیل چتر رهبری و تکیه به ملت عزیزمان در مبارزه «هسته‌ای شدن» پیروز شدیم، در اجرای برجام یا نبرد با نفوذ نیز موفق شویم.
محسن رضایی
۲ آبان ۱۳۹۴