حمایت 36 انجمن اسلامی دانشگاه‌های کشور از تیم مذاکره هسته‌ای
سی و شش انجمن اسلامی دانشجویان سراسر کشور در بیانیه‌ای مشترک از سیاست‌های دیپلماسی هسته‌ای دولت یازدهم و تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای حمایت کردند.
به گزارش ایلنا، متن این بیانیه به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
"وَ إِن جَنَحُوا لِلسلْمِ فَاجْنَحْ لهَا وَ تَوَکلْ عَلى اللَّهِ انّهُ هُوَ السمِیعُ الْعَلِیمُ ." سوره مبارکه انفال آیه 61
"و اگر [دشمنان] به صلح تمایل داشتند تو نیز بدان روی آور و بر خداوند توکل کن و بیم نیرنگشان را نداشته باش که او شنونده سخن بندگان و دانا به اندیشه‌های آنان است."
هموطنان ارجمند
مسئولان و دلسوزان و بزرگان نظام
در دومین سالگرد انتخابات 24 خرداد 1392 و در گرماگرم مذاکرات هسته‌ای کشورمان مطالبی را به عنوان فرزندان و دانشجویان این آب و خاک با شما در میان می‌گذاریم. انتخابات 24 خرداد در هنگامه ناامیدی و یأسی که کشور ما را فراگرفته بود و در میانه خون و جنون و وحشتی که خاورمیانه را در برگرفته است، تصویری بدیع از مدارا، عقلانیت، مشارکت جویی و صلح طلبی ملت بزرگ ایران در پیش نهاد، راه خروج از ورطه افراطی گری و تمامیت خواهی را نشان داد و الگویی ارزشمند برای پیوند میان ثبات و امنیت با پویایی و تغییر عرضه کرد.
سخن ما در این جا بیش از آن که ستایش آن رویداد باشد، پیرامون پاس داشتن و تداوم این مسیر است.
در سال 92حل مشکلات موجود در مساله هسته ای و گشودن مسیری برای حفاظت از استقلال و دستاوردهای ملی در کنار رابطه ای دوستانه و مبتنی بر اعتماد و احترام متقابل با سایر کشورهای جهان، حفظ امنیت و ثبات کشور ، رفع بلای تحریم و انزوا یکی از مهم ترین خواسته‌های مردم بود که حسن روحانی نیز آن را وعده انتخاباتی خود قرار داد. این وعده در کنار دیگر شعارهای انتخاباتی وی، از سیاست داخلی تا رفع مشکلات اقتصادی، منجر به اعتماد مردم برای واگذاری سکان ریاست جمهوری به دستان حسن روحانی شد. مسیری که در دو سال گذشته با فراز و نشیب های بسیار و در سایه یک دیپلماسی پویا و ماهرانه پیموده شد و اینک به مرحله نهایی رسیده است.
راه سخت و طولانی مذاکرات در این دو سال در سایه تدبیر، دانش، مهارت مسئولان دیپلماسی کشور و حمایت مردم، پیموده شده است و توافق نامه ژنو و بیانیه لوزان هر کدام بخشی از مشکلات را از پیش رو برداشته و خواست و اراده قاطع ملت ایران برای تعامل و حل این "بحران ساختگی" را به جهانیان نمایانده است.
نگارندگان این بیانیه فارغ از گرایش‌های سیاسی و فکری بر این موضع پای می‌فشارند که مساله هسته‌ای را نباید از منظر جناحی و سیاسی نگریست، این موضوعی به تمامی و به معنای واقعی کلمه ملی است که سرنوشت همه مردم ایران را متأثر ساخته و دامنه تاثیر آن همه شکاف‌های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و جغرافیایی را در می‌نوردد. واقعیت آن است که کشور ما در دهه حاضر از بحران های فزاینده متعددی رنج می برد.
بحران های زیست محیطی و در راس آن بحران آب و خشکسالی عرصه حیات را بر بسیاری از هم وطنان تنگ کرده است؛ تورم هولناک و رکود سنگین اقتصادی به ارث رسیده از سیاست‌های غلط پیشین هر کدام به نوبه خود بنیه اقتصادی کشور و رمق شهروندان را تحلیل برده و معیشت و بالاتر از آن عزت ایرانیان را به مخاطره انداخته است، بحران های متعدد اجتماعی به آستانه‌ای مخاطره آمیز رسیده‌اند و مدارا و تساهل فرهنگی و مذهبی شوربختانه با نابخردی برخی ناآگاهان و غدر و حیله بدخواهان محدود‌تر شده است.
اما در این میان فرا رفتن از بحران ها و نزدیک شدن به افق های آرامش نیازمند شکل گیری یک عزم ملی در داخل کشور و حل مشکلات با جهان خارج است. انزوا، کناره جستن و در حصار دیوارهای بی اعتمادی نشستن نه تنها کشور ما و این منطقه آشوب زده و رنج دیده را از امکانات مهمی محروم می سازد بلکه با افزودن به مشکلات داخلی و دامن زدن به بحران های موجود زمینه ساز از میان رفتن دستاوردهای ملی، رفاه و حتی معیشت مردم و در نهایت استقلال و عزت کشور خواهد شد. از این رو انعطاف و نرمشی که به آرامش کشور و صلح در منطقه، گشودن مسیرهای تعامل با جهان، بهره گیری از امکانات مهم جامعه جهانی برای سازندگی کشور و حفاظت از استقلال آن منجر شود، انعطافی منطقی خواهد بود که از کف با کفایت دلسوزان کشور بر می‌آید که در برابر "دایگان مادر نما" که فقط به منافع خود می‌اندیشند مام میهن را از خباثت‌ها و توطئه‌ها دور نگه‌دارند ، در برابر تیغ زهر آلود برخی کارشکنی‌ها و دنائت‌ها بایستند و در این دریای توفان زده، ساحل ثبات و آرامش بجویند.
مسیر مسالمت آمیز حل پرونده هسته ای ایران که با تصمیم صحیح مقامات عالی رتبه نظام در اواخر دولت پیشین آغاز شد و با انتخابات خرداد 1392 شتاب گرفت نخستین گام در مسیر مبارکی است که امضا کنندگان این بیانیه امیدوارند به آرامش، عزت و سازندگی شتابان این مرز و بوم منجر شود. تنگناهای اقتصادی موجود چنان است که بسیاری از جوانان از ساختن آینده ای روشن و موفق و یافتن شغل و تشکیل زندگی آبرومندانه نامطمئن شده اند و تردیدی نیست که بدون معیشت و برخورداری از زندگی آبرومند، دین و دنیای پیر و برنا در معرض تاراج و خطر قرار می گیرد که امیرالمونین فرموده است "من لا معاش له، لا معاد له." البته برای کسانی که قبل از تحریم سفره چربی داشتند و بعد از تحریم نیز همین گونه و بس بهتر روزگار می گذرانند، رنج و عسرت بسیاری از مردم که "سفره نان و پنیر" قبل از تحریم شان کوچک تر و کوچک تر می شود قابل فهم نیست؛ "گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست/ آنچه البته به جایی نرسد فریاد است" اما به قطع و یقین می‌دانیم که مسئولین صالح دلی دردمند از تنگنای معیشتی مردم دارند و افق‌های دورتری را می‌بینند و ملاحظات بزرگتری دارند که قاطعانه از مذاکره حمایت کرده و دیپلمات های کشور را "فرزندان انقلابی" می‌دانند. بنابراین و با تفطن به اینکه دلسوزان نظام و هموطنان گرامی وقعی به رجز خوانی عده‌ای که تحریم و گرسنگی و تنگنای مردم را می‌ستایند و خود به رغم مضایق مادی حتی حاضر به تقلیل بودجه‌های کلان در اختیار خود نیستند، نخواهند کرد اما لازم دانستیم تا به عنوان فرزندان و آینده سازان این ملک و ملت دغدغه های خود را که متاسفانه مجالی برای طرح در رسانه های رسمی ندارد برای ثبت در حافظه تاریخ از این طریق با مسئولان و شهروندان در میان بگذاریم. لذا در این روزها و ساعات نفس‌گیر که سربازان دیپلماسی کشور در میدان نبرد مشغول مجاهده‌ای برای رفع تحریم هایی هستند که با بی تدبیری و غفلت کسانی که آنها را کاغذ پاره می‌خواندند و اکنون وقیحانه در جایگاه مدعی نشسته‌اند، بر ملت بزرگوار ایران تحمیل شده تمام گروه‌های سیاسی و اجتماعی و مسئولان و فعالان سیاسی و مدنی را به هم‌صدایی و حمایت از دیپلماسی دولت منتخب ملت فرا می‌خوانیم و البته رجای واثق داریم که بزرگان و دلسوزان این آب و خاک باکی از انعطاف وتصمیم گیری بر مدار عقلانیت برای در هم شکستن حلقه تحریم نداشته و نخواهند داشت. در عین حال به دولت های طرف مذاکره هم توصیه می کنیم که قدر فرصت را بدانند و بر تکرار سیاست نابخردانه تحریم و انزوای ایران اصرار نورزند.
تاریخ ملت ها را گاه لحظه های حساس و سرنوشت ساز رقم می زنند، و بی گمان خردمندی، انعطاف و شجاعت اتخاذ تصمیم های دشوار در این لحظات تاریخی ضامن فردای بهتر کودکان و جوانان این سرزمین خواهد بود.