نگاهی به واگذاری موشک روسی S 300 به ایران

اولاً برخلاف خیلی‌ها٬ من که طعم موشک‌های روسی و غیر روسی صدامی را چشیده‌ام، با سیاست تجهیز کشور به موشک‌های پیشرفته ساخته ایران، اعم از کوتاه برد و میان برد، بسیار موافقم. آن هم به تعداد بسیار زیاد. چون می‌دانم که جنگ در این جهان لبریز از مازاد جمعیت واقعی است و آن را در میهن خود دیده‌ایم و در پیرامون خود می‌بینیم و باید قدرتی بازدارنده داشته باشیم. 

اما از اعلام پوتین در باره رفع موانع واگذاری موشک‌های دفاعی اس ۳۰۰ به ایران خوشحال نیستم و به روس‌ها اعتماد ندارم. در زمانی که مذاکرات ایران و ۱+۵ به تفاهمی رسیده که می‌تواند ما را از انزوای سیاسی و انسداد اقتصادی برهاند، کشورهای منتفع از تحریم ایران ناراحتند.

عربستان ایران قوی را مخل آرزوهای خلافت‌مدارانه خودش می‌داند و برای اخلال٬ از ارزان کردن نفت آغاز کرد و همزمان با اوج مذاکرات جنگ یمن را به راه انداخت؛ امارات و ترکیه نگران از دست رفتن سالیان خوب بهره‌مندی از دلالی بالا از معاملات غیر مستقیم ایران هستند.

روسیه می‌خواهد برای تسویه خرده حساب‌های خودش با غرب به اصطلاح اقماری خودشان بار دیگر از کارت ایران استفاده کند، بدهی معوقه‌اش را هم تصفیه کند. کیفیت کارایی موشک‌هایش هم معلوم نیست. به نظر من بهتر است پول پرداختی و خساراتش را بگیریم.

بهترین دفاع این است دنبال سیاست‌های صلح طلبانه برویم. بهانه‌های ایران هراسی را از دیگران بگیریم و خنثی کنیم. به توسعه اقتصادی خودمان بپردازیم و کشوری قوی شویم که احترام انگیز باشد! یعنی کارهایی که از موشک‌های مشکوک روسی بر نمی‌آید.‌‌ همان ترمیم بیست ساله نیروگاه برایمان کافی است.