تصمیم قاطع کشورها در برخورد با اقدامات تروریستی، سنگ محک کارآمدی سازمان‌های بین‌المللی

به گزارش ایلنا، متن یادداشت به شرح ذیل است:

دیدن صحنه‌های دلخراش انفجارهای تروریستی  افغانستان دل هر بیننده ای را به درد می آورد. در دنیایی که بشر امروز دست به گریبان یکی از مهلک‌ترین ویروس‌های کشنده نیم قرن اخیر است، سبعیت و بی‌رحمی اینچنین با هیچ اساس و مبنایی را توجیه نمی‌شود و تنها اذهان بیمار و روانپریش می توانند پایه‌گذار چنین فجایعی باشند. نوجوانانی مظلوم که در این وانفسای جنگ و بحران به مدرسه پای گذاشتند تا با قدرت علم بتوانند بر ناتوانی‌های جمعی و فردی فائق آیند چنان در چنگال دشمن نادان و کور گرفتار گشتند که تمامی آرزوهای نهفته خود را در آنی بر باد فنا می‌دیدند، بی آنکه کوچکترین دستاوردی از آن  عاملان آن شود. در این میان جامعه بین‌المللی نمی‌تواند تنها نظاره‌گر این خشونت بی‌رحمانه و بی‌قاعده باشد. سازمان ملل و دولت‌های عضو آن امروز بیش از پیش نیازمند همکاری و همگرایی جهت مواجهه با چنین بحرانی است.

قطعنامه‌ها و اعلام مواضع کشورها به تنهایی پاسخگوی پرسش‌ها و ابهاماتی نیست که بازماندگان این قربانیان و مردمان نگران در جای جای جهان دارند. تصمیم قاطع و سرنوشت‌ساز کشورها در برخورد با چنین رویدادهایی سنگ محک کارآمدی سازمان‌های بین‌المللی است. تاریخ نشان داده که بحران‌های بین‌المللی در گذر زمان هرچند در ظرف زمانی خود ماتم و مصیبت برای بشر به ارمغان آورده‌اند اما مقدمه و نقطه عطفی به سوی تحولات بین‌المللی شده‌اند. امروز ضعف دولت افغانستان در دفع اتفاقاتی از این دست نشان از ناتوانی تنها کشور قربانی حادثه تروریستی  نیست، بلکه نشان از ناتوانی جامعه بین‌المللی و به طور خاص  ناکارآمدی مقررات بین‌المللی در حراست و حفاظت از نوع بشر است. جامعه بین المللی به مدد پیشرفت‌های تکنولوزیک و فنی بشر سیمایی مدرن پیدا کرده است اما این ارتقا نتوانسته کمکی در تعالی اندیشه‌های بشری به سوی همزیستی مسالمت آمیز و متمدنانه شود و به نظر می‌رسد بشر به لحاظ اندیشه و تفکر در حال انحطاط و تهی گشتن است و نمونه بارز آن به مسلخ بردن دختران محصلی است که مأمن فکر و اندیشه‌شان، قربانگاه جسمشان شد. باشد که سازمان ملل متحد به خود بیاید و در نظام ناکارآمدش نظری بیافکند و طرحی نو دراندازد و الا فائق آمدن بر مشکلات، دورنمای روشنی نخواهد داشت.