دندان هایی که تاپایان عمر نمی‌مانند
نشریه پزشکی لنست، در مقالاتی درباره وضعیت بهداشت دهان و دندان در سراسر جهان، می‌گوید که شیوه‌های کنونی دندانپزشکی کارساز نبوده و زمان یک تغییر اساسی و به عبارتی انقلاب در بهداشت سلامت دهان و دندان و روش‌های دندانپزشکی رسیده است.
شاید تصور شود بیماری‌های قلبی یا سرطان شایع ترین بیماری‌ها هستند، اما بیماری‌های دهان و دندان بیش از هر بیماری دیگری انسان را مبتلا می‌کند. بیشتر افراد بزرگسال حداقل یک بار دچار پوسیدگی دندان می‌شوند. حتی گفته می‌شود در کشورهای پیشرفته نیز تعداد کمی می‌توانند تمام دندان‌های خود را تا پایان عمر حفظ کنند.
نویسندگان مقالات سلامت دهان نشریه «لنست» در این نشست با اشاره به گستردگی بیماری های دهان در سراسر دنیا، عوامل سیاسی و اجتماعی و البته شیوه‌های رایج دندانپزشکی را از مهمترین دلایل گسترش بیماری های سلامت دهان دانستند.
به اعتقاد این محققان علوم سلامت، یک نمونه مهم از تاثیر تصمیم گیری‌های سیاستمداران بر سلامت دهان میزان مصرف شکر است. شکر شاید مهمترین عامل پوسیدگی دندان تلقی شود. از این رو، شاید تا زمانی که شکر به صورت پیدا و پنهان در زنجیره غذایی وجود دارد پیشگیری از پوسیدگی دندان به طور کامل با اقدامات فردی امکان‌پذیر نباشد.
تصمیم‌گیری در مورد تولید و مصرف و یا واردات و صادرات شکر اما توسط بیماران و قربانیان بیماری‌های مرتبط با شکر انجام نمی‌شود. این تصمیمات در راهروهای قدرت توسط نمایندگان مجالس و پارلمان کشورها و همچنین توسط وزیران و سیاستمداران عالی‌رتبه اتخاذ می‌شود.
از سوی دیگر به نظر می‌رسد تولیدکنندگان محصولات حاوی شکر نه تنها ظاهرا توانسته‌اند بر سیاست های کشورها تاثیر بگذارند بلکه آنگونه که یکی از یادداشت‌های ویژه نامه سلامت دهان این نشریه پزشکی اشاره می‌کند، این شرکت‌ها حتی تلاش دارند تا بر نشست های دندانپزشکی نیزتاثیر بگذارند.
نویسندگان ویژه‌نامه سلامت دهان لنست علاوه بر انتقاد از سیاستمداران، حرفه خود را نیز مورد نقد و بررسی قرار دادند.
این پژوهشگران می‌گویند حرفه دندانپزشکی در پاسخگویی به نیازهای جامعه شکست خورده است. نویسندگان این یادداشت‌ها می‌گویند شکست دندانپزشکی به علت سهل‌انگاری و کم‌کاری دندانپزشکان نیست، بلکه سرانجام گریزناپذیر فلسفه و بنیان حرفه دندانپزشکی است که اینک تاریخ مصرف آن گذشته است.
به اعتقاد نویسندگان این مقالات ادامه وضعیت فعلی که مبتنی بر تربیت دندانپزشکانی با مهارت‌های بشدت تخصصی و متکی به تکنولوژی‌های پیشرفته است نمی‌تواند پاسخگوی نیازهای درمانی اصلی جامعه باشد. به اعتقاد آنها افزایش تعداد دندانپزشکان در کشورهای ثروتمند نیز نتوانسته است منجر به دسترسی بیشتر ساکنان مناطق محروم و دورافتاده به خدمات درمانی شود.
نویسندگان یادداشت‌های این ویژه‌نامه نه تنها خواستار تغییر سیاست های سلامت کشورها در جهت تامین سلامت دهان شده‌اند، بلکه معتقدند باید تربیت دندانپزشکان و درمانگران بیماری‌های دهان دچار تغییرات اساسی شود.
این تغییرات باید به گونه‌ای باشد تا پاسخگوی نیازهای واقعی جامعه باشد. این کارشناسان علوم سلامت معتقدند راه درازی برای بازگرداندن سلامت دهان به جایگاه واقعی آن یعنی سلامت عمومی باقی است.
منبع: سیناپرس
