سازه های مرموز بتنی در خط ساحلی بریتانیا!

مجله تصویری سلاح - سازه های بتنی بزرگی که در ادامه مشاهده خواهید کرد، برخلاف شباهت خود به استون هنج در واقع ابزاری بسیار مدرن در زمان خود بوده اند. این اشکال بتنی توسط دکتر William Sansome Tucker در اوایل قرن بیستم ایجاد شده اند، و به عنوان “آینه های صوتی” از آنها یاد می شود. وی در سال 1877 شهر کیدرمینستر انگلستان متولد شد و در عرصه تحقیقات آکوستیک فردی پیشرو محسوب می شد.

آینه های صوتی:

نخستین سیستمی راداری دنیا که واقعا کاربردی بود، توسط فیزیکدان اسکاتلندی به نام رابرت واتسون- وات درسال 1935 اختراع شد. این سیستم می توانست از فاصله 160.9 کیلومتری، هواپیماهای دشمن را با استفاده از امواج رادیویی ردیابی کند.

 اما پیش از ظهور این اختراع بزرگ، ارتش بریتانیا از اشکال بتنی عجیب و غریب به منظور ردیابی هواپیماهای دشمن استفاده می کرد و امروزه می توان آنها را در حومه شهرهای این کشور مشاهده کرد. در واقع پیش از معرفی اولین سیستم های راداری، ارتش بریتانیا از دکتر William Sansome Tucker درخواست کرد تا رادارهای آکوستیک را بسازد. در ادامه از این ساختارهای بتنی غول آسا برای شناسایی هواپیماها و کشتی های هوایی دشمن طی جنگ جهانی اول بهره برداری شد.

آینه های آکوستیک قادر به ردیابی هواپیماهای دشمن از فاصله 24.1 کیلومتری بودند که این عدد برای دوران مربوطه رکوردی نسبتا ویژه و تاثیرگذار بوده است. بدین ترتیب نیروهای دفاعی بریتانیا مقداری زمان برای آماده سازی خود در اختیار داشتند تا بتوانند برابر حملات بمب افکن های آلمانی مقاومت کنند. با وجود آن که این سازه های راداری غول پیکر تقریبا یک قرن پیش به مرحله اجرا درآمدند، اما هنوز هم می توان بقایای آنها را در خط ساحلی بریتانیا مشاهده کرد. باور نکردنی است که با گذشت این همه سال، برخی از این اشکال بتنی همچنان ظاهر خود را حفظ کرده اند و متحمل آسیب چندانی نشده اند. شمار زیادی از این آینه های آکوستیک را می توان در شهر بندی دوور، روستای دانجنس و شهرک هایت، کنت انگلستان یافت. این اشکال بتنی طی سال های طولانی تبدیل به یکی از جالب ترین جاذبه های توریستی بریتانیا شده اند.

در کنت انگلستان و در پایگاه نیروی هوایی سلطنتی، هنوز سه آینه صوتی وجود دارد که تا اندازه زیادی سالم باقی مانده اند. این آینه های صوتی متشکل از یک دیوار انحنادار هستند که حدودا 70 متر طول دارد و در کنار دو سازه کوچکتر بشقاب مانند که هرکدام تقریبا 5 متر ارتفاع دارند قرار گرفته است. به منظور تکمیل این اختراع متمایز، دکتر تاکر از یک سری میکروفون های مخصوص استفاده کرد که می توانستند صدای امواج ناشی از نزدیک شدن پرنده های نظامی دشمن را تشخیص دهند. در واقع این سیستم راداری قدیمی برای آماده سازی نیازمند 15 دقیقه زمان بود که هر ثانیه از آن در راستای مقابله موثر با حملات دشمن بسیار حیاتی محسوب می شد. هرجند که اکثر آینه های آکوستیک تنها از فاصله 24.1 کیلومتری قادر به ردیابی هواپیماهای دشمن بودند، تعداد محدودی نسخه قدرتمندتر نیز وجود داشت که برد آنها معادل 40.2 کیلومتر گزارش شده بود.

پس از مدتی کارخانه های هواپیماسازی شروع به ساخت نمونه هایی کردند که حین انجام عملیات و پرواز در آسمان، صدای بسیار کمتری تولید می کردند. از این رو آینه های آکوستیک در برابر این هواپیماهای مدرن، تبدیل به ابزارهایی بی مصرف شدند. در ادامه ارتش بریتانیا به این نتیجه رسید که باید آینه های آکوستیک را با یک تکنولوژی راداری کاراتر جایگزین کند.

مطالب مجله تصویری سلاح را در این لینک دنبال کنید.