"مرگ در تنهایی"

آی آدمها که بر ساحل نشسته، شاد و خندانید!  یک نفر در آب دارد می سپارد جان (نیما یوشیج)

سحرگاه جمعه است، حوالی ساعت پنج و نیم ،پس از بیدار شدن و قبل از برخاستن _به عادت بد همیشگی_  چند دقیقه ای پیامک های رسیده را مطالعه می کنم ،با چشمانی نیمه باز، خبر  رفتن "رقیه محمد زاده" به نزد خدا ،را می خوانم. دلم می گیرد.

این صبح جمعه را با بغض برای رقیه  شروع می کنم. _هرچنداین روزها، گریستن هم نوعی اتهام است._  زندگی این دختر، یک تراژدی کامل بود. رقیه محصول جامعه ای ناعادلانه در یک خانواده فقیرِ  فروپاشیده و پدری معتاد بود. در اوان کودکی، با تنی معلول ولی استعدادی خوب بجای رشد در کانون گرم خانواده راهی مراکز بهزیستی شد.زندگی او به عنوان یک کم توان جسمی بر روی ویلچر و محروم از محبت و حمایت خانواده، مانع از پیشرفتش نشد و توانست با تلاشی فراتر از محدودیتهای جسمی، به دانشگاه راه یابد. رقیه دچار زخم بستر و ناتوان از حرکت شد و این اواخرآنقدرجسمش ناتوان شده بود که با دلی محزون و چشمانی اشکبار شاهد  سفر دوستانش برای زیارت به مشهد شد و زمانی که بچه های خوابگاه به مشهد می رفتند بیماری مانع رفتنش شد و آرزوی زیارت به دلش ماند. رقیه با پرستارش در مرکز بهزیستی تنها ماند و در این تنهایی با سکته مغزی دعوت آفریدگارش را برای سفر جاودانی پذیرا شد.

این قصه غمگین تعدادی از هموطنان ما است. قسمت تلخ تر ماجرا این جاست که این روزها در لابلای هیاهوها، می بینیم، می شنویم، می خوانیم اما با بی تفاوتی می گذریم. در این روزها، ما نسبت به دیگران، خیلی سهل انگار و بی تفاوت شده ایم. سیر تحولات ارزشی و سبک های زندگی آنقدر سریع رخ داده که خیلی از اوقات غیرقابل باور می نماید. دیگر دیدن ناتوانان در خیابان، از سرعت ماشینها نمی کاهد. رد شدن بی اعتنای آدمها، تنه و طعنه زدن ها، حرص برای عقب نماندن ها، چالش سکه و ارز و اخیرا حتی پوشک نمایانگر عجله برای سبقت گرفتن است اما سبقت کی از کی یا کی از چی؟ جامعه ای این چنین، هر روز ضعیف تر می شود.

هر روز می دویم اما معلوم نیست مقصدمان کجاست و چرا هر چه بیشتر می دویم رضایت کمتری حاصل می شود. چقدر خوب بود که در یک خیر جمعی، نه فقط با پول، حداقل از نثار لبخند و گرمای همدلی برای آنها که در سرمای تنهایی، غریبانه به کنجی پناه برده اند دریغ نمی کردیم. ما معمولا عادت داریم فکر کنیم، یک دیگری، وجود دارد که او اقدام خواهد کرد اما من معتقدم ما هرکدام به نوبه خود باید هرچه در توان داریم تا آخرین رمق برای بهتر شدن وضع جامعه خود و به خصوص آنان که در این میانه، دیده نمی شوند به کار بندیم.

امروز سخت نیازمند خیر جمعی هستیم تا امید در دلهامان نمیرد. نیازمند یک جنبش عظیم اجتماعی برای اخلاقی کردن جامعه هستیم که جان تازه ای به همیاری، همدلی و در کنار هم بودن ببخشیم. 

در تلاطم های جامعه این روزها، با همدلی و غمخواری ملی می توانیم  جوانه امید را در دلمان سبز نگاه داریم.

 تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید

تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز

مولانا

علی ربیعی

١٦ شهریور ١٣٩٧