قتل اسپارتاکوس به دست فرعون مهربان

یک: احساس تقدیر

نبردی که کمال‌گراها با شانه‌های بالا انداخته به استقبالش رفتند. دیداری بین تیم "معمولا سوم چهارم" انگلیس با تیم "معمولا دوم" ایتالیا. دیداری بین دو تیمی که یکی (لیورپول) از آخرین قهرمانی اش در لیگ بیست و هشت سال سپری شده و دیگری (رم) هفده سال. دیداری بین دو جبهه که کسی تصور نمی‌کرد تا این مرحله پیشروی کنند. ولی جنگجویان مرسی ساید و گلادیاتورهای رمی بی‌اعتنا به بارسلونا، پاری سن ژرمن، منچستر یونایتد و یوونتوس یکی از آن نیمه نهایی‌های متفاوت لیگ قهرمانان را با طعم متفاوتی برگزار کردند، با طعم سرنوشت. بسیاری از طرفداران لیورپول بر این باورند "تقدیر" آنها را به سوی قهرمانی اروپا کشانده. می‌گویند مهار ناپذیر شده‌اند، دسترسی ناپذیر. می‌گویند اهمیتی ندارد رئال راهی فینال شود یا بایرن. می‌گویند "ما آماده‌ایم".

دو: شب‌های آنفیلد

یکی از آن شب‌های آنفیلدی بود، شبی برای به خاطر سپردن، برای دوره کردن. یادآور پیروزی سه گله برابر سنت اتین 1977 و آن شلیک استیون جرارد 2005 برابر المپیاکوس... آنفیلد قلعه‌ای شده که لیورپول طی بیست دیدار اروپایی آخرش یک بار در آن باخته بود، فقط یک بار برابر رئال مادرید در پاییز 2014. بازی که شروع شد لیورپول در مقایسه با رم، تیم باتجربه نیمه نهایی‌های اروپایی بشمار می‌رفت. آنها در سه نیمه نهایی لیگ قهرمانان به میدان رفته بودند و هر سه دیدار - طعنه آمیزانه - برابر چلسی برگزار شده بود، دو بار در 2005 و 2007 که راهی فینال شدند و یک بار در 2008 که برابر مردان بریج زانو زدند... رم همان تیمی بود که بارسا بزرگ را پس از دریافت چهار گل در نوکمپ حذف کرده بود، همان تیمی که ناپولی را در زمینش پس از عقب افتادن 1-2 در نیمه اول 4-2 در نیمه دوم شکست داده، همان تیمی که طی بیست دقیقه آغازین کارساز بازی کرده بود، ولی در شب طوفانی آنفیلد پنج بار تسلیم شد.

سه: طوفان صلاح

دو گل پیاپی‌اش در اواخر نیمه اول سرنوشت بازی را تعیین کرد. سپس دو پاس گل به فیرمینو و مانه داد تا نمایش خود را کامل کند: نمایش از نوع محمد صلاح را. پنج گل لیورپول طی سی و سه دقیقه در گذر از نیمه اول به نیمه دوم یادآور نبرد با منچسترسیتی در آنفیلد هم بود. جایی که صلاح دروازه سیتی را در دقیقه دوازده زود گشود و آکسلید چمبرلین و مانه بلافاصله دو گل دیگر زدند. نه گفتن یورگن کلوپ به بازی محافظه کارانه پس از گشودن دروازه حریفان و بی‌اعتنایی‌اش به دغدغه "کلین شیت" محمد صلاح را اسیر سیاست‌های دفاعی نکرده و او با چهل و سه گل فصل رویایی را سپری کرده. در عین حال نمی‌توان کیفیت بازی صلاح را با "عدد" تبیین کرد. گل اول او برابر رم با آن ضربه قوسی که توپ زیر تیر دروازه آلیسون شیرجه رفته پایین آمد با بهترین گل های "بزرگان" برابری می‌کرد و افتادگی‌اش برای شادی نکردن از ته دل برابر تیم سابقش سوی انسانی شخصیتش را عیان می‌ساخت.

چهار: خودکشی از نوع رمی

بیست دقیقه فوق العاده، شصت دقیقه مصیبت بار و سرانجام ده دقیقه قابل قبول یعنی مردان دی فرانچسکو در آنفیلد هم بالا رفتند و هم پایین، هم پرواز کردند و هم سقوط... ولی ترکیب کلی نمایش رم تاکتیک‌های دی فرانچسکو را به چالش کشید. روی آوردن به دفاع سه نفره‌ای که می‌خواست جلو بازی کند نوعی خودکشی بشمار می‌رفت. لیورپولی‌ها، استاد حمله‌های سریع و برق‌آسا هستند و هشتاد و هفت گل صلاح - فیرمینو - مانه بازتابنده زهر آگین بودن‌شان است. چنان‌که نفوذهای صلاح به فضاهای خالی بین مدافعان رمی بود که روند بازی را تغییر داد.

این شکست رمی‌ها می‌گفت جیالوروسی طی بیست و هفت بازی آخر دور از خانه اروپایی‌اش نتوانسته دروازه‌اش را بسته نگاه دارد، می‌گفت یکی از نومیدکننده‌ترین رکوردهای اروپایی پس از سلیتک به آنها تعلق دارد. در آن لحظاتی که سنگر ایتالیایی‌ها دوباره و دوباره فرو می‌پاشید می‌پرسیدیم مگر این تیم از ایتالیا نیامده؟ مگر ایتالیایی‌ها استاد دفاع کردن نبودند؟... می‌پرسیدیم و سقوط رم برابر منچستر یونایتد در اولدترافورد طی یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان 2007 را دوره می‌کردیم. دنیله دروسی آن شب را خوب به یاد داشت، شبی که دروازه رم طی شصت دقیقه، شش بار فرو ریخت و او طی شکست 1-7 تک گل رمی‌ها را زد.

رمی‌ها در لیگ قهرمانان چهره دوگانه‌ای داشته‌اند، از یک سو طی شانزده دیدار دور از خانه فقط یک بار برده و از سوی دیگر به مدد گل زده در خانه بارسا و شاختار صعود کرده‌اند. ادین ژکو که پیشترها با پیراهن منچسترسیتی 2012 و 2015 دو گل طی سه دیدار در آنفیلد به لیورپول زده بود باز هم دور از خانه و پروتی گل دوم را زد تا نور امید در دل رمی‌ها روشن بماند... ولی آیا رمی‌ها می‌توانند لیورپول را به سه گل بدون گشوده شدن دروازه شان شکست دهند؟ آیا معجزه نبرد با بارسلونا تکرار می‌شود؟ آیا رعد دوبار پیاپی یک درخت را به آتش خواهد کشید؟

پنج: آمریکایی های غیر فوتبالی

این نیمه نهایی پاسخ جانانه مالکان آمریکایی دو باشگاه به خرده‌گیران هم بود، تام ورنر در لیورپول و جیمز پالوتا در رم که خیلی‌ها به آنها انگ "غیر فوتبالی" می‌زدند. هر دوی آنها در بوستون مالک باشگاه‌های غیر فوتبالی هستند. ورنر مالک تیم بیس بال ردساکس است و پالوتا مالک تیم بسکتبال بوستون سلتیک، با این تفاوت که رمی‌ها به تبار ایتالیایی پالوتا می‌بالند.

منبع: ورزش سه