درمان آلزایمر با تزریق خون جوان
در پی اعلام موفقیت روش درمانی مبتنی بر تزریق خون افراد جوان به بیماران آلزایمری، گروهی از پژوهشگران روش‌های به کار رفته در تحقیقات فوق را نادرست و غیر قابل اعتماد دانستند.
مدت زمانی طولانی است که تحقیقاتی در زمینه درمان آلزایمر با استفاده از تزریق خون افراد جوان و سالم به افراد بیمار در حال انجام است اما این تحقیقات و نتایج به دست آمده از آن با چالش‌ها و انتقادات جدیدی رو به رو شده است.
در سال 2014 میلادی تیمی از پژوهشگران به سرپرستی تونی ویس – کورای از پژوهشگران دانشگاه استنفورد، مجوز تزریق پلاسمای خون افراد سالم و جوان را به افراد پیر مبتلا به آلزایمر دریافت کرد.
وی پیش از این در آزمایش‌های خود دریافته بود که تزریق خون موش‌های جوان به موش‌های کهنسال سبب افزایش قدرت مغزی و تفکر آنها می‌شود که به نظر می‌رسید این تحقیق کلید اصلی درمان این بیماری محسوب شده و تونی ویس – کورای موفق به کشف آب حیاتی برای زندگی دوباره بیماران آلزایمری شده است. نتایج آزمایش‌های بالینی این مطالعات در هفته گذشته طی نشستی علمی در شهر بوستون ایالات متحده آمریکا ارائه شد.
کارولی نیکولیچ از پژوهشگران مرکز مطالعاتی Alkahest در رابطه با این موضوع گفت: « در این پژوهش پیشنهاد شده بود که تزریق خون افراد جوان به ویژه افراد گروه سنی 18 تا 25 سال، به طور بالقوه‌ای در از بین بردن تاثیرات بیماری آلزایمر موثر است. در بررسی‌های عملی شاهد بهبود مهارت‌های ذهنی و افزایش توانائی انجام فعالیت‌های روزمره در بیماران بودیم.»
در بخش نخست این مطالعات، گروهی از بیماران با روش فوق تحت درمان قرار گرفته و گروهی آزمایشی نیز با روش‌های درمانی بی‌اثر به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند که البته این افراد طی چند هفته از تیم مطالعاتی جدا شده و در ادامه تعداد زیادی از شرکت کنندگان در طول آزمایش‌ها از روند آزمایش خارج شده یا بنا به دلایل دیگری فوت کردند.
به گفته نیکولیچ: «به این ترتیب دور جدید مطالعات بدون داشتن گروه شاهد آغاز شده و افراد تحت درمان به مدت چهار هفته تحت درمان تزریق پلاسما قرار گرفتند. برای ارزیابی تاثیرات این درمان، اعضای تیم تحقیقاتی از اطلاعات گروه شاهد نخستین دور تحقیقات استفاده کردند.»
در همین رابطه میشائیل کونبوی از محققان دانشگاه کالیفرنیا اعلام کرد: «موضوع فوق سبب می‌شود که نتایج تحقیقات فوق غیر قابل استفاده بوده و مانند این است که برگ‌های اصلی بازی را از آن خارج کرده و سپس کارت‌های بازی را تقسیم کنید.»
البته لازم به توضیح است که به گفته کارولی نیکولیچ، نتایج تحقیقات انجام شده بر پایه پرسشنامه‌هایی که به طور روزانه در اختیار بیماران قرار گرفته بود، نشان دهنده افزایش توانائی آنها در انجام فعالیت‌های روزانه، همزمان با پیشرفت درمان است.
از سوی دیگر میشائیل کونبوی اعتقاد دارد نوع طراحی روند پژوهش فوق به نوعی است که نتایج به دست آمده را غیر قابل اعتماد می‌کند. در حقیقت مراقبان کوچکترین تغییر در رفتار بیماران را به گونه‌ای نشان می‌دهند که گویای موثر بودن درمان است.
