چرا گوشی‌های هوشمند این‌قدر ظریف هستند
از زمانی که برای نخستین بار گوشی‌های موبایل به بازار وارد شدند، هر روزه شاهد ظریف‌تر شدن گوشی‌های هوشمند هستیم. نهایتا شما دستگاهی دارید که فلز (یا پلاستیک) با ضخامت بسیار کم دورتادور آن را فرا گرفته و در قسمت جلویی نیز شاهد بخشی تماما شیشه‌ای خواهید بود.
در اواخر دهه 90 گوشی‌های موبایلی مانند نوکیا 3310 برای خودشان سلطنت می‌کردند. از جمله ویژگی‌های این دستگاه‌ها باتری‌هایی با قدرت شارژدهی حتی تا یک هفته و بدنه‌ای مستحکم بود که حتی در اثر افتادن بر روی سنگ‌فرش پیاده‌رو نیز ترک برنمی‌داشت.
اما زمانه عوض شده و حالا در عصری به سر می‌بریم که گوشی‌های موبایل چندین برابر نسبت به پیشینیان غیرهوشمند خود گران‌تر و البته ظریف‌تر شده‌اند. حتی آی‌فون 6 که در اواخر سال 2014 عرضه شد، یک شاسی ضعیف از نظر خم شدن را از خود نشان داد. واقعا چه بر سر دنیای موبایل آمده است؟
دردسرهای موجود در دنیای طراحی سخت‌افزار
گوشی‌های هوشمند مدرن در طول سال‌ها دچار تغییرات بسیار زیادی شدند، اما شاید یک چیز در تمام مدل‌های عرضه شده ثابت باقی مانده است. این چیزی نیست جز الزام تولیدکنندگان به ارائه جدیدترین سخت‌افزارهای موجود در حوزه موبایل در بدنه‌ای جمع‌وجور که در جیب کاربر جای گرفته و به هیچ‌عنوان موجبات ناراحتی وی را فراهم نمی‌کند. همین امر باعث می‌شود تا بسیاری از این شرکت‌ها کیفیت متریال استفاده شده در شاسی گوشی را فدای تکنولوژی‌های سخت‌افزاری بیشتر نمایند. این موضوع را در کنار فشار مضاعف بر روی تولیدکنندگان به منظور طراحی گوشی‌های هرچه باریک‌تر قرار دهید تا متوجه شوید برای ساخت یک گوشی هوشمند جدید و جذاب چه میزان خلاقیت و توانمندی‌های مهندسی مورد نیاز خواهد بود.
نکته این است که شما نمی‌توانید انتظار قدرت پردازشی مشابه کامپیوترهای دسکتاپ پنج سال پیش را از یک گوشی هوشمند داشته باشید و همزمان بخواهید بدنه‌ای جمع‌وجور و مستحکم هم داشته باشد. شرکت‌ها برای ارائه محصولاتی خوش ساخت و نسبتا محکم از متریال‌هایی مانند آلیاژهای آلومینیوم و یا پلاستیک فشرده (پلی کربنات) بهره می‌برند. اما حتی استفاده از فلزی مانند آلومینیوم نیز محدودیت‌های خودش را داشته و طراح باید از سیگنال‌دهی مناسب آنتن گوشی نیز مطمئن شود. طراحی سخت‌افزار باید همواره به نوعی تعادل بین استحکام و قابل حمل بودن را ارائه دهد.
محصولات محبوبی مانند آی‌فون اپل یا سری گلکسی سامسونگ همیشه سعی به جذب مشتریان بیشتر داشته‌اند و بدین منظور باید متعادل‌ترین حالت ممکن را برای طراحی سخت‌افزار محصولات جدیدشان درنظر بگیرند. این امر شامل استفاده از جدیدترین قطعات سخت‌افزاری، طراحی جمع‌وجور برای جای‌گیری راحت در جیب کاربران و همچنین ویژگی‌های حفاظتی مانند ضدآب یا گرد و غبار بودن می‌شود.
به‌طور کلی کمپانی‌‌های مختلف به دنبال متریالی هستند که:
کیفیت سیگنال‌های دریافتی را دچار اختلال نکند.
از جنبه زیبایی‌شانسی جذاب و مناسب باشد.
آن‌قدر مستحکم باشد تا در برابر خم شدن و شکستن در اکثر شرایط احتمالی دوام بیاورد.
رسانای حرارتی خوبی بوده و بتواند گرمای اضافی حاصل از فعالیت سنگین قطعات سخت‌افزاری درون گوشی را خارج نماید.
پیدا کردن چنین متریالی بسیار دشوار بوده و اوضاع زمانی بدتر می‌شود که تولیدکننده محدودیت ضخامت حداکثر 10 میلی‌متر و چند سانتی‌متر از نظر طول را داشته باشد.
گوشی‌های مستحکم هم وجود دارند
اما برای افرادی که ماجراجویی بخش اعظم زندگی آن‌ها را تشکیل می‌دهد یا کمی بی‌دقت هستند، همواره کمپانی‌هایی وجود داشته که محصولاتی با دوام و استحکام بسیار بالا را ارائه دهند. برای مثال سامسونگ این کار را با مدل گلکسی S4 اکتیو انجام داده است. این مدل یک گوشی هوشمند مستحکم بود که ویژگی‌هایی مانند ضدآب، گرد و غبار و همچنین ضد شوک‌های مغناطیسی را در خود داشت. باتوجه به ابعاد و استحکام بالای این گونه محصولات، ضربات قوی‌تری را نسبت به نمونه‌های ارائه شده توسط دیگر شرکت‌های معتبر تحمل خواهند کرد.
اما این خودش یک محدودیت به حساب می‌آید، چرا که این محصولات گران‌تر هستند و همچنین مانند سایر گوشی‌های هوشمند قابلیت حمل مناسب و راحتی را ارائه نمی‌دهند. درست است که این گوشی‌ها احتمالا پس از رد شدن یک اتومبیل از روی آن‌ها باز هم قابل استفاده خواهند بود، اما مطمئنا به دلیل وزن، ابعاد بزرگ و معمولا زیبایی نه چندان زیاد، برای هر کاربری مناسب نیستند.
