چرا جایگاه حسین(ع) «رحمت الله الواسعه» است؟
اگر حسین(ع) به مقامی رسیده است که او را رحمت واسعه الهی می‌خوانند و حتی برای یک سلام ساده خطاب به او، ثمرات فراوانی ذکر شده است باید رمز و راز آن را در این عبارت پر معنا جستجو کرد و به این نتیجه رسید که هر چه اطاعت از پروردگار، جانانه‌تر و مخلصانه‌تر و همراه با رضایت‌مندی بیشتری باشد ورود به دایره گسترده رحمت الهی و خدایی شدن، هموارتر خواهد شد.
محمد مهدی تولایی- در نقلی تاریخی از منابع معتبر شیعی آمده است که امام صادق(ع) در گفتگو با شخصی به نام «مسمع بن عبدالملک» با این مضمون فرمودند: هر شخصی که بر مصائب جد غریبم حسین(ع) گریه کند، در آن زمان که ملک الموت برای قبض روح به سراغ او می‌آید جدم رسول خدا(ص) و امیرالمومنین(ع) و مادرم فاطمه زهرا(س) و هر کدامیک از ما که در عالم برزخ باشیم بر بالین متوفی حاضر می‌شویم و از ملک الموت درخواست می‌نماییم که با آن شخص، مراعات گونه رفتار کند و در هنگام جان گرفتن او، با ملایمت برخورد نماید.
از این قبیل سخنان و نقل‌ها در مورد گریه و عزاداری برای امام حسین(ع)، به نحو متعددی قابل رویت است تا جائی‌که حتی «تباکی» و خود را شبیه عزاداران ساختن نیز دارای اجر و پاداش فراوانی بیان شده است، و لذا دایره وسیعی از فواید و ثمرات برای هر آنچه که به عنوان عزاداری برای امام حسین(ع) محسوب می‌شود شکل می‌گیرد که موجب می‌شود در هنگام خطاب قرار دادن این امام همام، عبارتی به کار برده شود که نمایانگر توجه ویژه پروردگار به سیدالشهدا(ع) است و آن عبارت، چنین است: «السلام علیک یا رحمت الله الواسعه».
به راستی چرا حسین بن علی(ع) را رحمت واسعه الهی خوانده‌اند؟
هنگامی که دوران زندگانی امام حسین(ع) را مورد توجه قرار می‌دهیم و به طور ویژه، به وقایع کربلا می‌پردازیم به موضوعی مهم پی می‌بریم و آن هم حرکت قدم به قدم و خالصانه در مسیری است که مورد رضایت پروردگار جهانیان است. این جمله در یک عبارت خلاصه می‌شود و آن هم «اطاعت محض و بدون چون و چرا از فرامین پروردگار»است.
اگر انسانی مدعی این موضوع است که مسلمان است و دین اسلام را پذیرفته است و می‌خواهد در مسیر کمال و سعادت، گام بردارد باید بپذیرد که حرکت در این مسیر، با نظرات شخصی و چون و چرا کردن، سازگار نیست و لذا آنچه حیاتی و اصولی است اطاعت از فرامین الهی و دستورات دینی، و در نتیجه رضایت به این موضوع است.
در نقلی معتبر آمده است که پس از آن که ابلیس از سجده بر آدم امتناع کرد خطاب به پروردگار عالمیان گفت: اگر مرا از این کار معاف کنی به نحوی برای تو عبادت خواهم کرد که هیچ ملک مقرب و هیچ پیامبر مرسلی نتواند چنین کند. اما خداوند متعال خطاب به ابلیس فرمود: من می‌خواهم به همان نحوی که امر می‌نمایم مورد پرستش قرار گیرم نه آنگونه که تو می‌خواهی.
هنگامی که اباعبدالله الحسین(ع) در معرض شهادت بود و رمقی برای ادامه مبارزه نداشت عباراتی مناجات گونه خطاب به پروردگار متعال بیان کرد و در یکی از آن عبارات به موضوع مذکور اشاره کرد و فرمود: خداوندا رضایت من، رضایت توست. این جمله، عبارتی محوری است که رمز کمال و سعادت است.
منبع: رویداد 24
