رئیس انجمن آسیبشناسی اجتماعی:
علیه اسیدپاشی باید «مدعیالعموم» اعلام جرم کند
رئیس انجمن آسیبشناسی اجتماعی معتقد است، علیه اسید پاشی باید مدعیالعموم اعلام جرم کند، آنطور که تاکنون دیدهایم قربانیهای اسیدپاشی معمولا به دلایل مختلف رضایت میدهند. قانون نباید به این رضایت اکتفا کند و باید از جانب خودش با اسیدپاش برخورد کند. به نظر میرسد قانون نسبت به نگرش موجود در جامعه در مورد اسیدپاشی ناراضی نیست بنابراین اقدامی برای از بین بردن آن نمیکند.
کورش محمدی، در گفتوگو با رویداد۲۴ در خصوص ریشههای اسیدپاشی گفت: اسیدپاشی در ایران به یک رفتار واکنشی تبدیل شده است که امروز بنا به سلسله عوامل و دلایلی تشدید میشود. بخشی از آن مربوط به الگوهای جامعه است، الگوها شامل رفتارهایی است که انجام و در ادامه مسیر تقویت میشوند.
او ادامه داد: بخش دیگر مربوط به این است که قانون در این مورد اقدامات کافی را انجام نمیدهد، حتی خیلی از موارد اسیدپاشها شناسایی نمیشوند و همین امر این کار را تقویت میکند. برخورد قانونی با اسیدپاش «قصاص» است. این در حالی است که بخش کمی از قربانیان حاضر به قصاص هستند( مانند بخشش آمنه) و همین بخشش هم اسیدپاشی را تقویت میکند، در این صورت است که الگوی اسیدپاشی در جامعه موفق میشود.
رئیس انجمن آسیبشناسی اجتماعی بیان کرد: عامل گسترشدهنده دیگر، سازوکارهای موجود در جامعه است، جامعه دارد اسیدپاشی را میپذیرد و این پذیرش خودش یک عامل کمککننده است، مثلا انجمنی تحت عنوان انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی در حال شکلگیری است که اگرچه به قربانیان اسیدپاشی را از جنبههای گوناگون کمک میکند اما، در نوع خودش میتواند تقویت کننده اسیدپاشی باشد. ما میتوانستیم به جای این انجمن یک انجمن آگاهسازی جامعه برای کاهش اسیدپاشی داشته باشیم.
محمدی اظهار داشت: جامعه ما هیچ فرایند آموزشی در این خصوص ندارد، از یک اسیدپاشی تا یک اسیدپاشی دیگر یک خلاء آگاهسازی در جامعه ایجاد میشود. ما منتظر اتفاقیم تا آن را پررنگ کنیم، نیروهای قضایی و انتظامی ورود پیدا کنند اما برای از بین بردن نگرش موجود تاکنون تلاشی نکردهایم.
او افزود: خلاء قانون هم عامل تقویت کننده دیگر است، قانون قربانی را با متهم درگیر میکند، در حالی که علیه اسید پاشی باید مدعیالعموم اعلام جرم کند، آنطور که تاکنون دیدهایم قربانی معمولا به دلایل مختلف رضایت میدهد. قانون نباید به این رضایت اکتفا کند و باید از جانب خودش با اسیدپاش برخورد کند. به نظر میرسد قانون نسبت به نگرش موجود در جامعه در مورد اسیدپاشی ناراضی نیست بنابراین اقدامی برای از بین بردن آن نمیکند.
محمدی در پایان گفت: اگر چه آمار اسیدپاشی در ایران به لحاظ کمی زیاد نیست اما، التهابش بسیار بیشتر از فضایی است که اعتیاد، طلاق و حتی قتل ایجاد میکند. جو روانی و احساس ناامنی که ایجاد میشود خود عاملی برای گسترش اسیدپاشی است. بسیاری از مشکلات و آسیبهای جامعه شناخته نمیشود، این مشکلات در جایی سر باز میکنند و منجر به واکنشهای این چنینی میشوند. به طور کلی اسیدپاشی در جامعه ما با توجه به الگوهای جامعه و سرمشقهای موجود نه تنها از بین نمیرود بلکه در حال افزایش است.
به نظر میرسد برای کاهش اسیدپاشی در جامعه بیشتر از هرچیزی نیاز به نوعی ارتقاء فرهنگ است، فرهنگی که بتواند خشم را از شکستهای عشقی و عاطفی، دعواهای خانوادگی و قبیلهای و... دور کند. تنها در این صورت میتوان انتظار داشت آسیبهای اجتماعی که اسیدپاشی هم جزء یکی از آنهاست کم شود.
