زندگی امن و بی‌خطر قاتل اقتصاد

به گزارش ایلنا،جهان اقتصاد نوشت: یکی از مسائلی که امروزه اقتصاد ما را به شدت دچار مشکل کرده همین بحث امنیت در محیط اقتصادی جامعه‌ می‌باشد. اکثر سرمایه‌گذاران و صاحبان سهام به دنبال محلی امن برای سرمایه‌گذاری‌ می‌باشند که خدای نکرده مبادا سود نکرده و متضرر شده و سرمایه اولیه خود را از دست بدهند. کشورهای خارجی نیز برای سرمایه‌گذاری در داخل ایران همیشه به این مسئله‌ می‌پردازند که چه کسی امنیت سرمایه‌گذاری ما را به عهده‌ می‌گیرد، چه از لحاظ سیاسی و چه از لحاظ قوانین و بخشنامه‌ها و چه از لحاظ خرید محصولات.

اکثر افراد جامعه نیز همیشه به دنبال کسب و کاری امن‌ می‌گردند که مثلاً ماهیانه حقوقی داشته و با پشتوانه آن حقوق ثابت به مدیریت زندگی خود و افراد تحت تکفل خود بپردازند و دیگر جرات ریسک‌پذیری نداشته و معمولاً چنین افرادی تمایل زیادی به جذب در اداره‌های دولتی و استخدام به صورت رسمی شدن را دارند تا به قول معروف امنیت زندگی خود را تأمین کرده باشند غافل از این‌که به خاطر همین مسئله خود را در قفسی گرفتار کرده و تا آخر عمر قادر به خارج شدن از آن نیستند و زمانی‌ می‌خواهند خارج شوند که دیگر پر و بال آن‌ها پیر و فرسوده شده و دیگر قدرت پرواز کردن را ندارند و همیشه با حسرت به نگاه کردن به پرواز دیگران زندگی خود را به اتمام‌ می‌رساند. این افراد اکثراً قابلیت چندانی برای اقتصاد جامعه نداشته و معمولاً به عنوان کارگر اداری شناخته‌ می‌شوند ولو در هر پست و مقامی. کسی که با چنین نگرشی مثلاً به مدیریت یک کارخانه منصوب‌ می‌‌شود اجازه پرواز کردن به کسی را نخواهد داد و تمامی پرها را قیچی‌ می‌کند. امنیت واقعی در گروه همکاری و تعامل و پیشرفت جامعه و نگرش بلند پروازانه‌ می‌باشد. اکثر اختراعات، فتوحات و یادگیری‌ها گذشته و حال مربوط به کسانی‌ می‌باشد که به دنبال امنیت خود نبودند و زندگی خود را صرف دیگران و مملکت خود نموده‌اند.

اشتغال‌زایی  و فرهنگ‌سازی مربوط به افرادی‌ می‌باشد که همیشه و همه جا در حال تلاش و تکاپو هستند و خود را در قفسی امن محبوس ننموده و از قدرتی که خداوند متعال در اختیار آن‌ها گذاشته در جهت خدمت به جامعه خود برآمده و موجبات خوشحالی مردم را فراهم آورده‌اند. شما در نظر داشته باشید که مثلاً قرار است کارخانه‌ای در شهری ساخته شود که بازار فروش آن در ابتدای امر ملموس نیست و هر کاری عاری از ریسک نیست آیا کسی که به دنبال محیطی امن‌ حاضر به سرمایه‌گذاری‌گذاری در این زمینه‌ می‌باشد، بعد از آن چه کسی حاضر به کار کردن در کارخانه‌ای‌ می‌باشد که آینده آن مشخص نیست، چه کسی به آن وام‌ می‌دهد، چه کسی محصول آن را پیش خرید‌ می‌کند، چه کسی به آن مواد اولیه می دهد، پس بهترین راه آن است که اصلاً این کارخانه راه‌اندازی نشود و اشتغال‌‌زایی نکند و محصولی جهت استفاده مردم منطقه و شهر تولید نگردد و چیزی هم صادر نشود. همین مسئله معضلی شده تا کسی واقعاً جسارت دست زدن به این کارها را نداشته باشد و تعداد افرادی که حاضر به چنین کارهایی‌ می‌شوند بسیار اندک شمار‌ می‌باشند و حتی در صورت شکست در اجرای پروژه و یا ایده خود با تمسخر دیگر افراد مواجه خواهند شد.

دقت کنید که همین مسئله امنیت تا چه حدی‌ می‌تواند پایه‌های اقتصادی کشور را فلج نماید. نگرش ما برای افراد بعد از خودمان و بچه هایمان چگونه تفسیر‌ می‌گردد پس با این رویه ما نمی‌توانیم خدمتی برای افراد بعد از خودمان داشته باشیم و تنها چیزی که آیندگان از ما یاد‌ می‌کنند نسلی بود که برای امنیت زندگی خود دست به هیچ کار ارزشمندی نزدند.

اقتصاد یعنی شکوفایی، نوآوری، زحمت، سلیقه، نگرش، پشتکار، هزینه، تداوم تمامی این‌ها شروطی هستند که برای شکوفایی هرچه بیشتر در اقتصاد هر کشوری لازم‌ می‌باشد مخصوصاً با توجه به ارتقاع سطح علمی و سرعت انتقال این اطلاعات باید زمینه‌ای فراهم گردد که توان رقابت با سیار کشورها در چنین بازار رقابتی فراهم گردد. باید محیطی فراهم گردد که سرمایه‌گذران و اساتید فن علاوه بر تسخیر بازار و گردش چرخه اقتصاد در مملکت پایه‌های برنامه‌ریزی برای تصرف و صادرات و حتی اشتغال‌زایی و بهره‌وری از منابع انسانی در کشورهای دیگر را فراهم آورند با جمعیتی که اکنون بر سطح کره زمین مشغول به زندگی‌ می‌باشند هیچ محصولی بی‌مشتری نمی‌باشد فقط تحقیق و تفحص در این زمینه و به روز بودن در راه تولید محصول مورد نظر راه‌گشای خیلی از مسائل‌ می‌باشد.