با تشکیل کمیته مردم را سرکار نگذارید

به گزارش ایلنا، روزنامه آفتاب یزد نوشت. کمیته حقیقت‌یاب، کمیته بررسی، کمیته ویژه، کمیته کنکاش، کمیته دولت، کمیته مجلس، کمیته نمایندگان و ... .تا دلتان بخواهد در سال‌های اخیر پس از هر حادثه‌ای چنین کمیته‌هایی تشکیل شده است. کار به جایی رسیده وقتی می‌شنویم در مورد فلان رخداد از سوی مسئولی کمیته تشکیل شده است به یقین می‌رسیم که آقایان یا قصد لاپوشانی دارند یا می‌خواهند نمایشی راه بیندازند. فی‌المثل کمیته بررسی تعرض به رئیس مجلس در سخنرانی قم چه خروجی داشت؟ یا کمیته‌ای که برای آتش خیابان جمهوری تشکیل شد به چه نتایج ملموسی رسید؟ یا آن حادثه‌ای که در پارک ارم رخ داد

کمیته مربوط به آن چه عایدی داشت؟ الی ماشاءالله طی سال‌های گذشته کمیته‌های ویژه بررسی شکل گرفته و به همان اندازه هم هیچ خروجی نداشته‌اند!

در مورد فاجعه پلاسکو هم دو کمیته در شورای شهر تهران تشکیل شده است. طبق گفته اعضاء، یک کمیته مسئول بررسی اصل حادثه است و کمیته دیگر بعد فنی ماجرا را رصد می‌کند. مثل روز روشن است که نتیجه چه خواهد شد. دو الی سه ماه دیگر از دل این دو کمیته، بیانیه یا اطلاعیه‌ای منتشر می‌شود و به صورت غیرمحسوس عامل و عواملی به عنوان مقصر مشخص می‌گردند. به نظر نگارنده پس از دو یا سه ماه، برای کسی فاجعه پلاسکو دیگر آنچنان مهم نیست، چرا که حادثه مشمول مرور زمان شده است فلذا اطلاعیه فوق از درجه اهمیت ساقط است.

این نتیجه زمانی به یقین نزدیک‌تر می‌شود که بدانیم رئیس کمیته‌های تشکیل شده مدافع و حامی آقای شهردار هستند. از همین رو، حتی نباید آنچنان به انتشار یک اطلاعیه انتقادی پس از 90 روز بررسی امیدوار بود.

حال در چنین شرایطی برخی از اعضای شورای شهر تهران خواستار تشکیل کمیته سومی به نام کمیته حقیقت‌یاب شده‌اند. این اعضاء معتقدند از آنجا که دو کمیته اول سمت و سوی سیاسی دارند حقیقت حادثه برای مردم روشن نخواهد شد، پس بایستی کمیته فوق تشکیل شود. این اعضاء، امضا جمع نموده و نامه درخواست را به هیئت رئیسه تحویل دادند تا کمیته شکل بگیرد. اما روز گذشته آقای رئیس با ادعای اینکه تعداد امضاءها کافی نیست طرح تشکیل کمیته حقیقت‌یاب را وتو می‌کند.

نگارنده معتقد است از آنجا که مدت‌هاست حادثه پلاسکو رنگ و بوی سیاسی به خود گرفته حتی اگر کمیته سوم نیز از جانب اعضای اصلاح طلب شورا تشکیل می‌گشت فرجی حاصل نمی‌شد. فرض بگیریم که کمیته مزبور به نیکی عمل می‌کرد و ابعاد حادثه را روشن می‌نمود و خیلی زود هم نتایج بررسی‌ها را به مردم اعلام می‌کرد، اما واقعیت آن است تا زمانی که برخی نخواهند هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. وقتی در همین گام نخست نامه تشکیل کمیته با وتوی رئیس روبه‌رو می‌شود و به درب بسته می‌خورد تو خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل.

مع‌الوصف بهتر است آقایان با تشکیل کمیته‌های مختلف نه مردم را سرکار بگذارند و نه بیت‌المال را حیف و میل کنند.

اگر بنا بود مردم راضی شوند همان اول کسانی که مقصر بودند باید به احترام ملت از پُست خود خداحافظی می‌کردند و می‌رفتند. شاید گفته شود تا زمانی که ابعاد حادثه بررسی نشده چگونه مسئولان مقصر کنار بروند؟ پاسخ روشن است. شاید مردم دقیق نتوانند تشخیص دهند که چه نهاد و افرادی مقصر هستند اما خود این نهادها و مسئولان که می‌دانند کجا و چگونه کوتاهی داشتند. به هر حال اظهر من الشمس است که صاحب ساختمان پلاسکو چه نهادی بوده است و مسئول نظارت بر ایمنی شهر کیست. در ایامی که محصل بودیم طبعاً معلم بی‌نوا نمی‌توانست عامل و عوامل مخل کلاس را از بین 45 تا 50 دانش آموز تشخیص دهد اما خودمان که می‌دانستیم چه کرده‌ایم. حتی از قرمزی صورتمان پس از هر شیطنتی این موضوع می‌توانست مشخص باشد!