داستان خوانی را کنار نگذاریم

به گزارش ایلنا، روزنامه جهان اقتصاد نوشت: «شاید تنها راهش همین باشد» نام کتابی شامل ۱۰ داستان است که به تازگی در نشر قطره به چاپ رسیده است.

به همین منظور مصاحبه با نویسنده این کتاب، خانم مهرناز شیرازی عدل داشته داشته ایم که متن آن را در زیر با هم می خوانیم.

موضوع داستان های شما در این کتاب چیست؟

«شاید تنها راهش همین باشد» مجموعه داستانی است که با برخی از مجموعه داستانها متفاوت است.

بعضی از مجموعه داستانها حول محور یک موضوع نوشته می شود ولی کتابی که بنده نوشتم اینگونه نیست. اما این طور هم نیست که داستان ها با یکدیگر تم مشترک نداشته باشند. به عنوان مثال چند داستان درباره مهاجرت است ولی به این شکل نیست که هر ده داستان درباره مهاجرت باشد و تم های مختلفی دارد.

تصمیمتون برای نوشتن این کتاب چه بود و نوشتن شاید تنها راهش همین باشد چند سال طول کشید؟

من همیشه به داستان نویسی علاقه مند بودم ولی کارم را با ترجمه شروع کردم. اما در سالهای گذشته در کلاسهای داستان نویسی شرکت کرده ام و داستانهای کوتاه می نوشتم.

اولین داستان از این مجموعه را در سال ۸۹ شروع کردم و بعد بقیه داستانها را طی بازه زمانی سه چهارساله به اتمام رساندم. بازنویسی و اصلاح آن دو سال طول کشید. بعد از آن که تمام داستانها تمام شد، به این نتیجه رسیدم که می توانم همه آنها را یک کتاب گردآوری کنم.

در مجموع داسانهای این کتاب، با توجه به اینکه گفتید موضوع متفاوتی دارند، آیا داستانها تم اجتماعی دارند؟

این داستانها دغدغه شخصی من بوده و نویسنده وقتی قلم را به دست می گیرد و داستان می نویسد که درباره موضوعی دغدغه داشته باشد.برخی از داستانها به خصوص آنهایی که به موضوع مهاجرت می پردازد تم اجتماعی دارند و برخی دیگر به مسائل فردی را می پردازد.

درباره یکی از داستانها توضیح مختصری بدهید.

آناهیتا که داستان اول من است یک جور مکاشفه درونی زنی در مورد ارتباط این زن با مرد درون خودش و  مردی که در زندگیش داشته جهت خودشناسی است.

کتاب دیگری که به تازگی چاپ شده و یا قرار است به زودی چاپ شود دارید؟

بعد از یکی دو ماه بعد از چاپ کتاب شاید تنها راهش همین باشد، رمان «مانا»  وارد بازار شد. ترجمه های من زودتر از کتابهای نوشته شده وارد بازار شد و از نمونه های آن می توان به کتاب «کافه چرا» که در سال ۸۹ منتشر شده است نام برد. کتاب بعدی ترجمه شده توسط من «نامه ای به دخترم» و «هنوز چگونه جهان را تغییر دهیم» اشاره کرد. دو نمایشنامه من هم امیدوارم هر چه سریعتر چاپ شود.

به عنوان صحبت پایانی نیز باید بگویم که بسیاری را می بینیم که علاقه مند به شعر و شعر خوانی در کشور ما هستند و این علاقه سابقه دیرینه دارد ولی بسیاری از افراد کشورمان نمی توانند با وجه دساتان ارتباط برقرار کنند. به عنوان کسی که در رشته ادبیات فارسی تحصیل کرده ام این دغدغه را دارم که داستان خوانی در فرهنگ مردم جا باز کند.

داستان به افراد کمک می کند که خود را جای افراد دیگری بگذارند و همین باعث می شود که درک ما از موقعیت انسانهای دیگر بیشتر شود. توصیه من این است که داستان خوانی را کنار نگذاریم.