نخبه‌کشی در هنر
مأموریت توهین‌کنندگان روشن است: «نخبه‌کشی»، به معنای خالی‌کردن جامعه از بزرگان اندیشه و فکر و سوق‌دادن مردم به یأس و ناامیدی.
به گزارش ایلنا به نقل از شرق؛ دیروز آن هفته‌نامه، امروز آن روزنامه، هرروز فلانی در فیس‌بوک و اینستاگرام... باورکردنی نیست در ایران با این قدمت فرهنگی، هنرمندان در زمره گروه‌هایی هستند که در معرض بیشترین اهانت‌ها و توهین‌ها قرار می‌گیرند. این در حالی است که مردم و افکار عمومی همیشه پشتیبان بزرگ جامعه فرهنگ و هنر هستند و شاید همین اقبال بزرگ است که طیفی را وامی‌دارد با پرونده‌سازی، ابهام‌افکنی و بی‌اخلاقی به بنیان‌های این رابطه عمیق آسیب برساند.
یک- پرسش اینجاست که چرا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی یا حتی مدعی‌العموم برای حمایت از هنرمندان و پاسداری از ساحت اخلاق در جامعه، از توهین‌کنندگان شکایت نمی‌کند؟ چرا باید بیضایی، آغداشلو، زنده‌یاد کیارستمی و نام‌های پرآوازه دیگری که در قلب این مردم جای دارند بنا بر اتهاماتی که در هیچ دادگاهی به اثبات نرسیده، با الفاظی رکیک دشنام بشنوند؟ به کجا رسیده‌ایم که آن روزنامه در نگارش نام تناولی به‌جای واو، سین می‌گذارد؟ وقتی رسانه‌های رسمی داخلی چنین پرده‌دری‌هایی می‌کنند و عقوبتی نمی‌بینند، دیگرانی پرورش می‌یابند که در صفحات مجازی، بدون سند، همین فضای بی‌اخلاقی و نفرت‌پراکنی را با بی‌حرمتی‌هایی دوچندان تعمیم می‌دهند.
دو- جالب است که توهین‌کنندگان خلاقیتی هم ندارند و نقشه راهشان را از روی دست یکدیگر رونویسی می‌کنند: طرح ادعاهای بدون‌مدرک مانند پول‌گرفتن، بر سفره ناپاک نشستن، دست در دست مافیابودن و... با دوز بالایی از هتاکی و فحاشی؛ حال آنکه اطلاعاتی که این توهین‌کنندگان در رسانه‌های چاپی و اینترنتی با تکنیک‌های نخ‌نماشده خبری پشت هم ردیف می‌کنند، حکایت از مافیایی واقعی دارد که قلب روشنفکری ایران را نشانه رفته است.
سه- مأموریت توهین‌کنندگان روشن است: «نخبه‌کشی»، به معنای خالی‌کردن جامعه از بزرگان اندیشه و فکر و سوق‌دادن مردم به یأس و ناامیدی؛ همان نسخه قدیمی که وقتی می‌خواهی جامعه‌ای را به زانو درآوری، شمایل‌هایش را بشکن. ازاین‌روست که هرقدر آن هنرمند یا مدیر هنری برای توسعه هنر ایران تلاش بیشتری کرده، بیشتروبیشتر در معرض اتهام‌های بزرگ‌وبزرگ‌تر قرار می‌گیرد. نگاهی به فهرستگان چهره‌هایی که هدف اصلی توهین‌کنندگان هستند خود گویای واقعیت است و مشت آنها را پیش‌روی مخاطب باز می‌کند.
چهار- انتظار این است که خود هنرمندان هم برای پیشگیری از گسترش چنین رفتارهایی، از توهین‌کنندگان شکایت کنند و البته این چیزی از مسئولیت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و حتی مدعی‌العموم کم نمی‌کند، نباید با سکوت و نجابت به‌خرج‌دادن، اجازه داد تهمت‌زدن و فحاشی‌کردن به امری عادی و نهادینه‌شده در جامعه ایرانی بدل شود.