مایکل مور، ترامپ و تئاتر
تماشاچی‌های تئاتر محله برادوی آستین‌ها را بالا زدند و در برخورد با مایک پنس، معاون دونالد ترامپ، هرآنچه را که از خشم در گلویشان خفته بود، بیرون ریختند.
به گزارش ایلنا، روزنامه شرق نوشت؛ نمایش موزیکال «همیلتون» مهمان ویژه‌ای داشت که چندان کارگردان و بازیگرانش از حضور او خوشحال نبودند، خبر حضور او در سالن تئاتر به‌سرعت در شبکه‌های اجتماعی پخش شد و خیلی زود جلو سالن تئاتر عده‌ای به «هو» کردن مایک پنس پرداختند و ماجرا به داخل سالن هم کشید؛ نمایشی که ارزان‌ترین بلیت‌هایش در نیویورک از ٤٠٠ دلار شروع می‌شد و قرار بود اجرائی باشد مسحور‌کننده در سکوت تماشاگران، اما تماشاگرانی که به گفته سی‌ان‌ان احتمالا بیشترشان از پیروزی ترامپ سرخورده بودند نتوانستند در برابر حضور معاون ترامپ سکوت کنند و سالن نمایش را با صدای هوکردن‌های بی‌امانشان لرزاندند.
کار به آنجا رسید که در پایان نمایش، براندون دیکسون، بازیگر رنگین‌پوست نمایش، جلو صحنه آمد و درحالی‌که داشت از روی یک متن می‌خواند، دست‌هایش را روی مایک پنس تکان داد و گفت: « جناب معاون رئیس‌جمهور منتخب، به شما خوشامد می‌گوییم، اما درحال‌حاضر اقشار مختلف جامعه آمریکا نسبت به عملکرد دولت جدید احساس اضطراب و خطر می‌کنند. امیدواریم که از ارزش‌های آمریکایی حمایت کنید و مدافع حقوق همه ما باشید».
دیکسون از تماشاچیان خواست که دست از هوکردن معاون ترامپ بردارند و بار دیگر تأکید کرد این نمایش با حضور گروهی از مردان و زنان از نژاد‌ها و ملیت‌ها و عقاید مختلف روی صحنه رفته است.
تئاتر همیلتون به‌عنوان یکی از گران‌ترین سالن‌های تئاتر و به‌عنوان یکی از بازوهای اصلی تئاتر برادوی شناخته می‌شود و در طول انتخابات، به ستاد هیلاری کلینتون نیز کمک مالی کرده است، اما از جمعه‌شب بحث‌های جدیدی در جامعه آمریکا آغاز شده، همان جمعه‌شب در شبکه سی‌ان‌ان چهره‌های موافق و مخالفی برای واکاوی این اتفاق در سالن تئاتری که محفل جامعه نخبه و روشنفکری آمریکا محسوب می‌شود، جلو دوربین سی‌ان‌ان آمدند؛ یکی از آنها تارا ست‌مایر، تحلیلگر نزدیک به جمهوری‌خواهان، و مت لوییس، نویسنده و تحلیلگر سیاسی که لحظه رویارویی پنس با بخشی از طبقه متوسط و نخبه آمریکا را تحلیل کردند.
تحلیلگران نزدیک به ترامپ معتقدند این اتفاق عجیبی نیست و رأی به ترامپ اتفاقا یک نه بزرگ از سوی توده‌های مردمی آمریکا به همین طبقه نخبه است، اما به نظر می‌رسد مایک پنس، معاون اول دونالد ترامپ، در اجرا و عمل به سیاست‌های نژادپرستانه و ضدمهاجرتی چندین پله از رئیس‌جمهور منتخب هم پیشی گرفته است.
او پس از رسیدن به سمت معاون‌اولی، در دیداری با مقام‌های ارشد جمهوری‌خواه، عکسی یادگاری گرفت و در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد که حتی یک سیاست‌مدار سیاه‌پوست هم در خیل سیاست‌مداران اطرافش به چشم نمی‌خورد؛ عکسی که تحلیلگران از آن به‌عنوان نژادپرستانه‌ترین عکس سال‌های اخیر سیاست آمریکا یاد کردند.
مایک پنس اما بیش از اینها نماد سیاست‌های دست‌راستی است، او چند ماه پیش یکی از چهره‌هایی بود که مصرانه تلاش کرد تا قانونی علیه زنان آمریکایی تصویب شود؛ قانونی که به خصوصی‌ترین مسائل زنان مربوط می‌شد و نتیجه‌اش هم کمپینی عظیم بود که از سوی مخالفانش راه افتاد و هرروز صدها زن آمریکایی با دفتر او تماس می‌گرفتند و برایش ایمیل می‌زدند و می‌گفتند حالا که همه‌چیز ما به تو مربوط است، لطفا بگو درباره مسائل شخصی دیگرمان چه باید بکنیم؟
به نظر می‌رسد اتفاقی که جمعه‌شب در تئاتر همیلتون رخ داد، ابتدای رویارویی جامعه متوسط و شهرنشین و تا حدودی نخبه آمریکا با دونالد ترامپ و سیاست‌هایش است. اما اتفاقی بزرگ انگار در راه است. ترامپ در توییترش این رفتار را یک گستاخی نسبت به یک مرد خوب دانست و خواستار عذرخواهی بازیگران تئاتر شد، اما بازیگران تئاتر معتقدند این رفتار بی‌ادبی نبوده و کیتی پری به ترامپ پیشنهاد داده که چطور است خودش از رفتارهای نژادپرستانه و ضدزنانه‌اش عذرخواهی کند؛ جمعی نیز پیشنهاد بایکوت کردن تئاتر را داده اند، اثری که بلیت‌هایش فروخته شده است و اکنون چالشی آغاز شده است. هرکس به نوعی می‌خواهد وارد عمل شود.همان‌طور که مایکل مور با داشتن تابلو «من هم مسلمان هستم» در دست جلو یکی از هتل‌های ترامپ رفته است و رئیس یکی از نهادهای یهودی اعلام کرده اگر سیاست ثبت‌نام از مسلمانان آغاز شود، او هم نامش را به‌عنوان مسلمان ثبت می‌کند. جامعه‌ای که برای جاانداختن «نه» به نژادپرستی و عدالت اجتماعی برای همه در این سال‌ها تلاش کرده است و حالا با رأی‌آوردن نماینده تام‌وتمام همه این زشتی‌ها، تصمیم گرفته سرخورده نباشد و سیاست‌های رئیس‌جمهور جدید را تقبیح کند، یکی از اصلی‌ترین هسته‌های مقاومت در برابر ترامپ به نظر نیویورک است، آن‌قدر که حتی شهردارش هم گفته قصد دارد جلو ترامپ و برخوردش با مهاجران غیرقانونی را بگیرد. بااین‌همه به‌هم‌خوردن نظم و صدای هوکشیدن در سالنی پرطمطراق که میزبان اثری با بالاترین ارزش‌های هنری است، برای بخش بزرگی از جامعه آمریکا همچنان اتفاق خوشایندی نیست.