همه چیز درباره سریال پنگوئن؛ بهترین اثر سال با حس و حال نوآور و گانگستری

سریال پنگوئن، اسپین‌آفی از فیلم بتمن (۲۰۲۲) ساخته مت ریوز، تلاش دارد تا یکی از شخصیت‌های جذاب، اما کمتر پرداخته‌شده دنیای بتمن را در مرکز توجه قرار دهد. این سریال که توسط HBO در قالب یک مجموعه هشت قسمتی تولید شد، روایتی از زندگی اوزوالد کابلپات، ملقب به پنگوئن (با بازی کالین فارل)، در رأس جنایت سازمان‌یافته گاتهام می‌پردازد. با توجه به فضای تاریک و رئالیستی فیلم بتمن، این سریال سعی کرده همان حس‌وحال نوآر و گانگستری را حفظ کند، اما آیا موفق بوده است؟

سریال پنگوئن بین دو اثر سینمایی قرار گرفته است؛ از یک سو دنباله‌ای بر فیلم بتمن و از سوی دیگر پیش‌درآمدی برای فیلم بعدی مت ریوز. این موقعیت، اگرچه فرصتی برای شخصیت پردازی بهتر فراهم می‌کند، اما از جهاتی نیز محدودیت‌هایی به همراه دارد.

داستان سریال پنگوئن

تمرکز این سریال بر نمایش جاه‌طلبی بی‌رحمانه کابلپات، که همیشه در نقش دست‌نشانده یا دلقک گاتهام شناخته می‌شد، نقطه قوت آن است. اوز که از مرگ رئیس مافیای شهر، کارمین فالکونه، فرصت جدیدی برای پیشرفت می‌بیند، تصمیم می‌گیرد که دیگران را کنار بزند و قدرت را در دست بگیرد. اما در این راه، با شخصیت‌های خطرناکی روبه‌رو می‌شود که هر یک تهدیدی جدی برای او محسوب می‌شوند.

شروری که تغییر نمی‌کند

یکی از ویژگی‌های مهم سریال پنگوئن این است که شخصیت اصلی آن، برخلاف بسیاری از آثار مشابه، دچار تغییر نمی‌شود. برخلاف سریال‌هایی که در آنها ضدقهرمان داستان رفته‌رفته دچار تحول شده و درک بهتری از جهان پیدا می‌کند، کابلپات همان آدم بی‌رحمی است که در ابتدا می‌بینیم. او هیچ درگیری اخلاقی ندارد و تنها انگیزه‌اش کسب قدرت است. این تصمیم روایی شاید برای برخی مخاطبان خسته‌کننده باشد، اما هم‌زمان تلاشی است برای نمایش شخصیتی که فراتر از همدلی و درک انسانی قرار دارد.

کالین فارل با ایفای نقش اوز، در یکی از تغییر کاراکتر‌های فوق‌العاده سینما ظاهر شده است. گریم سنگین و طراحی چهره او، کاملاً او را تبدیل به فردی جدید می‌کند. اما چیزی که بازی او را متمایز می‌کند، نحوه ارائه شخصیت است: لحن صحبت کردن، شیوه راه رفتن و حتی نگاه‌های سنگینش به اطراف، همگی نشان‌دهنده شخصیتی بی‌رحم و فرصت‌طلب است.

فضای گاتهام و تأثیر رئالیسم بر داستان

یکی از جذابیت‌های فیلم بتمن، دنیای سرد و خشن گاتهام بود که در آن حتی خود بتمن نیز بیشتر یک شخصیت تاریک به نظر می‌رسید تا یک ابرقهرمان. سریال پنگوئن نیز همین فضا را ادامه داده و تلاش کرده محیطی واقع‌گرایانه و بی‌رحم را به تصویر بکشد. این رویکرد باعث شده تا سریال از جنبه‌های کمیک‌بوکی فاصله بگیرد و بیشتر شبیه درام‌های جنایی مدرن، مانند سوپرانو‌ها یا پیکی بلایندرز، به نظر برسد. یکی از جنبه‌های جالب سریال، تلفیق لحظات طنز تلخ با خشونت بی‌پرده آن است.

در این سریال بتمن هنوز در سایه است و دخالتی در این داستان ندارد و برعکس روایت ضدقهرمان را می‌شنویم. خانواده فالکونه پس از مرگ کارمین، در آشفتگی به سر می‌برد و این فرصت را برای کابلپات فراهم می‌کند که وارد بازی شود. اما حضور سوفیا فالکونه (با بازی کریستین میلیوتی)، که گذشته‌ای پیچیده و انگیزه‌ای قدرتمند برای حفظ جایگاه خانواده‌اش دارد، تهدیدی بزرگ برای اوز محسوب می‌شود.

کریستین میلیوتی در نقش سوفیا، حضوری قوی و پرابهام دارد. برخلاف کابلپات که همیشه در حال طرح نقشه و بازی دادن دیگران است، سوفیا مستقیماً به سراغ هدفش می‌رود. او زنی است که در عین ظرافت، بی‌رحمی خاصی را به نمایش می‌گذارد و بهترین لحظات سریال در تقابل میان او و کابلپات شکل می‌گیرد.

پنگوئن؛ تکرار با سبکی متفاوت

شاید بزرگ‌ترین نقدی که به پنگوئن وارد است، این باشد که در نهایت، چیزی به دنیای گاتهام اضافه نمی‌کند. داستان سریال به‌گونه‌ای طراحی شده که هیچ تحول خاصی در وضعیت شخصیت‌ها ایجاد نمی‌شود و در نهایت، کابلپات همان فردی است که از ابتدا بوده است.

آیا پنگوئن ارزش تماشا دارد؟

پنگوئن سریالی نیست که بخواهد همه را راضی کند. این اثر بیشتر بر روی شخصیت‌پردازی و فضای تیره و تاریک خود تمرکز دارد تا بر داستانی پرهیجان و پرتعلیق. با این حال، برای طرفداران دنیای گاتهام و فیلم بتمن، دیدن مسیری که کابلپات برای رسیدن به قدرت طی می‌کند، می‌تواند جذاب باشد. در نهایت، این سریال بیشتر از آن که درباره صعود یک شخصیت باشد، درباره ماهیت شرارت است. این که برخی از افراد به‌سادگی تغییر نمی‌کنند، و شاید نیازی هم به تغییر آنها نباشد.