مقایسه میگ ۲۹ و سوخو ۲۷

جنگ سرد یکی از مهم‌ترین دوران معاصر به شمار می‌رود به گونه‌ای که کشورهای درگیر در جنگ جهانی دوم استراتژی‌های جدیدی به ویژه در بخش نظامی اتخاذ کردند و هر کشور با نهایت احتیاط درباره وقایع موضع‌گیری می‌کرد چراکه از عواقب بیانیه‌های سیاسی یا حتی انجام کارهای اشتباه می‌ترسید. البته قدرت‌های بزرگ در همین دوران سرمایه‌گذاری زیادی روی صنایع نظامی خود کردند که حاصل آن تولید وسایل نقلیه و سلاح‌های جدید بود. شوروی نیز هر آنچه در توان داشت انجام داد تا با تکنولوژی آمریکا رقابت کند و به همین منظور برخی از بهترین جت‌های جنگنده دنیا را طراحی کرد.

میگ ۲۹ و سوخو ۲۷ دو نمونه از سطح بالاترین جنگنده‌های شوروی بودند که جلوتر از زمان خود به شمار می‌رفتند. این دو جنگنده در دهه ۷۰ میلادی طراحی شده‌اند اما تا دهه ۸۰ میلادی عملیاتی نشدند. میگ ۲۹ اولین جنگنده از بین دو هواپیمای موردبحث بود که در سال ۱۹۸۳ وارد نیروی هوایی شوروی شود درحالی‌که سوخو ۲۷ نیز دو سال بعد به‌صورت رسمی عملیاتی گردید. هر دو هواپیما به برای اهداف مشخصی طراحی شده‌اند. میگ جنگنده‌ای چندمنظوره است که در نبردهای هوا به هوا و مأموریت‌های حمله هوا به زمین شرکت می‌کند. مهندسان سوخو ۲۷ نیز مأموریت‌های گوناگونی از حمله به اهداف هوایی گرفته تا بمباران را برای این جنگنده در نظر گرفتند. در ادامه به مقایسه میگ ۲۹ و سوخو ۲۷ می‌پردازیم.

میکویان میگ ۲۹ که ناتو آن را با نام فالکرام می‌شناخت در دوران جنگ سرد به عنوان رقیبی برای F-۱۶ نیروی هوایی آمریکا محسوب می‌شد اما در ابتدا آن‌گونه که انتظار می‌رفت عمل نکرد. برخلاف انتظارات اولیه از رقابت شانه به شانه با F-۱۶، فریم هوایی این جنگنده بجای متریال کامپوزیتی از آلومینیوم ساخته شد و سیستم کنترل پرواز آن بجای تکنولوژی پیشرفته پرواز با سیم از سیستم هیدرولیکی سنتی استفاده می‌کرد. البته در نهایت مهندسان شوروی این نقایص را برطرف کردند تا میگ ۲۹ به یک جنگنده خطرناک برای رقبا بدل شود.

به لطف سنسورهای پیشرفته‌ای همچون رادار داپلر، سنسورهای ردیابی مادون‌قرمز و… خلبان‌های میگ ۲۹ می‌توانستند با اهدافی که در ارتفاع پایین‌تری بودند درگیر شوند. این جت شوروی از سیستم هدف‌یابی روی کلاه خلبان سود می‌برد و به همین خاطر نیازی به هدایت مستقیم جنگنده به سمت جت‌های دشمن نبود. به لطف نسبت خوب نیرو به وزن و چابکی بالا، میگ ۲۹ تقریباً در درگیری‌های یک‌به‌یک در دید با چشمان غیرمسلح غیر قابل شکست بود. همین توانایی‌ها باعث شد میگ ۲۹ توجه کشورهای دیگر را نیز به خود جلب کند. این جنگنده چندمنظوره از سلاح ۳۰ میلی‌متری GSh-۳۰۱ سود برده و امکان حمل شش موشک هوا به هوا و بمب‌ها و راکت‌های مختلف را دارد و می‌تواند به سرعت ماخ ۲.۳ دست یابد.

حال نوبت به بررسی سوخو ۲۷ دو موتوره می‌رسد، جنگنده‌ای که ناتو آن را با نام فلنکر می‌شناسد. سوخو ۲۷ فقط و فقط با یک هدف یعنی بهتر بودن در مقایسه با F-۱۵ ایگل آمریکا تولید شد. مسئول طراحی این پروژه میخائیل سیمونوف بوده و او از نتیجه نهایی راضی نبود و به همین خاطر فرایند تولید را متوقف نمود و شروع به طراحی جنگنده از نو کرد. گفته می‌شود سیمونوف جمله معروفی داشت به این مضمون که ما فقط لاستیک‌ها و صندلی خلبان را نگه می‌داریم. نتیجه این تغییرات تولید سوخو ۲۷ P بود که نسخه رهگیر از جنگنده موردبحث به شمار می‌رفت. همچنین سوخو ۲۷ S نیز می‌تواند به سلاح‌های هوا به زمین مجهز شود.

سوخو ۲۷ پیشرفته‌ترین جنگنده امروز نیست چراکه جت‌های نسل پنجم برتر از آن ظاهر می‌شوند اما هم روسیه و هم اوکراین از آن استفاده می‌کنند. اوکراین تغییراتی در سوخو ۲۷ های خود اعمال کرده و آن‌ها را با نام سوخو ۲۷ M۱ تولید نموده است. این جنگنده‌ها دارای سیستم‌های ناوبری بهتر و رادارهایی با برد بیشتر هستند. جنگنده سوخو ۲۷ به سلاح ۳۰ میلی‌متری مجهز بوده و می‌تواند موشک‌های هدایت‌شونده و هوا به هوا را حمل کند. امکان تجهیز آن به بمب‌های مرسوم و خوشه‌ای و همچنین راکت‌های هوا به زمین نیز وجود دارد. دو پیشرانه ساترن AL-۳۱F این هواپیما توانایی تولید نیروی رانش حدود ۱۲۳ هزار نیوتونی را دارند که نتیجه آن دستیابی به حداکثر سرعت ماخ ۲.۳۵ و شعاع پروازی ۳۵۳۰ کیلومتری خواهد بود.