یادداشت علی ربیعی؛
نامهای به کنشگران سیاست
سخنگوی دولت دوازدهم تاکید کرد: من معتقدم به طور کلی همه ما، ممکن است با گذشتهای پر از درد و رنج مواجه بوده باشیم، ولی حق ماندن و سکون در این گذشتهها را نداریم. ما با سایه آنچه که بر ما گذشته، نمیتوانیم برای ایران و بچههای سرزمینمان، آیندهای روشن و افقی امید بخش را پدید آوریم.
به گزارش ایلنا، متن یادداشت علی ربیعی به شرح زیر است:
این روزها در جلساتی که با دوستان گوناگون از مشرب ها و گروه های مختلف و جمع های دانشگاهی و صاحب نظران حوزه های مختلف مینشینم، نوعی حس بد و حتی دردناک در بین آنها از مقایسه موانع، فشارها، اظهارات، مواضع و اقدامات گذشته با رفتارها و اظهارتی که امروز از سوی صاحبان تریبونها و گروههای صاحب نفوذ و نیز اقدامات کسانی که در مناصب امور نشستهاند، وجود دارد. از آنجاییکه این دو گانه ها بعضا بر پایه هایی از سو مصرف ایدئولوژی، سو استفاده از باورهای مذهبی و با توجیه ناموجه امنیت ملی صورت میگرفت آثار زیانباری بر اصل این مفاهیم و کارکرد آنها وارد ساخته است. در برخی موارد گلایه از اینکه چرا اینگونه سیاستها رقم میخورد به گوش میرسد. من در این یادداشت نامهگونه، دیدگاه و اعتقاد شخصیم را در این باب مطرح میکنم.
من معتقدم به طور کلی همه ما، ممکن است با گذشتهای پر از درد و رنج مواجه بوده باشیم، ولی حق ماندن و سکون در این گذشتهها را نداریم. ما با سایه آنچه که بر ما گذشته، نمیتوانیم برای ایران و بچههای سرزمینمان، آیندهای روشن و افقی امید بخش را پدید آوریم. باید سالهای گذشته و موانع، دشنامها، سختیها، تهمتها و حتی پروندهسازیهای محفلی و در مجموع همه این تاریخ را با خردمندی و فراست ورق بزنیم. در واقع، نمی بایست گروگان «گذشته» شویم. نباید درگیر و گروگان جفاهایی که در گذشته بر یک تفکر، تلاشها، آیندهنگریها و امید مردم شد باقی بمانیم. افسوس خوردن از آنچه که میتوانستیم انجام دهیم و نشستن در سوگ اینکه نمیخواستند پیشرفتهای مطلوب صورت پذیرد، هیچ دردی را درمان نمیکند. به اعتقاد من، گذشته باید چراغ راه آینده باشد. رفتار امروز میتواند درسهایی برای نسلهای آینده باشد. معتقدم جامعه به تعادل بازخواهد گشت. حتی بچههای دهه هفتادی و هشتادی و نودی، به تعادل بازمیگردند و آنگاه است که حرکت امروز همگان درسهایی برای آیندگان به همراه خواهد داشت. نسلهای جدید نیازمند زندگی بهتر هستند. همانگونه که از ناگواریهای تاریخی بسیاری عبورکرده ایم، باید از تلخیهای سالهای گذشته عبور کنیم. من معتقدم کنش، روش، منش و برنامهی امروز ما، میتواند فرهنگ گفتگو، به رسمیت شناختن تنوع و احترام به هر آنچه که به نفع مردم است را برای نسلهای آتی پیریزی کرده و فرهنگ سازی کند. هر چند در گذشتهای نه چندان دور، گروههایی با حمایت رسانه ها و نهادهای رسمی، اجازه ندادند آنچه که میتوانست کام ملت را شیرین کند و به نفع ایران بود انجام شود، ولی امروز حق نداریم که به این بهانه، هر حرکتی که ممکن است به صلاح و منفعت ایران و مردم باشد را نفی کنیم و از آن حمایت نکنیم. من، هیچگاه فراموش نمیکنم روزهایی را که عدهای، چه خشنود بودند از اینکه ترامپ رای خواهد آورد و برجام به ثمر نخواهد نشست. هنوز برق چشمان بعضیها در خاطرم باقی ماندهاست. با اینحال، ما نباید اینگونه زیست کنیم. هر اقدامی که به نفع مردم و جامعه انجام میشود را نه تنها باید به رسمیت شناخت بلکه باید مورد حمایت هم قرار دهیم.
بازگشت به گذشته و حافظه تاریخی از جهاتی مفید و از جهاتی اگر بازدارنده کنش مثبت ما در امروز و آینده باشد منفی است. حافظه تاریخی را باید برای درک بهتر مسایل امروز و فردا به کار گرفت. بر اساس همین حافظه تاریخی، امروز همه ما اگر میتوانیم باید مانعی را برداریم و یا در تبیین مسیر درست و کسب بیشترین دستاورد تلاش کنیم و خوشنود باشیم، از اینکه امروز دیگر آنها هم متوجه مسیر درست شدهاند.
همه ما باید کارگزاران امروز را در فهم مسائل یاری کنیم برای نیل به مسیری که منفعت ملت ایران در آن است. این روشی است که امروز به مصلحت همه مردم و ایران بزرگ است. امروز از هر حرکتی برای حل مسائل منطقهای حمایت کنیم. از دوستی و نزدیکی با مصر، عربستان، قطر، امارات، کویت و همه کشورهای دور و نزدیک حمایت کنیم.
امروز از پیوستن احتمالی آمریکا به برجام هم حمایت کنیم. باید بگذاریم آنانی که امروز در مسند کار نشستهاند، با سرودی پیروزمندانه مسائل خارجی را به جلو ببرند _هرچند معتقدم حل مسائل خارجی بدون حل مسائل داخلی بسیار مشکل خواهد بود_ اما همین اقدامات را هم باید ارج بنهیم و به هر شکلی که میتوانیم حمایت کنیم.
ما از جهان فاصله گرفته ایم و فاصله گرفتن از جهان یعنی محروم کردن مردم کشور و آینده مملکت از حق و حقوقشان در اقتصاد جهان. هر حرکتی از سوی دولت برای پیوستن به زندگی عادی جهانی را باید قویا حمایت کنیم.