یادداشت سیدابوتراب فاضل درباره روز خبرنگار؛
تبریک‌گویان توجهی به دغدغه معیشت خبرنگاران ندارند
معیشت اهالی رسانه به نظر می‌آید که مهمترین دغدغه این جماعت باشد، دغدغه‌ای که هیچکدام از تبریک‌گویان سیاست‌ورز روز خبرنگار و نه کارگزاران مطبوعاتی دولتی و نه مدیران رسانه‌ها به آن نگاه جدی ندارند.
" سقف معیشت برستون آزادی " عنوان یادداشت سیدابوتراب فاضل مدیرعامل سابق خبرگزاری کار ایران است که به مناسبت روز خبرنگار به ایلنا ارسال شده است.
متن این یادداشت به این شرح است:
روز خبرنگار را تبریک می‌گویم همین وبس! هرساله به رسم مالوف و عادتی پسندیده، روزی را به خبرنگاران تبریک می‌گویند و برخی از دولتمردان و سیاست‌ورزان عرایضی ارایه می‌کنند که عمدتا خوراک رسانه‌ای شدن آن چهره را موجب می‌شود. یعنی از حب خبرنگاران نیست و البته از بغض دیگرانی هم نمی‌تواند باشد، یادمان است، می‌گویند تا گفته باشند. اما همین سیاست‌ورزان که از قضا بیشترین کار را با خبرنگاران دارند و هر از چندگاهی هم همراه با رئیس دولت، اصولگرا یا اصلاح طلب می‌شوند، تا بعدازظهر روز خبرنگار از اهالی رسانه می‌گویند و فردای آن روز دیگر درباب این مقام و منزلت چیزی نمی‌گویند!. رسم زمانه است درمورد کارگران و معلمان هم همین وضع جاری است.
روزی یا هفته‌ای را اختصاص می‌دهند، بخشی از گفته‌ها را می‌گویند و ناگفته‌های بی‌شماری را نمی‌گویند و بعد دچار مرور زمان می‌شوند و حکایت همچنان باقی می‌ماند…
خبرنگاران و اصحاب قلم و رسانه اما مسوولیت اجتماعی برای خود قائلند، بدون اینکه از مسایل و مصایب خود بسیار بگویند و یا بنویسند از دیگران می‌گویند. حدیثخبرنگار بودن در جامعه سیاسی ایران روایتی عجیب و غمگین دارد. این جماعت درازای مسولیت خود، آزادی ندارند و همیشه بر روی لبه شمشیر راه می‌روند.
بستگی دارد که دیگران و بخصوص دولتمردان چگونه به آنها و رفتارشان نگاه کنند. بعضی مواقع کوچکترین شفافیتی و یا اطلاع‌رسانی می‌شود اخلال در جامعه سیاسی و نظم عمومی و برخی مواقع دولت‌ها از باب پز روشنفکری و اصلاح‌طلبی آرام‌تر با این جماعت برخورد می‌کنند، اما در نهایت تضمینی از باب آزادی ندارند.
مثل همین دولت اعتدال که اگرچه به حرف و سخن در باب حقوق شهروندی و جامعه مدنی و اطلاع رسانی شفاف و آزاد ادعا دارد اما در حوزه عملکرد مانند گذشتگان است، بخصوص که کارگزاران حوزه مطبوعاتی وزارت مربوطه نیز اعتقادی به " مسوولیت " و " آزادی " بصورت توامان ندارند.
اما خبرنگاران مانند دیگرانی که در جامعه زندگی می‌کنند درد دیگری هم دارند: معیشت تنها برای طبقات فرودست عذابی روزمره نیست و البته فقط برای فردستان از ضروریات نیست! خبرنگاران هم زندگی دارند و باید چرخ اقتصادشان بچرخد. معیشت اهالی رسانه به نظر می‌آید که مهمترین دغدغه این جماعت باشد، دغدغه‌ای که هیچکدام از تبریک‌گویان سیاست‌ورز روز خبرنگار و نه کارگزاران مطبوعاتی دولتی و نه مدیران رسانه‌ها به آن نگاه جدی ندارند.
دردی است که خبرنگار در این وانفسای تنگی معیشت روزانه باخودش به تنهایی حمل می‌کند. سخن گفتن از درد معیشت توسط خبرنگاران متاسفانه هیچگاه سوژه خبری نمی‌شود و از این رو باید دولتیان در این باره چاره‌جویی کنند.
