فیلیپ کریون:
برای توسعه ورزش معلولین باید آن را به تمام نقاط کشور گسترش داد
ایران پتانسیل لازم را برای پیشرفت دارد و فقط باید به فلسفه ورزش معلولین پایبند باشید که مطمئن هستم، پایبند هستید.
فیلیپ کریون، رئیس انگلیسی کمیته بین‌المللی پارالمپیک(IPC) صبح امروز با محمود خسروی‌وفا رئیس کمیته ملی پارالمپیک ایران نشستى را در خصوص توسعه و پیشرفت ورزش معلولین برگزار کرد.
به گزارش ایلنا، این دیدار در حاشیه سومین دوره بازی‌های پارا آسیایی جوانان در مالزی برگزار شد. کریون بعد از این جلسه در پاسخگوی سؤالات نمایندگان رسانه‌های ایران پیرامون ورزش معلولین بود. متن این گفت‌وگو بشرح ذیل است:
برای توسعه ورزش‌های معلولین در ایران چه توصیه‌هایی دارید؟
این سؤال بسیار دشواری است، این شما هستید که در ورزش معلولین می‌توانید الهام‌بخش و راهنمای سایر کشورها باشید. من با دقت برنامه‌های توسعه در ایران را دنبال کرده‌ام؛ اجازه دهید نگاهی دوباره به اصل موضوع داشته باشیم. ورزشکاران جوان و یا بهتر است بگوییم ورزشکاران جدید مهره‌های کلیدی فردا هستند؛ باید تشویق شوند که به ورزش روی آورند و از طریق ورزش سطح زندگی خود را ارتقاء بخشند. همه افراد معلول، افراد قطع عضو، مبتلایان به فلج و… باید در فعالیت‌های ورزشی شرکت داشته باشند. برخی تصور می‌کنند که این افراد قادر به کار کردن و یا فعالیت نیستند اما ورزش ابزاری برای حرکت
رو به جلوی این ورزشکاران تلقی می‌شود. همین افراد می‌توانند زندگی ثمربخشی داشته باشند و به ورزشکاران بزرگی تبدیل شوند. ایران پتانسیل لازم را برای پیشرفت دارد و فقط باید به فلسفه ورزش معلولین پایبند باشید که مطمئن هستم، پایبند هستید.
شما بیش از ۲۰ سال در ورزش پارالمپیک فعالیت داشته‌اید لطفاً نظر خود را درباره ورزش‌های پارالمپیکی در ایران هم از بعد کمی هم از بعد کیفی اعلام کنید؟
من با ورزش‌های پارالمپیک در ایران ۲۰ سال تماس داشته‌ام؛ من ۴۷ سال است که در ورزش معلولین فعالیت می‌کنم و در سن ۱۷ سالگی بر اثر تصادف معلول شدم و به رشته بسکتبال روی آوردم. در سال ۱۹۹۵ برای اولین بار از ایران بازدید داشتم و روح ورزش پارالمپیک را در اینجا احساس کردم. من در سال ۱۹۹۵ با یکی از دوستانم برای تدریس بسکتبال با ویلچر از ایران بازدید داشتیم. دلسوزی شما نسبت به ورزش معلولین و گسترش این ورزش به تمام نقاط کشورتان شگفت‌انگیز بود ایران در تمام رشته‌ها، بسکتبال، والیبال و… فعالیت دارد و این راهی برای توسعه ورزش تلقی می‌شود. برای توسعه ورزش معلولین باید آن
را به تمام نقاط کشور گسترش داد.
نقش بازی‌های جوانان که در مالزی در حال برگزاری است را در توسعه ورزش معلولین چگونه ارزیابی می‌کنید؟
برگزاری این مسابقات اهمیت فراوانی دارد. اولین دوره این بازی‌ها در هنگ‌کنگ برگزار شد و دور دوم این بازی‌ها هم چهار سال پیش در ژاپن برگزار شد. شما در این بازی‌ها جوانان و شاید حتی کودکان زیادی را مشاهده کنید. برای شرکت در این رقابت‌ها اینجا آمده‌ام برگزاری بازی‌های منطقه‌ای یا قاره‌ای اهمیت فراوان دارد و اگر بتوانیم این بازی‌ها را در مناطق گوناگون یک قاره نیز برگزار نماییم فوق‌العاده مفید خواهد بود. آسیا قاره بسیار بزرگی است و شما در این قاره دارای ۵ منطقه فرعی هستید. توسعه ورزش باید منطقه‌ای و محلی صورت گیرد، برگزاری این بازی‌ها و ادامه روند توسعه بسیار
حائز اهمیت است.
شما نامزد ریاست کمیته بین‌المللی پارالمپیک(IPC) در انتخابات آتی هستید. قسمتی از برنامه‌های خود برای ۴ سال آینده را توضیح دهید؟
من جمله‌ای را مد نظر قرار داده‌ام که سه کلمه بیشتر نیست، «پویایی را حفظ کنید» . ما در ۱۲سال گذشته با جهت‌دهی به این انرژی، راه پیشرفت را طی کرده‌ایم و نباید اجازه دهیم روند حرکت به جلو با کندی صورت گیرد. ما مسابقات پارالمپیک و قهرمانی جهان را برگزار می‌کنیم و آنچه من بیشتر به آن اهمیت می‌دهم توسعه ورزش معلولین است. ورزشکاران جدید از سراسر جهان در رشته‌های ورزشی معلولین فعالیت می‌کنند و من از طریق بنیاد AGITOS و برنامه‌های توسعه همه انرژی خود را در این موضوع متمرکز خواهم کرد. سال آینده ما یک کنفرانس برنامه‌ریزی خواهیم داشت، اعضا در این کنفرانش شرکت می‌کنند
و به بررسی فرصت‌ها و زمینه‌های توسعه خواهند پرداخت. من فکر می‌کنم حفظ پویایی و مشارکت اهمیت فراوانی دارد ما یک سازمان ورزشی هستیم. ما یک سازمان ورزشی معلولین نیستیم؛ ما حامی کسانی هستیم که می‌خواهند به عنوان ورزشکار یا کادر فنی در این نهضت بزرگ مشارکت داشته باشند و باید پویایی را حفظ کنیم.
شما یک ورزشکار قدیمی بسکتبال با ویلچر هستید، ورزش در زندگی معلولین چه تأثیری دارد؟
ورزش جزئی از زندگی من بوده و هست. من قبل از تصادف زمانی که یک دانش‌آموز بودم عاشق ورزش بودم، اما به آموزش ورزش فکر نمی‌کردم و تنها عاشق رقابت بودم. بعد از تصادف، زمانی که هنوز بستری بودم، بازی بسکتبال با ولیچر را دیدم و به آن علاقه‌مند شدم؛ به این رشته ورزشی روی آوردم و به دنبال آن به آموزش این رشته پرداختم. وقتی هم که وارد دانشگاه شدم در کنار حرفه دانشگاهی‌ام به فعالیت‌های ورزشی ادامه می‌دادم. بعد به فرانسه سفری داشتم و با خانمی که امروز همسر من است آشنا شدم و ورزش همچنان بخشی از زندگی من را تشکیل می‌دهد.
به خانواده‌هایی که تا کنون فرزندان معلول خود را در فعالیت‌های ورزشی شرکت نداده‌اند چه توصیه‌هایی دارید؟
متأسفانه خانواده‌هایی که فرزند معلول دارند بیشتر، معلولیت کودک خود را می‌بینند، اما باید به توانایی‌های او هم توجه داشته باشند. وقتی شما به جنبه‌های مثبت او توجه کردید احساس شما نسبت به وی تغییر می‌کند. ورزش ابزاری است که به کمک آن کودک شما می‌تواند راه پیشرفت را طی نماید و باید آنها را به ورزش کردن تشویق کنید و مطمئن باشید که آنها را در زندگیشان یاری خواهد کرد، همانطور که من را در زندگی یاری کرده است.
