رکوردشکنی زن ایرانی بر فراز بام ایران

به گزارش ایلنا، وقتی صحبت از عزم و اراده به میدان می‌آید، ذهنیتی جز رسیدن به هدف معنایی پیدا نمی‌کند و موانع و سختی‌ها سر سوزنی نمی‌تواند مانعی در مسیر صعود و رسیدن باشد.

ناهید قادریان متولد ۱۳۳۷ است و در ۶۰ سالگی گام در مسیر ورزش حرفه‌ای گذاشته است. مادر پنج فرزند که هر کدام در اوج قله‌های علمی کشور قرار دارند و همگی از افراد برجسته و شناخته شده عرصه فعالیت خود به شمار می‌روند. نظیر هر ایرانی خوش ذوق دیگری عاشق طبیعت است و سکوت طبیعت برای او آرامشی بی‌انتها در بر دارد.

در لابه لای صحبت‌هایش رمز و رازی جز ذوق و شوق به زندگی و انگیزه‌ای جز هدف‌های بزرگ احساس نمی‌شود. می‌گوید جسته و گریخته کوه پیمایی می‌کرده اما چندی است که با عضویت در چند گروه کوهنوردی رسما به جرگه کوهنوردان حرفه‌ای پیوسته و تمرینات انفرادی از تمرینات یوگا تا هوازی را جدی‌تر از گذشته دنبال می‌کند. انگار با عبارتی چون «نشدن» و «نتوانستن» بیگانه است و حاضر نیست با هر مانعی کوتاه بیاید و نا امید شود.

به قول خودش اگر چه فتح هر قله لذت خاصی را دارد اما این مسیر رسیدن است که انسان را می‌سازد و اتفاقا زندگی همین طی مسیر است.

از فتح قله‌های سرخه حصار ۱۷۰۰ متری و نقره سر ۲ هزار متری و الوند ۳۵۰۰ متری فراتر می‌رود، بر فراز اراگاتس ۴ هزار متری (بلندترین قله ارمنستان) می‌ایستد تا نشان دهد که سودای بزرگتری در سر دارد.

وقتی سبلان ۴۸۰۰ و علم کوه ۴۸۵۰ متری زیر قدم‌هایش است، باز هم قصد ایستادن و متوقف شدن ندارد و اتفاقا بند کفش‌هایش را محکم‌تر می‌کند و مصمم‌تر می‌شود تا بلندترین قله ایران را نیز فتح کند.

خودش می‌گوید انتخاب چالش‌های جدید و تلاش برای رسیدن به آن‌ها است که به انسان در هر سن و شرایطی انگیزه می‌دهد و او را به حرکت وا می‌دارد. محدودیت‌ها برای او بی‌معناست، اینکه مادر است اینکه در سن ۶۵ سالگی است و یا هر عامل بازدارنده دیگری را صرفا توجیهی برای‌عدم تلاش می‌داند.

اعتقاد دارد اهداف آدم‌ها هر چقدر که بزرگتر باشد، دنیای آن‌ها هم بزرگ‌تر خواهد شد و هر چقدر که دنیای انسان بزرگ شود محدودیت‌ها و موانع حقیرتر خواهند شد.

مدت هاست که عکس بلند‌ترین قله ایران پس زمینه تلفن همراهش بوده. به پشت سر و افتخارات گذشته‌اش در فتح قله بزرگ و کوچک ایران که بعضا فتح آن‌ها برای خیلی‌ها نشدنی و یا بسیار سخت است، کوچکترین اهمیتی نمی‌دهد. نگاهش رو به جلو است و مصمم است «بام ایران» را تسلیم قدم‌هایش کند.

تلاش‌هایش را بیشتر می‌کند، تمرینات ورزشی، مراقبت‌های غذایی و هر آنچه که برای فتح بلند‌ترین قله ایران لازم است را جدی‌تر پیگیری می‌کند. آنقدر بلند پرواز است و آنقدر به خودش مطمئن است که فتح دماوند را از مسیر ساده‌تر و مرسوم‌تر هم انتخاب نمی‌کند و دوست دارد از جبهه شمال شرقی این قله را فتح کند که به مراتب مسیر پر مشقت‌تر و سخت‌تری نسبت به جبهه جنوبی است.

احتمالا با توصیف این اراده پولادین، شنیدن خبر فتح بلند‌ترین قله ایران توسط مادر ۶۵ساله ایرانی دیگر چندان جای تعجب ندارد. تقریبا سن و سال برای او تنها یک عدد است و اهمتی به آن نمی‌دهد.

نام بلند‌ترین قله ایران هم به لیست افتخارات و قله‌های فتح شده‌اش اضافه می‌شود. خودش می‌گوید دماوند ۵۶۰۰ متری، اولین قله‌ای بود که با این حجم از اشتیاق و انرژی به سمتش قدم برداشته است، انگار ندایی از آن ارتفاع او را فرا می‌خواند که شوق رسیدن به آن را روز به روز بیشتر می‌کرد. بعد از بازگشتن از قله آنقدر سرحال و پرانرژی بود که انگار از خواب صبحگاهی برخواسته است.

نکته جالب‌تر این است که حتی دماوند هم انگیزه‌های او را اشباع نکرده و افق و چشم‌انداز تازه‌ای برای خود تعریف کرده است؛ کلیمانجاروی ۵۸۰۰ متری که چهارمین قله مرتفع جهان است، هدف آتی این بانوی ایرانی است.

روایت صعود او، روایت اراده و خواستن و توانستن است. روایت عزمی که اگر جزم شود، بلندترین قله‌های جهان هم مقابل‌اش سر خم خواهد کرد.