هاله مشتاقی‌نیا در گفتگو با ایلنا:
شرایط ممیزی نمایش‌نامه‌ها تغییر کرده است
نمایش‌نامه من در دولت قبل مجوز نگرفت؛ اما امروز اتمسفر حاکم بر نظارت‌ها تغییر کرده و به سوی تعامل پیش رفته است. حتی اگر مجوز نمایش‌نامه من صادر نشود هم باید با احساس مسئولیت متقابل کار کنیم.
یک نمایش‌نامه نویس معتقد است؛ بازتولید آثار نمایشی از این نظر که شرایط ادامه حیات نمایش‌نامه‌ها روی صحنه را فراهم می‌کند مثبت خواهد بود ولی این امکان به دلیل کمبود سالن‌های نمایشی امکان‌پذیر نیست. وی همچنین تاکید کرد با تغییر رویکرد در ممیزی آثار، هنرمندان نیز باید با احساس مسئولیت بیشتر دست به تعامل با اداره ارزشیابی و نظارت بزنند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، هاله مشتاقی‌نیا در ارتباط با تاثیر بازتولید آثار نمایشی بر نمایش‌نامه نویسان و خلق آثار جدید اظهار داشت: طبیعی است من به عنوان نمایش‌نامه نویس علاقه ندارم متنی که می‌نویسم یک بار به مدت کوتاه روی صحنه اجرا شود، اما از طرفی در کشور مشکل کمبود سالن نمایش مواجه هستیم که تصمیم‌گیری صحیح در این رابطه را دشوار می‌کند.
وی ادامه داد: از سوی دیگر رد شدن نمایش‌نامه‌های ایرانی طی چند سال اخیر موجب شد گروه‌های نمایشی بیشتر از آثار نویسندگان خارجی یا متن‌هایی که قبلا مجوز دریافت کرده بود برای اجرا استفاده کنند؛ در نتیجه طبیعی است امکان محقق شدن آنچه علاقه داشتند فراهم نمی‌شد.
این نمایش‌نامه نویس خاطرنشان کرد: بنابراین وقتی گروه‌ها با سالن‌های محدود و امکان سالی یک اجرا مواجه هستند، ترجیح می‌دهند در اولین فرصت نمایشی را روی صحنه ببرند که قبلا امتحان خود را پس داده است.
نویسنده نمایش‌نامه «ناتمام» برعلاقه شخصی خود برای ادامه اجرای صحنه‌ای متون نمایشی گفت: نمایش‌نامه به این ترتیب امکان نفس کشیدن پیدا می‌کند ولی مناسبات حاکم بر تئاتر ما با دیگر کشورها تفاوت می‌کند و نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم آثار بتوانند چندین ماه یک چند سال اجرا داشته باشند. سوال این است که چرا پرونده متن باید پس از یک بار اجرا بسته شود؟
مشتاقی‌نیا همچنین به کارگردانانی که هم‌زمان نگارش نمایش‌نامه را برعهده دارند؛ اشاره کرد و ادامه داد: ماجرای نمایش‌نامه نویسانی که کارگردانی را برعهده دارند تفاوت می‌کند و در صورت بسته بودن فضا لطمه بیشتری خواهند خورد. این گروه در چنین شرایطی ناچار است نمایش‌نامه‌های خارجی و داخلی را کار کند که امکان ادامه تجربه را سلب می‌کند یا در بهترین حالت دست به بازتولید نمایش‌نامه‌های خود خواهد زد.
این نویسنده فضای حاکم بر شواری ارزشیابی و نظارت اداره کل هنرهای نمایشی پس از انتخابات ریاست جمهوری را مثبت ارزیابی کرد و اظهار داشت: من نمایش‌نامه‌ای داشتم که داستان آن در یک آرایشگاه زنانه می‌گذشت که در دولت قبل مجوز دریافت نکرد؛ اما امروز اتمسفر حاکم بر نظارت‌ها تغییر کرده و به سوی تعامل پیش رفته است. حتی اگر مجوز نمایش‌نامه من صادر نشود هم باید به این نکته توجه داشته باشیم و با احساس مسئولیت متقابل کار کنیم.
وی در پایان گفت: شوخی از این بالاتر که نام نمایش‌نامه من را از «مرد مقابل» به «شوخی ناتمام» تغییر دادند؟! اما امروز کاملا مشهود است که آقای دادویی در اداره نظارت بیش از اینکه بر جنبه قلع و قمع کرد متون تکیه کند قصد دارد شرایطی فراهم کند که موارد با تعامل سازنده برطرف شوند. به ویژه که اهل تئاتر است و با مسائل به خوبی آشنایی دارد. نباید از یاد ببریم که در جامعه ایدئولوژیک سانسور همواره وجود دارد اما تیزی یا کندی تیغ آن در هر دوره تفاوت می‌کند.
