چرا رژیم صهیونیستی به دنبال توسعه تنش در منطقه قفقاز است؟

به گزارش ایلنا به نقل از نورنیوز، تنش و درگیری میان دو کشور آذربایجان و ارمنستان بر سر منطقه قره‌باغ در حالی دوباره آغاز شده که شواهد زیادی در مورد فتنه‌انگیزی رژیم صهیونیستی در شعله‌ور شدن مجدد بحران میان دو کشور که هر دو روابط نزدیکی نیز با تل‌آویو دارند به چشم می‌خورد.

برنامه‌ریزی چندین ساله رژیم صهیونیستی برای نفوذ و ایجاد جای پا در منطقه قفقاز اصلی‌ترین دلیل برای دمیدن تل‌آویو در آتش جنگ میان ارمنستان و آذربایجان است.

بالا گرفتن این مناقشه ضمن آن که فرصت حضور اطلاعاتی رژیم صهیونیستی به بهانه کمک به طرفین منازعه را افزایش می‌دهد طبعا تبعات منفی امنیتی بر همسایگان به ویژه جمهوری اسلامی ایران خواهد داشت.

روند تاریخی مناقشه قره‌باغ به ویژه حضور بازیگران متعدد با منافع مختلف و غالبا متضاد نشان می‌دهد که امید چندانی به حل این مناقشه در کوتاه‌مدت و میان‌مدت وجود ندارد.

مجموعه تحولات ماه‌های اخیر که از یک سو با تثبیت روابط باکو با تل‌آویو و از سوی دیگر با اعلام بازگشایی سفارت ارمنستان در قدس اشغالی کلید خورد، نشان می‌داد که با افزایش تاثیرگذاری رژیم صهیونیستی بر هر یک از دو طرف منازعه، احتمال شعله‌ور شدن درگیری میان جمهوری آذربایجان و ارمنستان بیش از هر زمان دیگری طی سال‌های اخیر جدی است.

رژیم صهیونیستی حتی در درگیری سه ماه پیش ارمنستان و آذربایجان در منطقه طاووس، با خیانت به باکو و درز اطلاعات مهم نظامی باکو به ایروان، مهمترین عامل بروز این درگیری بود.

بر این اساس، دست کم می‌توان دو دلیل را برای استمرار این روند ذکر کرد: نخست اینکه دولت‌های حاکم در باکو و ایروان تمایل چندانی به حل و فصل این مناقشه ندارند و دوم اینکه منافع بازیگران درگیر در این مناقشه ایجاب می‌کند که این درگیری‌ها همچنان ادامه پیدا کند.

از سویی، علاوه بر تحریک ایروان از سوی تل‌آویو، تحریک‌های ترکیه برای سوق دادن باکو به جنگ با ارمنستان به بالا ترین سطح  طی سال‌های اخیر رسیده است و مقامات و منابع ترکیه‌ای مدام این جمله کلیدی را تکرار می کنند که؛ در صورت هرگونه تصمیم‌ جمهوری آذربایجان برای جنگ و آزادسازی قره‌باغ، آنکارا از آن حمایت خواهد کرد.»

دولت ترکیه در چند ماه گذشته نیروهای زیادی را به جمهوری آذربایجان اعزام کرد. در این مدت یک رزمایش مشترک نظامی میان ترکیه و جمهوری آذربایجان برگزار شد اما بعد از پایان رزمایش، ترکیه باز هم نیروهای خود را از خاک آذربایجان به خانه بازنگرداند و همین حضور نیروهای ترکیه در خاک جمهوری آذربایجان به یک مناقشه سیاسی میان باکو و ایروان بدل شد.

پای این شیطنت‌ها البته به رسانه‌ها هم باز شد و در مقابل تبلیغات زیاد ارمنی‌ها مبنی بر اقدام ترکیه در انتقال تروریست‌ها از سوریه به آذربایجان، از این سو نیز حجم زیادی از اخبار تحریک‌کننده درباره انتقال ارامنه سوریه و لبنان به قره‌باغ و نواحی اطراف آن منتشر و حتی برخی رسانه‌ها مدعی انتقال نیروهای «پ‌.ک‌.ک» به قره‌باغ برای آموزش‌های نظامی شدند و حتی ایران را نیز به همکاری در این زمینه متهم کردند.

این در حالی است که جمهوری اسلامی ایران چنانچه بارها اعلام کرده، نه تنها موضعی له یا علیه هیچ یک از طرفین مناقشه ندارد، بلکه می‌تواند با فعال کردن ظرفیت‌های منطقه‌ای و جلوگیری از دخالت کشورهای فرامنطقه‌ای به عنوان یک میانجی مورد اعتماد برای کاهش تنش اقدام کند.

به هر حال، گرچه پیش‌بینی یک پیروزی قاطع برای یکی از طرفین و پایان دادن مناقشه به صورت نظامی در کوتاه‌مدت و میان‌مدت وجود ندارد اما به نظر می‌رسد که این درگیری نیز مانند درگیری‌های گذشته چند روزی بیشتر طول نکشد اما باید توجه داشت که تا علل اصلی بروز جنگ وجود دارد، چشم‌اندازی برای رفع این استخوان لای زخم وجود ندارد و بستر ایجاد شده برای کشورهایی که به دنبال گرفتن ماهی خود از این آب گل آلود هستند نیز همچنان گسترده خواهد بود.