ملازهی در گفت‌وگو با ایلنا بررسی کرد:
تاثیر خرید اس۴۰۰ توسط هند بر موازنه در منطقه/ سناریوی چین برای هدف قرار دادن منافع واشنگتن و دهلی در شبه‌قاره هند
تحلیلگر ارشد مسائل شبه‌قاره گفت: چین به شدت از استقرار سانانه اس ۴۰۰ در دهلی واهمه دارد اما مهمتر از آن تقویت هند توسط آمریکا است که چین را به سمت افغانستان، پاکستان و ایران متمایل کرد.
«مرتضی مکی» تحلیلگر ارشد مسائل شبه‌قاره در تشریح دلایل خرید سامانه پدافند موشکی اس ۴۰۰ توسط هند و پیامدهای آن در موازنه منطقه در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا اظهار کرد: خرید سامانه پدافند هوایی اس- ۴۰۰ توسط هند یک موضوع جدید به حساب نمی‌آید. هند و روسیه در سال ۱۳۹۷ چندین قرارداد نظامی به ارزش بیش از چهار میلیارد دلار با یکدیگر امضا کرده بودند که شامل سامانه موشکی اس ۴۰۰، چهار فروند کشتی جنگی و اجاره زیردریایی می‌شد. در سال ۱۳۹۷ هم هر دو کشور در یک توافق بزرگ، قرارداد خرید پنج سامانه موشکی اس ۴۰۰ به ارزش پنج و دو دهم میلیارد دلار را امضا کرده بودند. به همین جهت این موضوع از دو سال پیش تاکنون در جریان است. آنچه که مساله خرید اس ۴۰۰ توسط هند را مجدداً بر سر زبان‌ها انداخته، احساس خطرِ چین از استقرار این سامانه‌ها در خاک دهلی‌نو و عملیاتی کردن آنها است.
وی ادامه داد: چین به خوبی می‌داند که خرید این سامانه توسط هند می‌تواند توزان موشکی و پدافندی را با به نقع دهلی رقم بزند. این در حالی است که چین و هند حالا با یکدیگر درگیری مرزی دارند و پکن می‌داند که اگر سامانه‌های اس ۴۰۰ وارد هند شود، بدون تردید یک فروند از آنها در مرز مشترک با چین قرار خواهد گرفت. دراین میان یکی دیگر از نگرانی‌های چین نزدیک شدن هند به ایالات متحده است. همین چند روز پیش بود که نیروی دریایی آمریکا و هند در اقیانوس آرام با یکدیگر مانور نظامی مشترک برگزار کردند و این موضوع موجب نگرانی پکن شده است. چینی‌ها معتقدند که نزدیک شدن واشنگتن به دهلی به نوعی برای محاصره کردن پکن اتفاق افتاده است که به نظرم این موضوع تا حد زیادی درست است. به همین دلیل چین از یک سو نگران ارتباط هند با آمریکا است و از سوی دیگر نزدیک شدن روسیه به دهلی، آن هم با درون‌مایه نظامی را برای خود تهدید می‌داند.
این کارشناس مسائل سیاسی گفت: آمریکایی‌ها به دنبال آن هستند تا هند را در چارچوب سیاست «ایندیا پاسیفیک» برای نزدیک شدن به ویتنام و ژاپن جهت‌دهی کنند تا در نهایت بتوانند چین را در محیط خود مورد تهدید قرار دهند. طبیعی است که چین از این موضوع عصبانی شده است. اینکه بگوییم چرا هند اقدام به خرید اس۴۰۰ کرده و چرا آمریکایی‌ها را در این راستا نادیده گرفته، سوالی است که جواب آن به سیاست‌های سنتی و دیرینه هند بازمی‌گردد. هندی‌ها معتقدند که برای تامین منافع و امنیت خود باید از همه امکانات نظامی استفاده کنند و در این مسیر تنها چیزی که در فکر آنها وجود دارد، منافع ملی‌شان است. بر این اساس هند علاوه بر آمریکا با روسیه، بریتانیا و حتی فرانسه رابطه نظامی دارد و توجیه خود را تامین منافع ملی‌اش می‌داند.
ملازهی افزود: توجه داشته باشید که نگاه آمریکا به ساختار قدرت در گستره جهانی، یک نگاه تک قطبی است و نمی‌پذیرد که کسی بخواهد با او وارد مجادله و تنازع شود. واشنگتن معتقد است که چین در قرن ۲۱ از آمریکا جلو می‌زند و برای اینکه بتواند پکن را کنترل کند، دست به هر حرکتی می‌زند تا موازنه قدرت را به نفع خود و شرکایش در اقصی نقاط دنیا رقم بزند. در مقابل چینی‌ها برای آنکه آمریکا و هند را مورد تهدید قرار دهند، حدود ۶۴ تا ۶۵ میلیارد دلار در پاکستان به خصوص در بندر گوادر سرمایه‌گذاری کردند و پس از پاکستان به دنبال تعمیق نفوذ خود در افغانستان هستند. آنها به دنبال نفوذ در افغانستان و شهرهای شمالی این کشور هستند تا بتوانند از منابع زیرزمینی این مناطق به نفع خود استفاده کنند و از سوی دیگر کاری کنند تا هند وارد افغانستان نشود. به عبارتی دیگر پکن در حال حملة خاموش به حوزه نفوذ افغانستان است.
وی در پایان خاطرنشان کرد: چینی‌ها با کلید زدن طرح یک جاده – یک کمربند به دنبال آن هستند تا پاکستان، افغانستان و ایران را با خود و علیه هند و آمریکا هماهنگ کنند. اگر پکن بتواند این سه کشور را با خود به صورت جدی هماهنگ کند، بدون تردید آمریکایی‌ها هند را در بالاترین سطوح تسلیح و حمایت خواهند کرد. آمریکایی‌ها معتقدند که جاه‌طلبی پکن در محورهای مختلف ادامه خواهد داشت و این موضوع تنها در حوزه سیاست نیست؛ بلکه محورهای اقتصاد و مسائل نظامی و امنیتی را در بر خواهد گرفت. به عنوان نمونه آمریکا معتقد است که چین به دلیل عدم امضای قانون کُپی رایت در حال دست‌اندازی به منافع ایالات متحده است اما پکن در حال پیشروی اقتصادی و سیاسی است و عملاً چیزی برای آن مهم نیست. به این ترتیب موازنه قدرت در شبه قاره (آن هم با محوریت چین و هند) همچنان نامفهوم و خطرناک است؛ اما مولفه‌های حکایت از یک رقابت سنگین دارد.
