نگاهی به روابط واشنگتن و پیونگ‌یانگ در سالی که گذشت؛ دیپلماسی بی‌نتیجه
سال گذشته میلادی شاهد بیم و امیدهای زیادی در روابط واشنگتن و پیونگ‌یانگ بودیم؛ از دیدار سنگاپور گرفته تا ورود نمادین رئیس‌جمهوری آمریکا به خاک کره‌شمالی. با این وجود و به‌رغم تلاش‌های رئیس‌جمهوری ایالات متحده برای استفاده انتخاباتی از کارت صلح با کره‌شمالی، چشم‌انداز این روابط همچنان تیره است.
به گزارش ایلنا، برخلاف سال ۲۰۱۸، سال گذشته میلادی چندان در مناسبات میان آمریکا و کره شمالی پرفروغ نبود. حتی می‌توان گفت که سال گذشته روندی معکوس را نسبت به سال ۲۰۱۸ طی کرد. کره شمالی کم‌کم از وعده‌های توخالی آمریکا خسته شد و دست آخر هشدار داد که چنانچه «دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهوری آمریکا از مسیری که پیش گرفته عقب ننشیند، پیونگ‌یانگ راه و روش جدیدی را پی خواهد گرفت. با پایان سال ۲۰۱۹، تنش‌ها در شبه‌جزیره کره همچنان بالاست و در ماه‌های گذشته شاهد چندین و چند آزمایش موشکی از سوی کره شمالی بودیم.
مجموع این وقایع را باید مهم‌ترین موضوع‌ها در عرصه سیاست شبه‌جزیره کره دانست که برای واکاوی آن باید نگاهی به تحلیل مفسران و کارشناسان این حوزه انداخت.
«گری هوفباور» استاد انستیتوی بین‌المللی اقتصاد پترسون
رهبر کره‌شمالی با دیدار با رئیس‌جمهوری آمریکا توانست قدمی مهم در مسیر به رسمیت شناخته شدن از سوی جامعه بین‌الملل و تجارت با سراسر دنیا بردارد. نشست سنگاپور قدمی تاریخی و نمادین بود. از سوی دیگر، نشست هانوی شکست تمام‌عیار بود. نتیجه آن همه جنجال در نهایت هیچ بود و همه‌چیز باز به نقطه صفر بازگشت. اخیرا هم کره‌شمالی تهدید کرده که ممکن است آزمایش‌های موشکی خود را از سر گیرد. بنابراین نتیجه خاصی از آن همه دیپلماسی به دست نیامد.
این خود نشان از آن دارد که اقدام‌های ترامپ هیچ تناسبی با یکدیگر ندارند. دولت او کاملا بی‌نظم است و کسی به‌درستی نمی‌داند که چه می‌کند. حتی در میان کارکنان کاخ سفید هم اختلاف‌نظرهای بسیاری وجود دارد. خود رئیس‌جمهوری هم توجهی به بسیاری مسائل مهمی که تیم‌های اطلاعاتی در اختیارش می‌گذارند، نمی‌کند.
این نشست یک شکست تمام‌عیار بود. البته تا اینجای کار، خبری از آزمایش‌های موشکی و هسته‌ای کره‌شمالی و قدرت‌نمایی آمریکا نیست. اما گمان نمی‌کنم این رویکرد بتواند تا ابد دوام داشته باشد. در نهایت مقام‌های کره‌شمالی از آنچه خودشان «زورگویی» مقام‌های کاخ سفید می‌نامد به تنگ می‌آیند و راه خودشان را پیش می‌گیرند.
«هاوارد استوفر» مامور پیشین سرویس خارجی ایالات متحده
در آمریکا، اروپا، خاورمیانه و همچنین خاور دور انتظارهای متفاوتی از چشم‌انداز مذاکرات واشنگتن و پیونگ‌یانگ وجود دارد. ترامپ خود را تاکنون مذاکره‌کننده‌ای متفاوت از پیشینیانش نشان داده است. من تجربه مذاکرات آمریکا و رهبران شوروی سابق در زمان جنگ سرد را دارم. عملکرد ترامپ چندان شباهتی به پیشینیانش ندارد. معمولا در مذاکراتی از این دست، ابتدا نمایندگان دو طرف ماه‌ها با یکدیگر مباحثه می‌کنند و در نهایت رهبران دو کشور برای رسیدن به توافق نهایی با یکدیگر دیدار می‌کنند. ترامپ این روند را برعکس کرده است.
در مذاکرات ماه فوریه ۲۰۱۹، دو طرف در نهایت نتوانستند به نتیجه مشخصی برسند. بنابراین شاید این‌که ترامپ مذاکرات را از سطح رهبران آغاز کرده نکته مثبتی باشد. بسیاری انتظار دارند که ایالات متحده و کره‌شمالی بر سر نوعی درک مشترک درباره توافق صلح با یکدیگر به توافق برسند. البته این به معنای اعلان پایان جنگ کره نیست، چراکه این امر نیازمند مذاکره میان واشنگتن، پیونگ‌یانگ، سئول، پکن و سازمان ملل متحد است. اما رسیدن به درک مشترک بر سر نوعی توافق صلح خود قدم مهمی است. این امر سبب می‌شود که اعلان پایان جنگ کره مسیر آسان‌تری را پیش بگیرد.
«فردریک کریر» استاد علوم سیاسی در دانشگاه سیراکیوز نیویورک
من از سال ۱۹۶۹ که به‌عنوان مشاور به کره‌شمالی فرستاده شدم، اوضاع این کشور را دنبال می‌کنم. کره‌شمالی نگاه مثبتی به این گفت‌وگوها دارد. نفس ملاقات رهبران دو کشور برای مقام‌های پیونگ‌یانگ اهمیت بسیاری دارد. در ۲۰ سال گذشته، تمام حرف مقام‌های کره‌شمالی به طرف‌های آمریکایی این بود که نمی‌توان این خصومت‌ها را در سطح وزرا یا نمایندگان سیاسی حل‌وفصل کرد و باید رهبران عالی‌رتبه دو کشور رو در روی یکدیگر نشسته و مساله را پیش ببرند.
مشکل اینجاست که در چنین سطحی دیگر نمی‌توان به خواسته‌های یک‌جانبه‌گرایانه تکیه کرد. این چیزی است که از قرار معلوم ترامپ در فهم آن مشکل دارد. باید خواسته‌ها و انتظارات دوطرفه باشد. اما باید دید چه پیش می‌آید.
