نگاهی به تحولات سیاسی بریتانیا در سالی که گذشت

به گزارش ایلنا،‌ برگزیت یا همان خروج از اتحادیه اروپا چه‌بسا مهم‌ترین رویداد در عرصه سیاست‌ورزی بریتانیا در سالی گذشت، باشد. پس از رای مثبت مردم بریتانیا به برگزیت طی یک همه‌پرسی، خروج از اتحادیه اروپا بدل به یکی از بحران‌های بزرگ در این پادشاهی طی یک دهه گذشته شد. این بحران چنان شدت یافت که دست آخر به کناره‌گیری «ترزا می»، نخست‌وزیر این کشور، منجر شد. مذاکرات فشرده با اتحادیه اروپا در نهایت به توافقی بر سر برگزیت منجر شد؛ توافقی که البته پارلمان چندان به آن روی خوش نشان نداد و آن را بارها بلوکه کرد. بنابراین، «بوریس جانسون»، نخست‌وزیر جدید بریتانیا، دست به قماری بزرگ شد: برگزاری انتخابات زودهنگام پارلمانی. نتیجه در عین ناباوری، پیروزی قاطع محافظه‌کاران بر حزب کارگر بود که گمان می‌کرد می‌تواند حرف خود را بر کرسی بنشاند.

مجموع این وقایع را باید مهم‌ترین موضوع‌ها در عرصه سیاست بریتانیا دانست که برای واکاوی آن باید نگاهی به تحلیل مفسران و کارشناسان این حوزه انداخت. 

«آندره لیکورس» استاد علوم سیاسی در دانشگاه اوتاوا

راستش همه دیگر از این افتضاح خسته شده‌اند؛ چه مردم اروپا، چه مردم بریتانیا و چه اتحادیه اروپا. راستش فکر کنم تنها کسی که هنوز با علاقه این ماجرا را دنبال می‌کند همین طرفداران دوآتشه افراطی ناسیونالیسم باشند. در این میان حزب کارگر بریتانیا نیز چندان قوی کار نکرده است. زدوبندها و بی‌کنشی این حزب باعث شده که وضعیت از آنچه بود، وخیم‌تر شود. احتمال این‌که همه‌پرسی دوم درباره برگزیت برگزار شود هر روز قوی‌تر می‌شود. معلوم هم نیست که در صورت برگزاری همه‌پرسی دوم باز هم مردم به خروج از اتحادیه رای دهند.

«کریستوفر استفورد»، پژوهشگر و تحلیل‌گر در دانشکده علوم اجتماعی در دانشگاه ناتینگهام

جانسون وعده کرده که کشور را به هر قیمتی از اتحادیه اروپا خارج کند. در بلندمدت، اقتصاد بریتانیا خود را با شرایط تنظیم کرده و مسیر خود را ادامه خواهد داد. اما در کوتاه‌مدت، رنج‌های بالقوه بسیاری در مسیر وجود دارد. بنابراین بعید به‌نظر می‌رسد که به‌زودی پایان خوشی را شاهد باشیم.   

«پتار مارکوویچ» استاد روابط بین‌الملل در کالج وسالیوس

نهایتا، بازنده برگزیت سخت، بریتانیا خواهد بود نه اتحادیه اروپا. فقط کافی است کمی راجع به آن فکر کنید. دولت جانسون هرچقدر هم تلاش کند نمی‌تواند در این مدت کوتاه، دست کم آنچنان که باید و شاید، خود را برای عواقب منفی برگزیت بدون توافق آماده کند. رکود و کمبود شماری از خدمات پیامد بلاواسطه این اقدام خواهد بود. اما اروپا به‌خاطر سازوکار متحدی که دارد راحت‌تر می‌تواند عواقب این اقدام را از سر بگذارند.

«نیکولاس کول» تاریخ‌دان و استاد و رئیس بخش دیپلماسی در مدرسه ارتباطات و روزنامه‌نگاری در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی

یکی از نکات غم‌انگیز در زمینه برگزیت این است که این قضیه همواره رابطه‌ای تنگاتنگ با مسائل داخلی حزب محافظه‌کار دارد. خاستگاه اصلی همه‌پرسی برگزیت در تلاش «دیوید کامرون»، نخست‌وزیر پیشین بریتانیا و تلاش او برای ایجاد اتصال میان مخالفان هم‌تراز خود نهفته است. این سیاست بیشتر مانوری آشکار برای حفظ «مشاغل بالا» بود تا رسیدگی به رفاه کشور. بعید می‌دانم هیچ یک از نامزدها بتوانند گره این مشکل را باز کنند. مشکل اصلی این نیست که آیا بریتانیا در اتحادیه اروپا می‌ماند یا نه! مشکل اصلی این است که چطور می‌توان کشوری را که چنین دو دسته شده مدیریت کرد. مزیت‌های اندک همه‌پرسی سال ۲۰۱۶ باعث شده اعتماد به گروه‌های سیاسی در میان بسیاری از مردم از دست برود. من در هر دو جبهه دوستان و آشنایانی دارم. عقایدی که هر کدام از دو طرف درباره اتحادیه اروپا دارند نشان‌دهنده وضعیت ناراحت‌کننده‌ای است که بریتانیا به آن دچار است.

در ادامه، «بوریس جانسون» نخست‌وزیر بریتانیا، پس از تلاش‌های بسیار توانست با اتحادیه اروپا بر سر طرح پیشنهادی خود برای برگزیت به توافق برسد. وی و «ژان-کلود یونکر»، رئیس کمیسیون اروپا از رسیدن به توافق در این زمینه ابراز رضایت کردند. جانسون در پیامی توئیتری عنوان کرد: «آنجا که اراده باشد، توافق نیز وجود دارد». وی بلافاصله پس از این سخنان توپ را در زمین پارلمان انداخت و گفت که وست‌مینستر باید هرچه زودتر این توافق را تایید کند تا کشور بتواند به مسائلی چون بیمه سلامت عمومی، خشونت و جرایم و همچنین مسائل گمرکی خود برسد. اما نکته‌ای که باید بیش از هر چیز بدان نظر داشت این است که آیا پارلمان واجد آن «اراده»ای هست که جانسون حرفش را می‌زند؟ احتمال برگزیت بدون توافق بسیار بالاست. اروپا هم به نظر می‌رسد که دیگر علاقه‌ای به کش دادن این مساله ندارد.

در رابطه با انتخابات پارلمانی، نکته مهم درباره این ماراتن انتخاباتی اینجاست که برنده می‌تواند بالاخره سرنوشت برگزیت را بعد از گذشت بیش از سه سال از همه‌پرسی تعیین کند.